58. Er wordt voorzichtig aan de weg getimmerd...

Vandaag, op deze stralende dag stond de eerste trainingstocht van het Alpe 'd HuZes team KankerNL op het programma en Oh wat had ik graag van de partij willen zijn! Helaas is het herstel van de blaas nog niet zover dat deelname aan zo'n trainingstocht tot de mogelijkheden behoort, maar wat had ik er graag aan meegedaan!!! Een duidelijk gevalletje van 'helaas pindakaas', maar dat betekend niet dat ik vandaag, op deze stralende dag in een donker hoekje zit te kniesoren om alles wat nu even nog niet kan, integendeel zelfs...!

Afgelopen maandag besloot ik na rijp beraad met mezelf, de werkschoenen maar weer eens aan te trekken en me fysiek te melden op de werkplek. Vanaf de operatie heb ik mijn werkzaamheden volledig vanuit mijn thuisbasis verricht, maar nu vond ik het hoog tijd worden om mijn gezicht weer eens te laten zien. De meeste belemmeringen waardoor ik mijn werk op de werkplek niet kon uitvoeren, zoals het ontbreken van een toilet in mijn directe nabijheid en de onmogelijkheid om lang achtereen te zitten, waren inmiddels opgelost. Ik kon het zitten weer wat uurtjes achtereen volhouden en de toestand van de blaas was dusdanig dat een toilet in de directe nabijheid niet meer noodzakelijk was.

Dus begon ik afgelopen maandag vol goede moed aan mijn, in normale doen, tien minuten durende wandeling naar mijn werk, om er vervolgens na een paar minuten achter te komen dat mijn blaas dit niet zo'n goed idee leek te vinden. Op de plek waar mijn blaas zich bevindt begon zich in no time een soort rotsblok te ontwikkelen dat met elke stap hinderlijk 'mee hobbelde'. Omdat opgeven voor mij geen optie is wandelde ik stug verder, nou ja wandelen....het was meer een uiterst moeizame vorm van voortbewegen. Bijna twintig minuten later had ik dan toch al waggelend mijn doel bereikt en kon ik mezelf trakteren op een welverdiende schouderklop en een kopje koffie!

Zodra ik ging zitten, verdween het rotsblok gevoel, maar ook bij de korte 'wandelingen' naar het toilet en weer terug, was en bleef de rotsblok een onaangename 'meeloper'. Naast het lopen bleek ook het staan een 'gewichtige' onderneming te zijn. Als ik langer dan een minuut achtereen stond, voelde het alsof ik zwaar aan het gewichtheffen was en daarnaast begon de blaas op een dusdanige wijze te krampen, dat mijn gehele bekkenstreek 'gezellig' meekrampte. Tussen het gewaggel, het gewichtheffen en niet te vergeten de nog altijd pijnlijke plassessies door, wist ik deze eerste werkdag op de werkplek tot een goed einde te brengen, maar ja, ik moest ook weer terug naar huis....

Nu had ik mijn maatje kunnen bellen, die had me met alle liefde met de auto opgehaald, maar deze eigenwijze persoonlijkheid besloot dat natuurlijk niet te doen! Dus in de volle overtuiging van; 'oefening baart kunst' begon ik met 'volle bepakking' aan de uiterst moeizame waggeltocht naar huis! En nu ben ik zo ontzettend blij dat ik heb doorgezet! De daarop volgende dagen begon het meehobbelende rotsblok in de blaas langzaam maar zeker de scherpe randjes te verliezen en tegen het einde van de week betrapte ik me erop dat mijn gewaggel steeds meer op wandelen begon te lijken. Daarnaast ben ik er, door stug vol te houden in geslaagd de 'staantijd' uit te breiden naar vijf minuten, zodat ik nu eindelijk zelf, met tussenpozen weliswaar, een wasje kan wegstrijken en de vaat kan doen!

Omdat de beklimming van de Alpe d'HuZes met rasse schreden dichterbij komt en ik toch van plan ben om die op normale wijze te volbrengen, kan ik me geen lichamelijk 'getreuzel' meer permitteren! Onder het mom van kijken waar mijn grenzen liggen, heb ik gisterochtend de wandelschoenen aangetrokken en gewapend met hamer en spijkers heb ik, jawel.....ruim een half uur achtereen aan de weg naar boven getimmerd! Weliswaar de laatste tien minuten met een rollend rotsblok in de blaas, maar toch.... I did it en zojuist.....I did it again!!!

http://www.kanker.nl/rita1958/blog