48. Kleur bekennen en nieuwe uitdagingen...

December is alweer een paar dagen oud en ongewild gaan mijn gedachten terug naar de afschuwelijke decembermaand van het vorige jaar. Toen verdween de bodem onder mijn bestaan, althans dat was mijn stellige overtuiging toen. Ik kon me toen niet voorstellen dat mijn leven ooit weer normaal zou worden en dat er ooit weer een moment zou komen dat ik weer kon genieten van alle mooie dingen van het leven. Ik voelde me een levende dode die zich wanhopig verzette tegen het drijfzand waarin ik was terrechtgekomen.

Zoals in alle voorgaande stormen in mijn leven probeerde ik ook deze storm te doorstaan door stoer rechtop te blijven staan en me vooral niet omver te laten blazen. Toch bleek al snel dat deze storm tot een andere categorie behoorde. Het was voor mij onmogelijk om te bepalen uit welke richting de dreiging kwam en dus volstrekt onmogelijk om me hiertegen te kunnen wapen. Het enige wat mij toen nog restte was een hevig verzet tegen de onzichtbare dreiging van de storm die mij en mijn leven omver probeerde te blazen.

Maar vechten kost energie, heel veel energie en naarmate ik steeds uitgeputter raakte groeide ook het pijnlijke besef dat ik het op deze manier niet zou gaan winnen van die aanhoudende storm. Op een gegeven moment was dat besef zo diep tot me doorgedrongen dat ik dreigde te breken. Op het moment dat ik wist dat ik deze strijd had verloren, deed ik impulsief iets wat zelfs het kleinste grassprietje doet tijdens de geringste windvlaag; meebuigen met de wind. Geen enkel grassprietje zal op het idee komen om fier rechtop te blijven staan omdat het weet dat het vroeg of laat zou breken. Alleen ik was op dat dwaze idee gekomen dat je boven alles stoer rechtop moet blijven staan om de storm te trotseren.

Ik was gebroken, was uitgeput van het vechten, kon niet meer blijven staan en deed wat het grassprietje me leerde. Ik staakte mijn gevecht, maakte me klein en boog voor het eerst van mijn leven mee met de wind. Nu ik mijn energie niet meer verspilde aan het zinloze vechten, ontdekte ik dat een andere krachtbron in mij kon groeien en dat gaf mij het vertrouwen dat ik op deze manier de storm kon doorstaan zonder te breken. De storm was heftig, soms heel erg heftig, maar ik hield me klein en boog mee met de storm.

Nu is het weer december, ik ben er nog steeds en heb de stormen in het afgelopen jaar glansrijk doorstaan. Ik sta niet meer stoer rechtop, heb geleerd mezelf klein te maken, mee te buigen met alles wat op mijn pad komt en heb ontdekt dat als je geen energie meer verspild met vechten, er een enorme veerkracht overblijft waarmee je in de stilte na de storm in staat bent om jezelf weer fier op te richten en verder te gaan met leven. Een leven dat in de stilte na de storm nog intenser wordt beleefd, waarin de kleuren nog meer zijn gaan leven en waarin de uitdagingen groeien.

Een van die uitdagingen is het beklimmen van de alpe d'HuZes! Als trots teamlid van Kanker.nl hoop ik volgend jaar deze reus te beklimmen en nee, niet stoer rechtop, maar meebuigend met die reusachtige berg. Er zijn talloze persoonlijke redenen waarom ik deze berg wil beklimmen en een daarvan is dat ik iets terug wil doen voor dit platform Kanker.nl dat voor een groot deel gefinancierd wordt uit de sponsoropbrengsten van de deelnemers van de Alpe d'HuZes. Een platform dat voor mij persoonlijk als enorm waardevol wordt ervaren. De volgende reden is dat ik iets wil doen voor iedereen die zo graag diezelfde berg zou willen beklimmen om een eerbetoon aan dierbaren achter te laten, maar dat niet kunnen.

Om die reden heb ik kaartjes gemaakt. Kaartjes waarop de naam van de dierbaren vermeld kan worden en waarop tevens ruimte is voor een kleine persoonlijke boodschap. Deze kaartjes worden aan een lint geregen en met liefde en respect de berg op gedragen door mij of mijn teamgenoten en krijgen op de top daarvan een passende plek. Als er onder de lezers iemand bijzit die dit aanspreekt, dan kan de naam van de dierbare en de persoonlijke boodschap worden doorgegeven door een mail te sturen naar; ritacornegge@gmail.com en deze ingevulde kaartjes van uw keuze, worden na uw steun op; http://deelnemers.opgevenisgeenoptie.nl/ritacornegge liefdevol de berg opgedragen. Jullie zijn natuurlijk ook van harte welkom op onze markten op 12 december in Spijkenisse en op 20 december in de Kempervennen, waar jullie naast deze persoonlijke boodschappen wellicht ook nog andere artikelen van uw gading kunt tegenkomen en waarvan de opbrengst volledig ten goede komt aan de alpe d'HuZes. Meer details over onze acties en de deelnemers van team kanker.nl kunt u vinden op: http://www.team-alpedhuzes-kanker.nl/ Dus heel misschien tot ziens op een van onze markten?


www.kanker.nl/rita1958/blog