52. Deze had ik niet zien aankomen...

Vanmorgen stond de cystoscopie weer op het programma. Mijn maatje had de hele dag vrijaf genomen zodat we direct na het onderzoek aan ons geplande feestprogramma konden beginnen. Vol vertrouwen en in een ontspannen sfeer koersten we naar het ziekenhuis om het nare onderzoek te ondergaan.

De uroloog begroette me allervriendelijkst en informeerde direct naar mijn toestand. Ik vertelde hem dat ik me goed voelde en dat alleen het plassen nog geen onverdeeld genoegen was, maar zo veronderstelde ik optimistisch, dat zou vast en zeker nog een bijeffect van de spoeling zijn. 'Dat denk ik niet' begon hij heel ernstig kijkend en bij die blik sloeg de schrik me om het hart en angstig vroeg ik naar de uitslag van de urinekweek. 'Die was helaas niet goed, er zaten onrustige cellen in' antwoordde hij ernstig en begon meteen met het onderzoek.

Om met het positieve te beginnen; het gat in de blaas was volledig hersteld en nauwelijks zichtbaar en ook het overgrote deel van de blaas zag er prachtig uit. Tegen het dak van de blaas waren helaas 2 onrustig uitziende plekjes te zien. Hij schatte de omvang van het ene plekje ongeveer 1 cm en van het andere ongeveer 2 cm. Met de resultaten van de urinekweek kon hij helaas maar een conclusie trekken; het was weer foute boel!

Hij liet me even de tijd om de teleurstelling te verwerken en op mijn nogal verontwaardigde vraag hoe het in godsnaam mogelijk was dat die krengen ondanks de spoelingen zo ontzettend snel teruggekomen waren, kon hij maar een verklaring geven. Als gevolg van de complicatie van de operatie, zat er veel meer tijd tussen de operatie en de aanvang van de spoelingen dan wenselijk was. Omdat mijn gehele systeem druk bezig was met herstellen van de gecompliceerde operatie, zijn er naar alle waarschijnlijkheid toch een paar cellen aan de aandacht ontsnapt en tegen de tijd dat die opgemerkt werden, was het kwaad al geschiedt.

Met mijn hoofd vol sombere doemgedachten; 'wat als de spoelingen helemaal niet gewerkt hebben of niet gaan werken, wat als mijn blaas eruit moet, wat als het weer misgaat bij de operatie' meldde ik me even later bij de opnamebalie. De allervriendelijkste medewerkster herkende me nog van de vorige keer en sprak haar medeleven uit over het feit dat ik alweer onder het mes moest. Het enige voordeel is wel dat je niet naar de anesthesist hoeft, probeerde ze me op te beuren voordat ze me wegstuurde met de mededeling dat ik binnen drie weken een oproep voor de 4e Tur blaas kon verwachten.

Zo, en nu gaan we even flink schelden, mopperen, stampvoeten, gillen, huilen en daarna gaan we verder met de invulling van ons feestprogramma, opperde mijn maatje vastbesloten. Toen ik hem aankeek of ik water zag branden, verklaarde hij nuchter; 'tja, als we moeten wachten met feestvieren tot alles weer goed is, dan vieren we voorlopig geen feestjes meer'. Die logica kon ik alleen maar volledig onderschrijven en na een aanvankelijk toch nog mopperend, scheldend en mokkend begin, genoten we uiteindelijk toch nog van de koffie met gebak! Want op de Kwalitatief Uiterst Teleurstellende uitslag na, valt er ontzettend veel te vieren en te genieten!

Nu ik de laatste restanten van mijn aangeslagen humeur van me afgeschreven heb, maak ik me op voor het geplande diner van vanavond en de volgende operatie!!!

www.kanker.nl/rita1958/blog