57. Bloody days...

De afgelopen dagen was ik tussen het feestvieren in, behoorlijk verkouden. Niets bijzonders want half Nederland ligt hoestend en proestend tussen de lakens. Ik had nog het geluk dat het ging om een normale verkoudheid en niet om de beruchte Mexicaanse griepvariant. Een paar dagen hangerig en de narigheid uitzitten en klaar is Klara...toch?

Nu heb ik de eigenaardigheid dat bij mij elke verkoudheid begint en vervolgens ook weer eindigt met flinke niesbuien. Afgelopen donderdagochtend zo rond een uur of elf begon ik te niezen en wist dat hiermee het einde van de verkoudheid in zicht was. Na een klein half uurtje voelde ik tijdens het plassen naast het, inmiddels bekende, onaangename gevoel een korte stekende pijn in de blaas. Tijdens het afvegen een spoortje vers bloed op het toiletpapiertje en speurend in de toiletpot ontdekte ik een paar 'ongerechtigheden' in de nogal bloederige urine. Die waren ongetwijfeld de boosdoeners van de stekende pijn en het, naar mijn inschatting, nogal te verwaarlozen bloedverlies.

De pijn zakte snel weg en ik kroop weer achter de computer om mijn werkzaamheden en niesbuien te hervatten. In no time was ik het voorval vergeten en pas toen ik een poosje later opnieuw moest plassen deed ik dat met iets meer aandacht dan gebruikelijk. De stekende pijn bleef uit en gerustgesteld wierp ik een blik in de toiletpot en zag dat de urine er weer normaal uitzag. Mijn werkuren zaten er inmiddels op en ik besloot een stevige wandeling te maken om mijn conditie op een hoger niveau te krijgen.

Op de terugweg naar huis begon mijn blaas weer hinderlijk te steken en jawel hoor....de urine zag er weer gekleurd uit. Ik maakte me niet echt zorgen, maar besloot uit voorzorg me de rest van de dag maar gedeisd te houden. De niesbuien waren inmiddels overgedreven en in de relatieve stilte na de storm vermaakte ik me opperbest met een goed boek. Dat de urine rosé bleef, ach dat zou vanzelf wel weer overgaan toch....?

De volgende ochtend schrok ik een beetje toen de rosé kleur was veranderd in cola en besloot voor alle zekerheid toch maar even de poli te bellen. Tegen de tijd dat de poli bemand was, zag de urine er weer volkomen normaal uit, maar een vaag onaangenaam gevoel in de blaas gaf me toch het gevoel dat het niet helemaal goed zat daarbinnen. Ik vertelde de urologie verpleegkundige van mijn niesbuien, de stekende pijn en beschreef de 'ongerechtigheden' die ik had waargenomen. Heel even klonk ze bezorgd toen ik de 'ochtendcola' meldde, maar klonk weer opgelucht toen ik vertelde dat de urine weer een normale kleur had aangenomen. Ik kreeg het dringende advies om me rustig te houden en opnieuw te bellen als de pijn heviger werd of er opnieuw bloedverlies zou optreden. Dat gebeurde uren later in het midden van de nacht, toen de poli uiteraard was gesloten.

Ik schrok wakker van een hevige pijn in de blaas. De pijn was zo hevig dat ik niet kon blijven liggen en ben letterlijk mijn bed uitgekropen en de trap afgestrompeld. Ik moest dringend plassen en dat deed zo ontzettend veel pijn dat ik het gevoel had dat mijn blaas losscheurde uit mijn buik. In de plas bloed ontdekte ik ingrediënten die verdacht veel weg hadden van stukjes opgedroogde korst. Ineens was mijn bezorgdheid verdwenen, ik snapte het helemaal. De korst die de wond in de blaas had bedekt was losgekomen en dat verklaarde de pijn en het bloedverlies. Niets aan de hand, gewoon een natuurlijk gebeuren en na een paracetamolletje kroop ik even later gerustgesteld weer in bed.

Tegen zevenen werd ik wederom wakker van de pijn en een enorme aandrang om te plassen. Dit keer gilde ik het bijna uit van de pijn en keek ik vol afgrijzen naar het bloed en de nog grotere stukken korst in de pot. Inmiddels was mijn maatje gealarmeerd en kon ik nog net op tijd voorkomen dat hij een ambulance zou bellen. Ik begon met de HAP te bellen en die adviseerde me na mijn relaas de spoedeisende hulp te bellen. Inmiddels was de pijn afgenomen zodat ik erin slaagde een rustige beschrijving van het gebeurde te geven. De vriendelijke arts vroeg me het hemd van het lijf en kwam tot de voorlopige conclusie dat de niesbuien een voortijdig losraken van de wondkorsten had veroorzaakt. Hij adviseerde me strikte rust, veel drinken en als de pijn opnieuw de kop op zou steken en het bloeden heviger zou worden, dan moest ik me onmiddellijk melden en zou er een spoed Tur blaas worden uitgevoerd om de wonden dicht te branden.

Het bleef de rest van de dag bloeden, niet zo hevig meer, maar wel regelmatig. De pijn was gereduceerd tot het schrijnende gevoel van net na een Turt en pas tegen zondagavond stopte het bloeden. Vanmorgen heb ik mijn behandelend uroloog gesproken en zolang het niet opnieuw gaat bloeden, vindt hij het niet verstandig om mijn blaas opnieuw met een Tur te belasten. Rust is nu het beste medicijn en overdag elk uur plassen om de belasting van het invouwen van de blaaswand op de wonden, zo klein mogelijk te houden.

En dat werkt vooralsnog! De pijn tijdens het plassen is draaglijk en heel belangrijk.... geen bloed meer. Pffft dat waren een paar heftige Bloody days....geef mij maar een Bloody Mary!

www.kanker.nl/rita1958/blog