64. De beklimming van mijn persoonlijke berg...

Het heeft even geduurd om de enorme teleurstelling een plekje te kunnen geven. Dit werd iets gemakkelijker gemaakt door de acceptatie dat mijn lichaam, nu op dit moment niet in staat is om die klim te maken. Ik heb er een dagtaak aan om mijn lichaam in de juiste houding te krijgen en vooral dat zo te houden. De afgelopen (zware) weken hebben me meer en meer pijnlijk bewust gemaakt van de schade die de noodgedwongen periode's van rust aan mijn rug heeft toegebracht.

Zo halverwege de ochtend begint mijn rug in te zakken, mijn bekken kantelt naar voren en mijn rug wordt daardoor nog holler dan die in 'normale' stand al is. Daarnaast heb ik een scheefstand van mijn ruggengraat dat het allemaal nog ingewikkelder maakt. Inmiddels ben ik me dankzij de loodzware oefeningen steeds sneller bewust van mijn verkeerde houding en dan begint het gevecht van corrigeren dat de rest van de dag en avond voortduurt en ongelooflijk pijnlijk en vermoeiend is.

Voordeel hiervan is wel dat ik daar, naast mijn werk, zo intensief mee bezig ben dat er letterlijk geen ruimte en tijd meer overblijft om ook maar ergens over te piekeren. Een soort van ongewilde mindfullness dus eigenlijk. Veel vroeger dan normaal zoek ik mijn bed op en dan kan ik eindelijk doen wat overdag (nog) niet mogelijk is; mijn spieren ontspannen!

Ondanks het feit dat de trainingen nu in een iets rustiger tempo plaatsvinden, zijn deze nog altijd zeer intensief te noemen. Twee keer in de week anderhalf uur buffelen onder begeleiding van de fysio, waaronder steevast een half uur krachttraining voor de rug- en buikspieren. Het enige leuke van deze sessies is de roeitraining van slechts twintig minuten en als het aan mij had gelegen dan had dit zomaar anderhalf uur mogen zijn. Zo jammer dat de Alpe d'HuZes niet per roeiboot bedwongen kan worden....zucht!

En dan de overige vijf dagen iedere avond twintig minuten in een rustig tempo joggen op de trampoline, gevolgd door een zeven minuten durende hel van core oefeningen (zie video). Daarna gaat bij mij het lampje uit en breng ik de resterende avond het liefste liggend door. Nu klinkt het allemaal dramatisch en dat is het eigenlijk ook, maar toch heeft deze noodgedwongen leefwijze ook een paar aanzienlijke voordelen.

Ik sta er nauwelijks nog bij stil dat ik nog niet zo heel erg lang geleden kanker heb gehad en het is dat ik me vandaag ineens realiseerde dat ik me op 10 mei moet melden voor de blaasspoeling... waardoor het kankergebeuren weer actief werd in mijn brein en de angst voor een hooggradig recidief weer even op de voorgrond treedt. Want terugkeer van de kanker betekent in mijn geval weer een noodgedwongen rustperiode met alle nadelige gevolgen voor mijn rug en daar wil ik nu even helemaal niet aan denken... !

Ik stort me dus voorlopig nog maar volledig op het hersteltraject en alhoewel dat nu nog loodzwaar is, weet ik ook dat ik daardoor over een maand of drie weer in staat zal zijn om pijnloos rechtop door het leven te kunnen gaan! In tegenstelling tot piekeren, leveren deze inspanningen in ieder geval heel positieve resultaten op!

www.kanker.nl/rita1958/blog