67. Kleine vruchten plukken...

Vandaag ben ik voor de laatste keer bij de fysiotherapeut geweest. Mijn rug is nog lang niet in de toestand van voor de kanker, maar hij was bijzonder tevreden over de resultaten tot nu toe. Ik kan nu zeker een half uurtje aaneengesloten staan en ook het wandelen kan ik wat langer volhouden. Bij thuiskomst was mijn maatje druk bezig de fietsen op te poetsen en ik keek verlangend naar het glanzende stalen ros. Het is ruim anderhalf jaar geleden dat ik voor het laatst heb kunnen fietsen. Zou ik het nog kunnen, schoot het door me heen en zonder over de eventuele consequenties na te denken, pakte ik het stalen ros, opende de poort en onder een verbaasde uitroep van mijn maatje, stapte ik op en reed slingerend het brand pad uit.

Oh, wat voelde dat heerlijk, eindelijk weer even op de pedalen. Dat het stuur op de hoogste stand stond en het zadel op de laagste stand, ach dat deerde me niet. Als een statige oude dame fietste ik de straat uit, hoofdschuddend nagekeken door mijn maatje. De eerste meters gingen prima, geen centje pijn en ik zat in mijn hoofd al plannen te maken voor gezamenlijke fietstochtjes. Misschien dat ik daardoor iets minder alert was en die kuil in het wegdek niet had gezien....!

Een intense pijnscheut in mijn rug en een pijnlijk aanvoelende blaas deden me afstappen en zuchtend vervolgde ik lopend naast mijn fiets de teleurstellende aftocht naar huis, waar de blik in de ogen van mijn maatje boekdelen sprak! Een uurtje en heel veel goedbedoelde reprimandes verder, is mijn blaas weer zonder pijn en lijkt mijn rug mij de ondoordachte actie te hebben vergeven. Jeetje, wat voelde het goed om weer te kunnen fietsen!!! Het hele avontuur heeft nog geen 10 minuten geduurd, maar voelde toch als een enorme mijlpaal!

Als ik die verdomde kuil niet was tegengekomen had ik het vast nog wel wat langer kunnen volhouden en die veronderstelling moet ik natuurlijk nader onderzoeken. In mijn brein ontvouwt zich een plannetje; morgenochtend, als mijn maatje nog lekker ligt te slapen (hoop ik dan maar) dan ga ik gewoon met de fiets naar mijn werk. Het is hooguit vijf minuten fietsen en als ik dan goed oplet en alle kuilen ontwijk....!

Nu maar hopen dat hij vanavond mijn blog niet leest en dat onze research afdeling heel snel schokdempers voor mijn stalen ros kan ontwikkelen...

www.kanker.nl/rita1958/blog