70. Quality time...

Zojuist heb ik de laatste noodzakelijke werkzaamheden afgerond en vanaf nu begint dan mijn officiële vakantie. Heerlijk, even geen verplichtingen, behalve dan de zaken die ik mezelf opleg. Drie heerlijke weken van onbekommerd genieten liggen voor me. Begin augustus hebben we na lang aarzelen (want ja, die heuvels daar) nog een weekje Luxemburg geboekt. Met de nodige voorzorgsmaatregelen zoals een skateboard met trektouwtje voor het geval mijn rug het halverwege de beklimming van een heuvel begeeft (kan mijn maatje me naar boven trekken) en onze opblaasboot paraat aan de oever van het riviertje waaraan ons hotel grenst, hoop ik toch actief te kunnen genieten van de prachtige omgeving. Stroomafwaarts lekker peddelend en stroomopwaarts met behulp van een elektromotor want het moet natuurlijk niet op werken gaan lijken! De overige twee weken staan volgepland met dagtochtjes op het water afgewisseld door (korte) fietstochtjes en wandelingen door historische plekjes en natuurgebieden in ons eigen kikkerlandje. Genoeg te beleven en te genieten dus!

Maar voor ik echt aan de vakantieoversteek kan beginnen, moet ik nog even wat ballast overboord gooien. Ballast in de vorm van zorgelijke gedachten over de toestand van mijn blaas. Voelde ik tot voor kort alleen maar (de bekende) pijn tijdens het plassen, nu treden de pijnklachten ook op met een halfvolle blaas en dat betekend dat ik nog vaker naar het toilet moet dan gebruikelijk. Ik betrapte me er deze week op dat ik mijn urine angstvallig in de gaten houd, wat natuurlijk nergens op slaat en geen enkel doel dient, want ik beschik niet over de middelen en de kennis om daar een goed oordeel over te vellen.

Ergens is dan toch weer het ongewenste kankerspookje tot leven gekomen en dat maakt me ongewild toch weer alerter op de vaak misleidende signalen van mijn lichaam. Het overmatige transpireren van de afgelopen weken; gevolg van opgeleefde opvliegers, of toch weer een beginnende tumor ontwikkeling? Het niet zorgwekkende, maar toch enigszins onverklaarbare gewichtsverlies, de vermoeidheid die me zomaar ineens lijkt te overvallen, ook het gevolg van het warme zomerweer of is er toch iets gaande in de blaas?

Afgelopen vrijdag dus toch maar even de urine laten checken bij de huisarts en tot mijn grote opluchting geen sporen van bloed of ontsteking waargenomen en met dit goede nieuws zou je denken dat het kankerspookje het hazenpad zou kiezen, maar zo simpel ligt het jammer genoeg niet! Dus zojuist nog maar even de voor mij uiterst effectieve Byron Katie methode toegepast op het vasthoudende kankerspook (voor de nieuwsgierigen onder jullie, Google en YouTube staan bol van info over deze methode) en dat helpt enorm!

Met het van me afschrijven van deze gemoedstoestand heb ik het laatste restje ballast over boord gegooid en zie ik met groot genoegen hoe het oplost in de denkbeeldige golven van de eindeloze zee. Vakantie; 'Here I come!'

www.kanker.nl/rita1958/blog