71. Weer geland....

Wat zijn ze omgevlogen, die drie heerlijke, onvergetelijke vakantieweken. Weken waarin de tijd leek stil te staan en waarin we het gevoel hadden op een tijdloze wolk te zweven. Tijd leek ineens zo'n volstrekt onbelangrijk begrip en we beleefden intens het fenomeen dat tijdloos heet.

De eerste week hebben we bijna uitsluitend op en aan het water doorgebracht en ik kan me niet herinneren dat ik me ooit eerder zo volmaakt gelukkig heb gevoeld. Vanaf het allereerste moment dat we op de boot stapten en we door het water gleden, voelde het als 'thuiskomen'. Een diep intens gevoel van volmaaktheid nam bezit van me en heeft me die week niet meer verlaten. Zelfs niet toen de zon plaatsmaakte voor regen, bleef dat ongekende gevoel hangen. Alles voelde volmaakt en daar kon zelfs een wisselvallige blaas geen verandering in brengen.

De tweede week brachten we door in Luxemburg, een land wat ik sinds jaren een warm hart toedraag en waar ik vele bijzonder dierbare herinneringen aan heb. Toch voelde het deze keer anders. De stadjes die ik eerder als zeer pittoresk had ervaren, kwamen me nu als protserig en namaak over. Het volmaakte gevoel verdween en maakte plaats voor een beginnend gevoel van weerzin en ergernis. De wandelingen in het glooiende gebied waren een marteling voor rug en blaas en onze opblaasboot bleef door de regen ongebruikt in de kofferbak liggen. Ik kreeg zo'n heimwee naar de Hollandse weidsheid, dat we eerder dan gepland terugkeerden naar onze tijdloze wolk in ons eigen kikkerlandje.

De afgelopen week hebben we dus weer veelvuldig op en bij het water doorgebracht en het gevoel van volmaaktheid keerde terug. Tijdens de vele wandelingen langs het water en de veelvuldige momenten van 'thuiskomen bij mezelf' groeide het besef dat dit de plek is waar ik moet zijn. Het stromende water, het wuivende riet, de weidsheid en de Hollandse wolken hebben een vreemde werking op mijn gedachten en gevoel. Zorgen, angsten en twijfels worden uit me gezogen en een diep intens gevoel van vrede en acceptatie komt er voor in de plaats.

Volgende week begint mijn werkende leventje weer en speelt de factor tijd, structuur en verplichtingen weer een grotere rol en dat is ook goed. Ook dat past in mijn leven en de rol die ik daarin vervul. Net zoals vreemd genoeg de nare blaasspoeling die over drie weken op het programma staat, ineens in mijn leven lijkt te passen. Geen verzet bij die gedachten, maar een diep gevoel van dankbaarheid dat deze behandeling er is en acceptatie dat mijn blaas deze behandeling nodig heeft. Het is zoals het is en dat is goed en wanneer het niet goed voelt, weet ik nu waar ik moet zijn om weer te landen in de volmaaktheid...!

www.kanker.nl/rita1958/blog