72. Het is ook nooit goed...

... riep mijn maatje boos uit nadat ik hem op niet subtiele wijze had verteld mij vooral met rust te laten. Met grote passen verliet hij de kamer en ging naar buiten, de deur met een knal achter hem dichtgooiend. Hij was overduidelijk gekwetst en boos en ik onderdrukte de opwelling om hem achterna te gaan en hem te zeggen dat ik spijt had van mijn opmerkingen aan zijn adres. Hij bedoeld het allemaal zo goed, wil me zo graag steunen in alles en als dank voor bewezen goedheid wordt hij vervolgens afgesnauwd door mij.

Ik voel me ellendig. Deels door mijn gedrag en deels door de fikse blaaskrampen als gevolg van de blaasspoeling. Ik kijk zuchtend naar de klok en zou de wijzers wel vooruit willen zetten tot het tijdstip dat ik de spoeling mag uitplassen en eindelijk mijn eerste kopje koffie mag gaan drinken. Dat duurt nog even en ik begeef me zuchtend terug naar de trampoline om te bounchen zodat de spoeling in mijn blaas in beweging blijft. Ondertussen mezelf voortdurend verwijtend dat ik zo lelijk deed tegen mijn steun en toeverlaat. Hij heeft zo'n behandeling zeker niet verdiend, maar zijn goed bedoelde bezorgdheid irriteerd me op dit moment mateloos.

Als ik me ellendig voel kruip ik het liefste weg in een donker hol waar niemand me ziet, niemand iets vraagt en kom weer tevoorschijn als de ellende draaglijk is geworden. Dat lukte prima omdat mijn maatje bij terugkeer uit het ziekenhuis, mij thuis afzette en meteen naar zijn werk ging Tegen de tijd dat hij thuiskwam, had ik mezelf dan meestal weer zover onder controle of was zo ziek door de koorts dat ik zijn zorgen gelaten over me heen kon laten komen. Maar nu hij sinds half mei met pensioen is, kan ik me niet langer verstoppen voor zijn bezorgde blikken.

De krampen in mijn blaas worden heviger en de aandrang om te plassen ook. Beide ongemakken maken het onmogelijk om nog verder te bounchen en ik strompel de trap af naar beneden en ga op de onderste traptrede zitten, dicht in de buurt van het toilet, voor het geval ik het niet meer op kan houden. Het duurt niet lang voor ik de sleutel in het slot hoor en ik in de vragende ogen van mijn bezorgde man kijk. Zijn bezorgdheid en machteloosheid doen me pijn en ik zou het liefste willen wegkruipen voor die blikken. Met heel veel moeite die brok in mijn keel wegslikkend, zeg ik hem dat het me spijt dat ik hem zo afgesnauwd heb. Tot mijn opluchting begint hij te lachen en zegt dat hij mijn reactie wel snapt; ' er is niets frustrerender dan het gevraag en gezeik aan je kop als je zo beroerd bent'. Maar, gaat hij onmiddelijk verder, ik wil je zo graag helpen, alles doen om ervoor te zorgen dat jij je wat minder beroerd voelt en dat jij je niet wilt laten helpen, alles in je eentje wilt ondergaan, doet pijn. Het voelt alsof je een deur voor mijn neus dichtgooid en ik wil niet dat je me buitensluit, me machteloos laat toekijken naar jouw ellende. Ik wil dat je zegt wat ik kan doen om je te helpen zodat ik daar niet meer eindeloos naar hoef te vragen. Ik ben niet helderziend, ik weet niet wat je nodig hebt, nu op dit moment, maar zeg het alsjeblieft en houdt de deur open.

Hij heeft gelijk, die man van mij, maar ik krijg niet de gelegenheid om dat te zeggen, want op dat moment worden de krampen zo hevig dat ik het niet meer houd en een sprintje moet trekken om tijdig bij het toilet te komen. Als ik even later het als zoutzuur aanvoelende goedje heb uitgeplast en ik wil beginnen met het ontsmetten van het toilet, voel ik zijn vragende blik op me gericht en geloof me, het moet uit mijn tenen komen, maar ik vraag hem of hij dit voor mij wil doen...

Pffff ik heb nog veel te leren in dit proces en het is me dan ook weer eens goed duidelijk gemaakt dat kanker een proces is dat niet alleen mij aangaat. Ik zal moeten leren hulp te vragen en te aanvaarden. Of in dit geval; mijn man een actieve rol te laten vervullen in dit proces i.p.v hem als het ware te dwingen in een passieve rol van machteloze toeschouwer. Blaasspoelingen kunnen pijnlijk en bijzonder onaangenaam zijn....in meerdere opzichten...!

* Dit blogbericht is geheel of gedeeltelijk te lezen in mijn boek; Ontwortelen