74. Verbeeldingskracht...

Ik heb even getwijfeld of ik deze ervaring wilde delen, maar het feit dat deze ervaring een belangrijk verschil heeft gemaakt in hoe ik mijn huidige situatie beleef, gaf de doorslag om dit toch te delen.

Het is nu bijna vier weken geleden dat ik oog in oog stond (eigenlijk lag) met de schrijnende situatie van de blaas. Een confrontatie die er toch wel behoorlijk inhakte. Afgaande van het gegeven dat het plassen toch wel behoorlijk pijnlijk was en bleef, wist ik dat er iets gaande was in de blaas en zichtbaar zou worden tijdens de cystoscopie. Ik wist niet dat het aanschouwen van deze schrijnende toestand er zo diep zou inhakken....met andere woorden; ik was diep geschokt door de aanblik van de zorgwekkende blaas.

Die heftige confrontatie verbaasde me; ik was immers een 'doorgewinterde' blaaskanker patiënt geworden en gepokt en gemazeld door alle ervaringen met die kwaal, zou er nog maar weinig kunnen zijn en komen dat me uit het veld zou kunnen slaan. En toch gebeurde dat... Ik voelde me net zo geschokt en ontdaan als dat ik me voelde toen ik net de diagnose blaaskanker had gekregen. Het was alsof ik me op dat moment pas echt realiseerde hoe zorgwekkend de situatie van de blaas was. Ik begon me zorgen te maken over het verdere verloop en slaagde er niet in om de aanblik van de blaas uit mijn gedachten te bannen.

Ergens in de dagen na die confrontatie begon voorzichtig het besef te groeien dat er zich ergens in mijn lichaam een orgaan bevond dat in zorgwekkende toestand verkeerde. Een orgaan dat bij mijn lichaam hoorde, in mijn lichaam leefde, een belangrijk stukje van mij was. 'De' blaas, die ik tot aan dat moment altijd had gezien als een soort instrument dat een bijdrage leverde aan mijn lichamelijke functioneren, niets meer en niets minder, begon nu toch steeds meer 'mijn' blaas te worden. De pijn die ik voelde tijdens het plassen was niet langer meer 'de pijn van de blaas' maar de pijn van mijn blaas. Mijn blaas leed pijn en dat deed mij pijn, maakte me verdrietig, intens verdrietig.

Voor het eerst in mijn blaaskanker carrière slaagde mijn blaas er in om me intens verdrietig te laten voelen, mijn gevoel te beheersen. Geen prettige ervaring, maar wel een noodzakelijke denk ik nu, want naast het verdriet, de pijn en de kopzorgen, begon er ook een voorzichtig verlangen te groeien om deze pijn te verzachten, de wonden te helpen helen, maar hoe doe je dat met een onzichtbaar orgaan dat zich ook nog binnenin je lichaam bevind?

Het antwoord kwam door het gebaar van een, inmiddels dierbare, lotgenoot die me een virtuele tube met herstellende en celdodende crème stuurde. Een andere, eveneens dierbare lotgenoot, adviseerde me om liefde naar mijn blaas te sturen. Allemaal heel lief bedoeld en als hartverwarmend ervaren, maar hoe krijg ik die ingrediënten in hemelsnaam in mijn onzichtbare blaas?

Niet lang na deze vraag voelde ik de behoefte om te schilderen en terwijl ik mijn meest favoriete kleuren op het doek aanbracht, beeldde ik me in dat het doek mijn blaas was. Ik vulde haar in gedachten met het zuiverste water om haar wonden schoon te spoelen. Daarna voegde ik een emulsie toe die haar blaaswand moest versterken en bracht een dikke laag crème aan uit de virtuele tube. Tot slot besprenkelde ik haar volledig met liefde in verschillende kleuren. Terwijl ik hiermee bezig was, realiseerde ik me hoe goed dit voelde. Ik had het gevoel dat ik op die manier een bijdrage kon leveren aan het herstel van mijn blaas en het verzachten van onze pijn.

Het voelde en voelt zo goed dat ik de denkbeeldige 'verzorging' van mijn blaas als een dagelijks ritueel heb toegepast. Ik hoef maar naar mijn schilderij te kijken, wat overigens totaal niet op een blaas lijkt, maar dat terzijde, en ik 'start' met het ritueel. Het kan natuurlijk allemaal verbeelding zijn, maar sinds die tijd lijkt de pijn bij het plassen te zijn afgenomen, zijn er zelfs momenten geweest dat ik helemaal geen pijn voelde en zijn er nachten waarop mijn blaas me niet meer uit de slaap haalt omdat een volle blaas zoveel pijn deed.

Over twee weken, wanneer ik de urine voor de tussentijdse urinekweek heb ingeleverd, zal blijken in hoeverre mijn verbeeldingskracht, verbeelding blijkt te zijn. Maar zelfs als de realiteit een ander beeld laat zien, dan nog blijf ik hier mee door gaan...gewoon omdat mijn blaas deze aandacht verdiend en omdat het zo ontzettend goed voelt!

Voor degene die nu de indruk hebben gekregen dat ik nu toch wel erg ver van het pad ben verwijderd....die hebben volkomen gelijk! Ik heb een ander pad gevonden en weet absoluut niet waar het me gaat brengen, maar dat is niet belangrijk, veel belangrijker is het dat dit pad goed voelt!

www.kanker.nl/rita1958/blog