75. Onzekerheid is de enige zekerheid...

Tegen twaalf uur gaat dan eindelijk mijn telefoon. Mijn hart maakt een sprongetje als ik het nummer van de poli herken. Ik had de stem van de urologie verpleegkundige verwacht en schrik even als ik de stem van mijn uroloog hoor. Nog voor ik me zorgen kan maken, verteld hij dat er in de urine geen kankercellen zijn aangetroffen. Ik slaak een grote zucht van opluchting, mijn hart maakt opnieuw een sprongetje, maar nu van blijdschap. Hij vervolgt zijn relaas op ernstige toon met de mededeling dat er wel nog steeds heel veel onrustige cellen aangetroffen zijn.

Heel even voel ik mijn blijdschap wegebben en vraag hem wat ik me bij die onrustige cellen moet voorstellen. Die cellen duiden erop dat er abnormale activiteit plaatsvind en gezien de toestand waarin de blaas zes weken geleden verkeerde, zou dit een voorbode van kanker kunnen zijn. Ik laat zijn woorden even tot me doordringen en vraag vervolgens hoe groot de kans is dat die onrustige cellen een voorbode van kankercellen zijn. 'Die kans is reëel gezien jouw geschiedenis en de toestand van je blaas, maar het hoeft niet zo te zijn. Het kan ook duiden op een chemische blaasontsteking als reactie op de spoeling en het opruimen van de geïnfecteerde cellen'.

Ik laat de boodschap bezinken, wacht even of er zich ergens vanuit de diepte, gevoelens van paniek of teleurstelling naar boven komen drijven, maar als die uitblijven reageer ik tamelijk laconiek; ' nou, dan geloof ik dat ik toch maar volledig voor de tweede optie ga en de mogelijkheid van kankercellen maar terzijde schuif'. Heel even hoor ik hem grinniken en dan vraagt hij vervolgens hoe het met de pijnklachten staat. Ik kan hem naar waarheid melden dat de pijn tijdens het plassen aanzienlijk is verminderd en op sommige momenten helemaal niet aanwezig is. Dat ik s'nachts niet meer uit bed hoef om te plassen en dat de pijnlijke druk op mijn blaas tijdens activiteiten ook steeds minder wordt.

'Dat zijn heel goede berichten beaamt hij en omdat de urine vooralsnog geen dringende noodzaak geeft voor een voortijdige cystoscopie stel ik voor om die op de geplande datum te laten staan. Ook vind ik het noodzakelijk dat je nog even doorgaat met de spoeling'.

Ik kan me er helemaal in vinden en JIPPIE geen kankercellen, geen cystoscopie, geen Turt op korte termijn en dat betekend geen polonaise aan mijn lijf tot de blaasspoeling op 6 december....als dat geen reden voor een feestje is....!

Mijn maatje keek daar aanvankelijk toch iets anders tegenaan; 'verdorie, riep hij uit, weer geen eenduidige positieve uitslag, weer die verdomde maar, weer die onzekerheid!' Tja, hoorde ik mezelf berustend zeggen ' that's life, onzekerheid is ondertussen de enige zekerheid geworden en dat begint te wennen!' Na deze wijsheid trokken we onze jassen en wandelschoenen aan en begonnen aan onze bijna dagelijkse, wandeling......genietend van de stralende zon dit keer!

www.kanker.nl/rita1958/blog