76. De 'kapstok' van kanker...

Ik maak er zelden gebruik van...van die kapstok van kanker waaraan je stemmingen, onvrede, teleurstellingen, pijn, verdriet of irritaties zo 'gerechtvaardigd' kan ophangen. Toch moet ik bekennen dat ik de afgelopen twee weken toch aardig wat zaken aan die kapstok heb opgehangen.

De blaasspoeling zit er aan te komen en hoewel het bepaald niet iets was waar ik reikhalzend naar uitkeek, kan ik me niet herinneren dat ik ooit zoveel verzet en frustratie heb gevoeld als de afgelopen twee weken. Ineens had ik er schoon genoeg van. Die blaasspoeling die roet in mijn dagelijkse leven gooit, die me ziek maakt, waardoor ik afspraken moet afzeggen, die mijn blaas pijn laat doen etc. etc. En voordat je het zelf in de gaten hebt gaat kanker toch weer een hoofdrol in je leven spelen.

Dan beklaag ik me over het feit dat die stomme kanker al twee jaar lang in meer of mindere mate mijn leven verziekt. Ga ik naarstig op zoek naar alle bewijsmateriaal die deze veronderstelling moet bevestigen en hang die terecht of niet, aan de grote kapstok. Als ik dan op een ochtend ineens een vreemde, onverklaarbare pijn rechtsonder in mijn blaas voel en als diezelfde pijn na een paar dagen nog steeds niet is verdwenen, worden zaken als angst, zorgen en doemgedachten aan diezelfde kapstok gehangen. Alsof mijn eigen ellende nog niet genoeg is, er is immers oneindig veel ruimte aan die kapstok, hang ik mijn verdriet en onmacht over de ellende van anderen er ook nog maar bij. Al met al begon de kapstok toch aardig vol te hangen en nadat ik het verdriet en onmacht die ik voelde over het overlijden van Corrie aan het laatste haakje had opgehangen, zag ik voor het eerst hoe vol die kapstok hing.

Mijn maatje had mijn veranderde stemming en de volle kapstok al opgemerkt en sleurde me naar de enige plek op deze aardkloot waar ik tot rust kan komen; de zee! Wandelend langs het strand, luisterend naar het geluid van de golven, werd mijn brein weer helder en kon ik van enige afstand de zaken aan de kapstok onder de loep nemen. Werd mijn leven daadwerkelijk verziekt door de Kanker? Hoe was mijn leven daarvoor? Was toen alles rozengeur en maneschijn? Het antwoord was een bevrijdend nee, ook toen kende ik momenten van diepe wanhoop en verdriet, liep niet alles zoals ik het gepland had, maakte ik me grote zorgen over van alles en nog wat, werden dierbaren met of zonder kanker, veel te vroeg uit het leven gerukt en zo kan ik de lijst nog eindeloos aanvullen. Samengevat begon ik tot de conclusie te komen dat het hebben van kanker niets meer of minder is dan een van de vele bergen die we in ons leven tegenkomen en zullen we moeten accepteren dat na een succesvolle beklimming weer een dal en een nieuwe berg op ons wacht. Nadat deze wijsheid tot me doorgedrongen was, wist ik weer dat het geen zin had om me zorgen te maken over de toekomst, dat het geen enkel doel diende om me vast te houden aan de wens en de gedachte dat alles anders zou moeten zijn.

Voor we het strand verlieten, liet ik heel bewust de kapstok vol begrijpelijke, maar niet waardetoevoegende zaken achter op het strand. Als we naar huis terugkeren werp ik een blik op mijn metgezel en voel ik met elke vezel die in me leeft, wat een bofkont ik ben met hem als metgezel. Als we later onze straat binnenrijden passeren we de drie deuren waarachter groot verdriet huist. Bij twee ervan is recent de partner overleden, de een aan kanker, de andere aan dementie en achter de derde deur strijd een jonge vrouw tegen de ziekte van Parkinson. Dan open ik mijn deur en mijn blik valt onmiddellijk op die andere kapstok, de kapstok van ons leven en zie dat die naast verdriet, ongemakken en zorgen volhangt met zaken als liefde, voorspoed en geluk. Ik hang de recente zegeningen er heel bewust bij.

En ja, Dinsdag krijg ik de nare blaasspoeling, de 22e een nare en vooral spannende cystoscopie en dat ik daar niet reikhalzend naar uitkijk is logisch en begrijpelijk, maar ik vind het niet logisch en begrijpelijk om mijn aandacht en energie alleen maar daar op te richten en belangrijke andere zaken uit het oog te verliezen.

Even later schiet ik toch weer even vol als ik de boodschap van Corrie lees die op haar Facebookpagina is geplaatst. Een boodschap die ik volledig kan onderschrijven en die ik graag met jullie wil delen....

http://www.kanker.nl/rita1958/blog