77. Controle blues

Het zag er zo veelbelovend uit gisteravond toen ik na een kopje kamillethee slaperig mijn bed opzocht en tegen mijn verwachting in, vrijwel onmiddellijk in slaap viel. Het duurde helaas niet lang voor de eerste kankerspoken mijn gemoedsrust kwamen verstoren met angstaanjagende veronderstellingen over de uitslag van het aanstaande blaasonderzoek. Ze maakten me keer op keer wakker, de ene keer badend in het zweet en weer een andere keer rillend van afschuw. Zodra ik wakker werd, slaagde ik er in om de spoken naar het land der fabelen terug te sturen, maar zodra ik weer in slaap viel....

Veel vroeger dan gebruikelijk zat ik dus vanochtend achter de laptop een poging te wagen om de uren administratie te doen. Een klus die nogal wat concentratie vraagt en waarin fouten snel gemaakt zijn. Het kostte enorm veel moeite om uit de wanordelijke kluwen in mijn hoofd nog enige concentratie te persen en veel later dan gebruikelijk was deze klus, na talloze controle's en even zoveel correcties, geklaard en toen was het nog maar negen uur... Zucht!

De onrust groeit, er begint zich een steen te vormen op een plek waar ik die absoluut niet wil hebben en we besluiten om voorafgaand aan de cystoscopie die pas om twee uur gaat plaatsvinden, onze toevlucht te zoeken aan het strand. Rustig kuierend langs het water, verdwijnt de steen op mijn maag, verdwijnt de onrust in mijn hoofd. Ik pas mijn ademhaling aan op het ritme van de golven en een diep gevoel van rust vervult me. Op mijn maag na, want die begint luidruchtig te knorren. Als we de inwendige mens voorzien hebben van koffie en broodjes gaan we op weg naar de 'martelkamer'.

Terwijl ik dan nog rustig zit te wachten op mijn beurt, valt mijn blik ineens op mijn wandelschoenen en de schrik slaat me om onmiddelijk om het hart....mijn hakken....Ik ben mijn vertrouwde cystoscopie hakken vergeten... De paniek slaat toe, een nieuwe steen drukt zwaar op mijn pas gevulde maag, het zweet breekt me uit, ik word misselijk van angst en net als ik naar het toilet wil rennen om mijn maag te legen, hoor ik mijn naam. Vechtend tegen de misselijkheid, neem ik plaats in de stoel, ik voel me zo bang en vooral zo ontzettend klein en kwetsbaar.

Het duurt niet lang voor de dokter binnenkomt en breed grijnzend met mijn status wappert. Gefeliciteerd dame, geen kankercellen en heel bijzonder, voor het eerst sinds februari ook geen onrustige cellen in de urine gevonden. De steen valt van mijn maag, ik kijk hem ongelovig aan, maar hij is al druk bezig met de scope. Het inbrengen van de scope voelt pijnlijker dan anders, maar dat ebt al snel weg door het koude water dat mijn blaas binnenstroomt. Vol verwachting kijk ik naar het scherm en zie dat het gehavende gebied tegen het dak van de blaas er nog steeds geïrriteerd en onrustig uitziet. Hij onderzoekt dit gebied nauwkeurig en neemt weer een foto van dit gebied. De zijkant van mijn blaas, die er de vorige keer ook zo uitzag, zag er nu tot onze verrassing veel beter uit, geen spoortje irritatie of onrust te bekennen. Ik begon ondertussen toch ernstig aan mijn eigen waarneming te twijfelen. De pijn van de laatste spoeling, zou dat verbeelding zijn geweest?

De andere kant van de blaas zag er zo mogelijk nog mooier uit, maar toen hij de scope naar de bodem richtte schrok ik me rot. Een groot vuurrood, onrustig veld met daarin iets wat in mijn ogen op een leeggelopen blaar leek, grijnsde ons tegemoet. Dat ziet er niet prettig uit, merkte hij bezorgd op en met name het gebied rondom de sluitspier zag er zwaar gehavend uit. Weer maakte hij een foto en richtte toen zijn aandacht op mijn plasbuis, die er ook zwaar geïrriteerd uitzag. Nu snapte ik waardoor de pijn veroorzaakt werd, maar wat nu?

Dat vroeg mijn uroloog zich ook af, hij heeft zelden zoiets gezien. Volgens hem wordt die irritatie niet door de spoeling veroorzaakt, want dan zou de gehele blaas aangetast moeten zijn en zou het geirriteerde gebied zich niet steeds naar een andere plek verplaatsen. De enige conclusie die hij hieruit kon trekken was dat mijn immuunsysteem zich kennelijk alleen bezig hield op plekken waar zich kennelijk de onrustige cellen bevinden.

Na deze conclusie voelde ik dat het zo was, er kwam zo'n ongelooflijke rust in mij. Alle twijfel of ik nog door moest gaan met de spoelingen was op slag verdwenen. Het is een pijnlijk slagveld in mijn blaas, ik weet niet welk proces daar op dit moment gaande is, maar wat ik absoluut zeker weet is dat het goed is. De uroloog weet ook niet zeker wat er gaande is, hij gaat in overleg met zijn collega's in het blaaskankercentrum, maar hij adviseerd me met klem om toch vooral nog door te gaan met de spoelingen. En ik voel geen enkel spoortje verzet of twijfel meer bij de gedachte aan de spoeling over drie maanden.

Op de terugweg naar huis kijk ik lachend naar mijn wandelschoenen, ik heb de hakken niet meer nodig. Ik mag dan van buiten klein van stuk zijn zonder die hakken, maar binnenin me voel ik me grootser dan ik ooit met hakken zal zijn. Ik kan het allemaal nog niet bevatten; geen kankercellen, geen onrustige cellen, een slagveld in mijn blaas en een leger manschappen die zich op intelligente wijze op de vijand storten. Ik snap het nog niet helemaal, maar dat hoeft ook niet, ik ben gewoon zo ontzettend blij, blij, blij!!!

Fijne, warme en liefdevolle feestdagen voor iedereen en reken maar dat ik drie maanden ga genieten!!!

www.kanker.nl/rita1958/blog