81. De zonzijde; niets moet, alles mag...

Na een verdrietige periode waarin als klap op de vuurpijl nog een derde sterfgeval zich aandiende, vond ik het weer eens tijd worden om mijn aandacht op de positieve zaken te richten, want die zijn er ook. Op een stevige verkoudheid na, gaat het eigenlijk best goed met mij. Dankzij mijn blaas vriendelijker dieet, ondervind ik weinig tot geen pijnklachten en daar ben ik superblij mee. Datzelfde dieet gaf vooral in de beginfase nogal wat ontwenningsverschijnselen die niet echt prettig waren. De afkickverschijnselen van de koffie waren het hevigst. Naast een zeurende hoofdpijn fase, vond ik de concentratieproblemen nog de meest lastige om mee te dealen. De afkickverschijnselen van de chocolade waren hilarisch te noemen; de omvang van de bonbons in mijn dromen, werden met de dag groter en na een zoveelste ochtend van watertandend ontwaken, besloot ik mijn dieet toch maar iets aan te passen.

Het enige kopje koffie dat ik mezelf per dag toesta, werd verrijkt met een schepje cacao met als verbluffend resultaat dat de bonbons niet langer in mijn dromen bleven spoken. Op dringend advies van een lotgenoot, heb ik toch wel advies ingewonnen bij de diëtiste en die maakte van de gelegenheid gebruik om mijn gehele dieet eens tegen het licht te houden. Op zich eet ik best wel gezond, al waren de eiwitten wel erg minimaal te noemen en ik nam haar advies om dat uit te breiden dan ook ter harte. Haar andere, blaasvriendelijke, advies was om op regelmatige basis knoflook te eten, maar helaas komt dit goedje, zelfs niet in de vorm van capsules, door mijn interne ballotagecommissie. Kennelijk ben ik in een vorig leven vampier geweest, want de reacties van afkeer zijn enorm. Naast hartkloppingen, zweetaanvallen word ik er zo misselijk van dat ik het goedje onmogelijk binnen kan houden. Bieslook en uien zijn een mildere variant en daar heb ik totaal geen moeite mee.

Tja, als je de samenstelling van de brandstof veranderd, dan gaat de motor ook iets anders werken en ook dat was voor een gewoontedier als ik erg wennen. Ging ik meestal rond half elf naar bed, nu gebeurde het steeds vaker dat ik om half negen al zat te vechten tegen de slaap en nadat mijn getrainde stoelgang zich ook nog op afwijkende tijdstippen ging manifesteren, wist ik dat ik de jarenlange en zorgvuldig opgebouwde controle en routeplanner kwijt was. Als een blindganger moest ik een weg zien te vinden met een motor die afwijkend gedrag vertoonde en omdat mijn controle was verdwenen moest ik maar blind vertrouwen op de signalen van mijn voertuig en dat is best eng...
maar ook heel verrijkend merk ik nu. Nu alle 'moetens' zijn verdwenen, vieren alle 'mogens' een feestje. Hoe simpel kan het zijn om gewoon naar bed te gaan op het moment dat je slaap krijgt, ongeacht het tijdstip? Nou, heel simpel weet ik nu!

Doordat mijn blaas zo goed aanvoelde, durfde ik het aan om mijn trainingen op de sportschool te hervatten en mijn fysiotherapeut stond al handenwrijvend klaar om mijn rugspieren aan een streng trainingsregime te onderwerpen, maar toen gebeurde er iets vreemds; ik wilde dit niet meer. De meeste oefeningen om mijn ingezakte chassis te versterken zijn ontzettend zwaar, kosten heel veel tijd en energie en hebben maar een minimaal effect. De prijs die ik moet betalen voor dit minimale effect vond ik ineens absurd hoog en vanuit mijn nieuwe kader; 'niets moet, alles mag', besloot ik de meest belastende oefeningen gewoon niet meer uit te voeren. Als een losgeslagen projectiel doe ik nu alleen nog maar wat ik leuk vind en wat goed voelt. In plaats van twee keer per week anderhalf uur zwaar afzien, ga ik nu drie keer per week een uurtje plezierig sporten en dat voelt heerlijk!

Mijn chassis is ingezakt en dat betekend dat mijn voertuig niet alles meer aankan en dat gegeven heb ik nu eindelijk geaccepteerd. Mijn harnas is inmiddels mijn tweede huid geworden en door dit steuntje in de rug kan ik prima functioneren, ik hoef van mezelf niet alles meer op eigen kracht te kunnen, ik mag gebruik maken van hulpmiddelen als ik het zelf niet meer kan. Mijn gammele chassis kan geen bergen meer beklimmen, geen hobbelig pad meer berijden en eindelijk ben ik zover dat ik in volle overtuiging kan zeggen; 'dat hoeft ook niet meer'. Het loslaten van alle controle, van alle 'moetens' voelt op heel veel momenten nog best eng, maar ik begin er steeds meer van overtuigd te raken dat het afwijken van de zo vertrouwde route, me nieuwe wegen en inzichten gaat brengen.

Hoe mijn blaas op alle veranderingen reageert zal duidelijk worden bij de cystoscopie op 21 maart, maar ik heb er alle vertrouwen in dat de reacties op de blaasspoeling op 7 maart, een stuk milder zullen zijn, nu de irritatie voor een groot deel verdwenen is, maar ook hierin is mijn motto; ' niets moet, alles mag!'

www.kanker.nl/rita1958/blog