82. Gedoe...

De stevige verkoudheid waar ik in mijn vorige blog over schreef, groeide uit tot een flinke bronchitis. Dagenlang leek ik op een puffende en fluitende locomotief die maar niet tot stilstand leek te komen en hield mezelf en de buurt wakker door de enorme hoestbuien. Ruim een week later en met behulp van een hoestdrankje, kwam deze 'adembenemende' toestand tot stilstand en had ik nog een paar dagen om energie op te doen voor de blaasspoeling.

Nog enigszins nakuchend, meldde ik me bij de poli en leverde de gevraagde urine in. Normaal gesproken hoor ik dan na een kwartiertje dat de urine goed bevonden is voor de spoeling en kan ik door naar de vierde etage waar de spoeling dan vervolgens wordt ingebracht. Dit keer duurde het wat langer voor het groene licht voor de spoeling gegeven kon worden. Er was namelijk bloed in de urine aangetroffen, weliswaar een minimale hoeveelheid, maar toch reden voor grote twijfel. Uroloog moest eraan te pas komen om het eindoordeel uit te spreken. Ik werd onderworpen aan een kluisverhoor en nadat ik hem ervan overtuigd had dat mijn blaas zeer goed aanvoelde, ik nauwelijks klachten had en dat het bloed in de urine, mijns inziens, een gevolg van het vele hoesten kon zijn, kreeg ik dan eindelijk het groene licht voor de spoeling.

In de lift naar de vierde etage, bekroop me plotseling een zeer onbestemd gevoel over het bloed in de urine. Het gevoel bleef hinderlijk hangen en de lange wachttijd tot de spoeling was geprepareerd in een wachtkamer vol lotgenoten met horror verhalen, maakte het er niet gemakkelijker op. Een uur later werd ik dan eindelijk bevrijd uit mijn benarde positie. De verpleegkundige maakte oprechte excuses voor de lange wachttijd, maar vanwege de verbouwing van het ziekenhuis en de apotheek, is deze tijdelijk niet voldoende uitgerust om de spoeling te prepareren en moet dit in een naburig ziekenhuis gebeuren.

Toen we eindelijk, na ruim twee uur oponthoud het ziekenhuis verlieten, was het kwart over tien en had ik het helemaal gehad met de blaas gerelateerde zaken. Halverwege de middag voelde ik me zo ziek en kribbig door de onophoudelijke blaaskrampen dat ik maar mijn toevlucht in bed gezocht heb. Tegen de ochtend namen de krampen en de koude rillingen eindelijk af en werd mijn temperatuur weer normaal. Het plassen werd echter steeds pijnlijker en dat daarbij regelmatig bloed bij zat, maakte me niet echt geruster over de toestand van de blaas. Nu staat het bloed in de urine wel in de bijwerkingen van de blaasspoeling, maar ik heb het niet eerder zo erg gehad. De twee weken tot aan het blaasonderzoek duurde dit keer wel heel erg lang...

Het onbestemde, onrustige gevoel bleef hinderlijk hangen tot gisteravond rond half tien ineens een onverklaarbare en weldadige rust in me kwam. Tegen alle verwachtingen in heb ik geslapen als een roosje en ook tijdens de rit naar het ziekenhuis voor de cytoscopie bleef de weldadige rust op de achtergrond aanwezig. De dokter viel meteen met de deur in huis met de mededeling dat er geen kankercellen in de urine waren aangetroffen en feliciteerde me met heugelijke feit dat ik nu een JAAR kankervrij ben.....KANKERVRIJ.....jippie😁😁😁😁😁😁

Over de toestand van mijn blaas was hij minder enthousiast, die zag eruit als een vurige, bloederige vleesklomp. Ik verzekerde hem er nogmaals van dat mijn blaas tot aan de spoeling heel erg goed had aangevoeld en ik nauwelijks klachten had ervaren. Voor mij was dit het bewijs dat de spoeling de veroorzaker van het slagveld was en tot mijn grote vreugde en opluchting ging hij een stukje mee in mijn gevoel. Nu ik een jaar schoon ben durfde hij het risico te nemen om de spoeling over drie maanden te verzetten naar over een half jaar. Wel wil hij over drie maanden opnieuw een blaasonderzoek doen om te kijken of het slagveld er dan beter uitziet en om uit te sluiten dat er iets anders aan de hand is. Voor nu ben ik zo ontzettend blij en opgelucht en die blaas.....dat komt helemaal goed, dat voel ik aan mijn water!!!!!

http://www.kanker.nl/rita1958/blog