83. Knopen doorhakken

Het herstel van mijn blaas duurt wat langer dan ik aanvankelijk (veel te optimistisch) had ingeschat. Inmiddels is de spoeling al ruim zes weken geleden en tot een week geleden vond ik nog regelmatig bloed in de urine en had ik nog veel pijn bij het plassen. Het bloeden is nu hopelijk voorbij en de scherpe kantjes tijdens het plassen lijken er nu toch ook wel van af te zijn. De pijn bij het staan en lopen is gelukkig nu ook aan het minderen zodat een korte wandeling weer tot de mogelijkheden behoort. De sportschool is helaas nog even een brug te ver, maar dat gaat ongetwijfeld goed komen....ooit!

Ik had ruim een week geleden een gesprek met de verzuimconsulente die, ondanks het feit dat ik al ruim een jaar niet meer in de ziektewet zit, toch regelmatig informeert naar mijn toestand. Tijdens dit gesprek begon ik me pas echt goed te realiseren hoe zwaar het afgelopen jaar toch wel is geweest. Slechts vier blaasspoelingen in een jaar lijkt theoretisch gezien een peuleschilletje en zo had ik het zelf, ondanks de bezorgde waarschuwingen van de uroloog dat dit, gezien mijn heftige reactie op de mantoux, wel eens een pittige klus kon gaan worden, aanvankelijk ook ingeschat. De uroloog heeft gelijk gehad, het was een pittige klus met nogal wat risico's, maar wel een klus waar ik zelf voor heb gekozen. Na de operatie in oktober 2015 wist ik dat het alternatieve middel Immucothel, niet had geholpen en voelde ik dat BCG een betere optie was. Het heeft mij destijds heel veel overredingskracht gekost om de uroloog zo ver te krijgen dat hij de uitdaging aandurfde, maar ik ben nu ontzettend blij en dankbaar dat hij is meegegaan in mijn gevoel.

Terugkijkend op deze klus, realiseer ik me ook dat ik gedurende dit proces mezelf niet al te veel ruimte heb gegund om echt stil te staan bij de pijn en het ongemak. Onder het motto; het doel heiligt de middelen en met zeuren kom je geen stap verder, heb ik het afgelopen jaar overleefd. Op diezelfde wijze en dankzij de flexibele instelling van mijn werkgever, ben ik er in geslaagd om ondanks alle ellende, vaak thuis vanuit een halfliggende positie, mijn werkzaamheden uit te voeren en daar ben ik ontzettend blij mee. Ik kan ontzettend hard voor mezelf zijn als het moet, maar ook een watje zijn op momenten dat het niet moet, zoals tijdens het gesprek met de verzuimconsulente. Dan komen de emoties van het afgelopen jaar naar boven en dat mag ook!

Een paar dagen na dit gesprek kreeg ik voor het eerst sinds jaren weer eens een echt beoordelingsgesprek met mijn leidinggevende . Tot mijn grote verrassing scoorde ik een ruime voldoende op de meeste punten met uitschieters op de punten inzet, motivatie en zelfstandigheid. Ik was zo ontzettend blij en opgelucht dat mijn ziekte in ieder geval mijn werk niet nadelig heeft beïnvloed. Nu het aantal spoelingen gehalveerd wordt, is de verwachting dat er ruimte komt om mijn huidige takenpakket wat verder uit te breiden en worden er wat mogelijkheden geopperd. Tot mijn eigen verbazing en zeer tegen mijn geneigdheid in ga ik hier niet direct enthousiast in mee. Ik geef aan wat meer tijd en ruimte aan mezelf te willen besteden en schuif resoluut de aangeboden, zeer aantrekkelijke, uitdagende, maar ook zeer tijdrovende cursus, terzijde. Mijn reactie verbaasd hem in eerste instantie, maar na mijn uitleg is er ook begrip voor mijn standpunt.

Ik wil voorlopig even rust in mijn hoofd, geen nieuwe uitdagingen, geen nieuwe klussen. Herstellen en genieten hebben op dit moment de hoogste prioriteit en ik ben er nog niet helemaal uit, maar ergens lijkt een stuk ambitie te zijn gestorven. Ik hoef even niets te worden, ik hoef alleen maar te zijn wie ik ben......dat watje dus!

Fijne paasdagen voor iedereen!

http://www.kanker.nl/rita1958/blog