84. Zijn wereld gaat op slot...
Ruim een jaar geleden kreeg mijn collega het bericht dat hij slokdarmkanker had. Een donderslag bij heldere hemel want op wat hinderlijke slikklachten na, voelde hij zich kerngezond. De klap werd nog harder toen bleek dat er uitzaaiingen waren in longen en lever. Genezen kon niet meer, maar er werd alles uit de kast gehaald om de sluipmoordenaar een halt toe te roepen. Hij stond het zichzelf niet toe om zich echt te realiseren hoe ernstig zijn situatie was en ging vol in de aanval. In mijn blog; het clubje van 1958 heb ik daar uitgebreid over geschreven, maar later de tekst verwijderd omdat die te confronterend was voor hem. Hij weigerde om bij zijn ziekte stil te staan en richtte zich volledig op het verslaan van de vijand.
De eerste chemo kuur van 8 behandelingen doorstond hij zonder al te veel bijwerkingen en de tussentijdse scan liet zien dat de kuur aansloeg en de tumoren boven gemiddeld waren geslonken. Hij verkeerde overduidelijk in een overwinningsroes en zijn omgeving, inclusief ikzelf, gingen daar uiteraard van harte in mee. Na afloop van de kuur leek zijn ziekte tot stilstand te zijn gekomen en ging hij zoetjesaan weer denken aan terugkeer op zijn werk. De bedrijfsarts maandde hem tot kalmte en stelde voor eerst de scan over drie maanden af te wachten alvorens het traject van reïntegratie op te starten.
Op 21 december kreeg hij het teleurstellende nieuws dat de tumor markers waren gestegen en de scan liet zien dat de tumoren weer aan het groeien waren geslagen. Een flinke domper waar hij echter niet te lang bij stil wilde staan. In januari startte hij met een zwaardere chemo kuur en alhoewel hij zich naar de buitenwereld toe nog onverminderd strijdbaar en positief opstelde, zag ik in de gesprekken met hem toch de eerste barstjes in zijn pantser ontstaan. Zo nu en dan stond hij even stil bij de mogelijkheid dat deze kuur niet zou aanslaan en hoe het daarna verder zou gaan. Ik dacht er zo het mijne van, maar respecteerde zijn wens om daar niet verder op in te gaan.
Geleidelijk aan werden zijn posts op FB spaarzamer en de zo door hem geliefde afbeelding van een brullende leeuw die alles verslaat, verdween van het toneel. Ik wist dat de kuren hem zwaar vielen en hij op steeds meer momenten ging twijfelen over de resultaten daarvan. Twee dagen nadat ik het geweldige nieuws had gekregen dat ik een jaar kanker vrij was, kreeg hij de teleurstellende uitslag van de tussentijdse scan. De tumoren waren nauwelijks tot niets geslonken en de tumormarkers bleven nog altijd stijgen. Er werd besloten om de resterende kuren in april te vervolgen en om de domper van de uitslag weg te spoelen gingen ze een weekje naar de zon en zee in Turkije.
Ze waren nog maar een paar dagen thuis toen hij met met hoge koorts en hevige pijn in de buikstreek op de spoedeisende hulp terechtkwam. In eerste instantie werd gedacht aan een virus of bacterie en werd hij een week lang met antibiotica behandeld. De koorts zakte, maar de pijn verdween niet en er werd een nieuwe scan gemaakt. Vorige week maandag kreeg hij de uitslag; het was slecht, heel erg slecht, hij was uitbehandeld, ze konden niets meer voor hem doen...
Hij heeft niet gevraagd hoe lang hij nog heeft of welke tumoren het hardst zijn gegroeid, dat wil hij niet weten, die informatie kan hem gestolen worden. Hij probeert nu van dag tot dag te leven en heeft het daar heel erg moeilijk mee. ' De deur naar de wereld gaat nu elke dag een beetje verder dicht en de wegen naar alles waarvan ik genoot en droomde worden nu een voor een afgesloten totdat de deur definitief op slot gaat en ik tussen zes planken lig'. 'De dokter zegt dat ik nog maar zoveel mogelijk moet genieten maar die vent snapt niet hoe onmogelijk dat voor mij is; hoe kan ik nou genieten van die paar schamele broodkruimels terwijl elke vezel in mij hunkert naar de hele boterham?'
Tja, en dan kun je als toehoorder alleen maar zwijgen, dan schiet elk woord tekort....Terwijl mijn wereld iedere dag een stukje groter lijkt te worden, wordt zijn wereld iedere dag een stukje kleiner totdat er van ons clubje van 1958 nog maar twee overblijven... en dat doet pijn, heel veel pijn... zelfs op deze zonovergoten dag.
* Dit blogbericht is geheel of gedeeltelijk te lezen in mijn boek; Ontwortelen.
15 reacties
Je schrijft een ingrijpend verhaal, ik voel je onmacht, je wordt geconfronteerd met de harde werkelijkheid van kanker. En dat terwijl je zelf juist aan het opkrabbelen bent.
Als ik zoiets meemaak of lees, of zoals gisteren afscheid heb genomen van een nichtje van Evert, voel ik me altijd heel klein en nederig worden. Dan ben ik zo blij dat ik het op dit moment wel red. En ik voel de woede, de onmacht, het onvermogen met kanker.
Het gaat vaak over strijden, overwinnen. Maar dat houdt ook in strijd verliezen. Dat doet toch niemand. Het is geen strijd, het overkomt je en je moet ermee verder.
Hou de moed erin, voel jezelf, jouw levenskracht en leef met de ander mee die minder kansen heeft als jij.
Lieve groet en knuffel, Doortje
Veel sterkte met het afscheid nemen van deze collega/vriend. Blijf overeind in dit proces, het is jou gegund om door te mogen gaan. Heel veel liefs van mij
een lotgenoot met blaaskanker. Ze was zo sterk en zo dapper en stond op het punt om te beslissen of ze toch
nog een keer voor een chemokuur zou gaan, ze had er al velen achter de rug. Deze beslissing heeft ze helaas
niet meer hoeven te nemen en is ze toch nog heel onverwachts van ons heengegaan.
In de afgelopen 3 jaar hebben we veel mailcontact gehad waarin we elkaar op de hoogte hielden van het verloop
van ons ziekteproces. En inderdaad was het soms heel moeilijk om te melden dat het met mij goed gaat terwijl
het met haar op - en af ging en zij vorig jaar steeds weer mindere berichten kreeg.
Maar dat hadden we wel met elkaar afgesproken, ongeacht of het wel/niet goed gaat zouden we elkaar eerlijk
berichten en de vreugde of verdriet met elkaar delen en dat hebben we dan ook tot op het laatste moment gedaan.
Het besef dat we zo kwetsbaar zijn is wel heel sterk geworden alsook dat ik moet proberen zo veel mogelijk te
genieten van het leven en voor zover mogelijk dat te doen waar ik van geniet.
Waarschijnlijk zal jouw collega toch heel blij zijn dat je er voor hem bent en dat luisterend oor biedt. Ik wens jullie
samen heel veel sterkte en alle kracht die jullie nodig hebben om dit proces door te gaan.
Heel veel liefs xxx