87. Laat de zomer maar komen...
De afgelopen weken waren nogal heftig te noemen. Naast de martelende onzekerheid over de borst was er in de familiaire kring ook het nodige aan de hand dat mijn aandacht opeiste. Net als je denkt dat je alles hebt gehad en in rustiger vaarwater terecht komt, komt het bericht dat Chromo, mijn medemoderator is overleden. Niet geheel onverwacht, maar toch was de schok enorm groot. Gek, hoe je in relatief korte tijd, zo'n goede band met iemand kan opbouwen. Het afscheid van deze bijzondere man, afgelopen maandag viel me dan ook behoorlijk zwaar... De dienst maakte heel veel indruk op me, vooral ook omdat je op dat moment pas echt goed gaat beseffen welke enorme leegte deze man zal achterlaten. Niet alleen bij zijn nabestaanden en dierbaren, maar ook hier bij kanker.nl zal zijn tomeloze inzet, briljante blogs en de vele harten onder de riem heel erg gemist worden.
En dan is het zomaar ineens tijd voor de cystoscopie. Mijn blaas voelde na weken van pijn en bloedverlies, sinds een paar weken opvallend goed aan en ik maakte me dus ook niet echt zorgen over het onderzoek. Dat er in de urine geen kankercellen waren aangetroffen, was al een prachtige binnenkomer, maar na de aanblik van mijn blaas, kon de vlag pas echt uit! Wat een gigantisch verschil met drie maanden geleden toen de blaas veel weg had van een bloederig stuk vlees. Nu zag de blaas er prachtig bleekroze uit, het grillige littekenweefsel was volledig verdwenen en slechts een dun wit streepje herinnerde aan het slagveld van weleer. De uroloog was stomverbaasd, zo'n spoedig en volledig herstel had hij niet verwacht na het slagveld van de vorige keer.
Ik lachte in mijn vuistje, ik weet inmiddels dat aandacht en liefde wonderen kan verrichten en wat is het dan geweldig om dat bevestigd te zien. Nu mijn blaas er zo prachtig uitziet, vond hij het doodzonde om dit prachtige wonder der natuur opnieuw geweld aan te doen met de geplande spoeling in september. Zoals gewoonlijk lapt hij ook dit keer het behandelprotocol aan zijn laars en besluit om het nog drie maanden af te wachten. Pas na de volgende cystoscopie in September, besluit hij of een vervolgspoeling nog nodig en zinvol is. Hij trok de voorzichtige conclusie dat het er eindelijk op begon te lijken dat 'we' de zaak onder controle hadden!
Tja, en dan sta je buiten, voel je tussen de tranen van opluchting en blijdschap de zon in je hart schijnen en voel je dat de winter nu echt voorbij is...laat de zomer maar komen!!!
19 reacties
Jij schrijft over de mooie blogberichten van Chromo, maar die van jou mogen er ook zijn !!
Wat een geweldig nieuws voor jou, je zal ook beseffen hoe gezegend je dan bent, en wat mooi dat dit voor jou de bevestiging was van je inzet.
En, het is al ZOMER !!
liefs, Doortje
ik kan me zo voorstellen dat je door je arme gepijnigde blaas lief te hebben je ook een gevoel van controle terug krijgt, juist met zo'n onvoorspelbare ziekte als kanker .
Bitterzoet je vreugde met het heen gaan van Cromo nog onder je huid, maar Rita net zoals Chromo iets heel moois gegeven heeft aan velen doe jij dit ook,gewoon door te zijn wie je bent en dit te durven laten zien, dank daarvoor!
En nu zacht genieten...liefs tiny.
pie195
Lieve groet,
Dorothé
Dag Rita,
Fijn om dit nieuws over je gezondheid te lezen! "En het regent zonnestralen..." Sterkte met het verlies van je vriend Chromo...
Hartelijke groet,
Carolina
Wat jouw geweldige nieuws betreft: de vlag uit meid en de vruchten oogsten van het harde werk dat je zelf hiervoor hebt verricht. Voor jou behoeft dit geen verdere uitleg.
Ga maar goed voor jezelf blijven zorgen en sterkte met de perikelen in je familie.
Dikke knuffel Anne