88. Mag het even iets minder zijn...
Ik weet het; iedere seconde worden overal ter wereld talloze kinderen geboren en sterven er iedere seconde overal ter wereld talloze mensen. Vreugde en verdriet; ze lijken onlosmakelijk met elkaar verbonden zoals de dag met de nacht. Het is half tien en ik zit nog altijd wezenloos voor me uit te staren. Ik weet niet wat ik voel, ik kan het niet benoemen, maar het gevoel van lam geslagen zijn komt het dichtst in de buurt.
Lam geslagen, murw van alle ellende die deze rotziekte teweeg brengt. Ik zou willen vluchten, maar weet niet waarheen. Ik zou willen vechten maar weet niet tegen wie en waarmee. Ik zou van alles willen doen om dat lamgeslagen gevoel kwijt te raken, maar ik weet niet hoe. Dus schrijf ik maar en misschien helpt dat een beetje.
Het jaar is nog maar net over de helft en het verbijsterd me van hoeveel dierbaren ik de afgelopen maanden afscheid heb moeten nemen. Dierbaren, lotgenoten, vrienden en sinds vanmiddag Victor, mijn collega met wie ik jarenlang heb samengewerkt. We waren van hetzelfde bouwjaar, hij slechts twee maanden ouder dan ik. Victor, de grote, stoere, sterke en strijdlustige kerel, heeft zijn strijd tegen deze klote ziekte verloren.
Ik was ontzettend blij toen hij zijn enorme opstand en bitterheid na het horen van zijn vonnis aan de kant kon schuiven en kon genieten van zijn laatste maanden, dat hij nog zoveel belangrijke zaken heeft kunnen regelen, nog zoveel gesprekken heeft kunnen voeren, nog zoveel ruzie's heeft kunnen goedmaken en zoveel oud zeer heeft weg kunnen nemen.
Direct na het droevige nieuws van zijn overlijden was ik boos en opstandig en tegelijkertijd enorm dankbaar en opgelucht dat hij niet verder hoefde te lijden. Om het nog verwarrender te maken kwam daar een enorm gevoel van afschuw bij over het enorme leed dat zijn dood bij zijn vrouw en kinderen teweeg brengt. Zo wreed, zo intens onvoorstelbaar wreed, zoveel verdriet, zoveel pijn, zoveel gemis....
Ik kan er niets mee, met al deze gevoelens kan ik helemaal geen sikkepit veranderen aan deze intrieste situatie en juist dat gegeven maakt dat ik me zo machteloos en lamgeslagen voel op dit moment. Ik ben van nature een vechter, een strijder en een doener en ik begin me nu te realiseren dat ik dat misschien wel ben geworden juist doordat ik me geen raad weet met dat machteloze, lamgeslagen gevoel. Kanker....een ziekte, een oordeel dat onlosmakelijk verbonden lijkt met een gevoel van machteloosheid...
Het is half elf nu, het is donker buiten en het regent en toch ga ik zo een wandeling maken samen met mijn maatje. Ik moet iets doen nu, dat machteloze gevoel van me af proberen te spoelen....
De bijgevoegde foto maakte en plaatste ik een paar dagen geleden op Facebook...met de tekst; 'wat hangt er nu allemaal weer boven ons hoofd?'
12 reacties
Ik denk vaak aan je. X Maria
Je hebt de donkere wolken aan zien komen en nu zit je er midden in. Het leven kan heel wreed zijn, mensen die je heel erg na staan krijgen geen kans door deze verschrikkelijk verwoestende ziekte. Je staat er dan. Machteloos, Boos, Verdrietig, je kunt niets doen, er alleen maar zijn. Voor de ander, en ook voor jezelf. Vergeet vooral het laatste niet. In alle stormen om ons heen zit de bescherming in jezelf , blijf trouw aan jezelf. Dat is de enige mogelijkheid om deze stormen te overleven. Iedereen moet daar zijn eigen pad in volgen, hoe bizar en voor kuilen deze weg ook is.
Gelukkig heb je de steun van je maatje, dat is zo enorm waardevol, samen komen jullie er doorheen.
Ik stuur je heel veel liefde,
Doortje
Dat machtoze gevoel...je kan er alleen maar zijn...wat kan je zeggen om te troosten.
Een maand geleden een lieve vriendin verloren aan borstkanker, bij een andere vriendin is het nu uitgezaaid. Bij onze lieve buurvrouw/vriendin pas ontdekt, gaat nu het chemo/bestralingsstraject in.
Het is een epidemie.
Zucht.
Manlief moet a.s. woensdag weer voor controle......
Heel veel sterkte Rita.
Dikke knuf
Tja, velen van ons zitten in hetzelfde schuitje, worstelen met diezelfde machteloosheid en hoe langer we leven, des te vaker we dit mee zullen maken. Het blijft een verdomd lastige kwestie die zo ontzettend veel emoties oproept bij alle partijen. Ook jij spookt regelmatig in mijn hoofd (in positieve zin dan).😙
Vreselijk toch al die trieste berichten en die machteloosheid waarin woorden tekort schieten. We moeten er op de een of andere manier mee leren omgaan en dat is verdomd lastig. Het delen van deze, voor velen zo herkenbare gevoelens, troost me, geeft me de bevestiging dat ik hierin niet alleen ben. Gedeelde machteloosheid is ten slotte halve machteloosheid en omdat delen een werkwoord is, geeft me dat toch weer een gevoel dat ik er iets mee kan Doen! Ik ga Woensdag zeker duimen voor jullie, laat je me nog weten hoe de uitslag is? Jullie ook heel veel sterkte en een dikke knuffel voor jou!
Dikke kus
Machteloos, verdrietig en vooral boos. Dat kun je worden van zoiets en het zijn gevoelens die je helpen te accepteren en te verwerken. Vooral wij die zelf met deze ziekte kampen zijn er zo gevoelig voor omdat we zelf weten hoe kwetsbaar we zijn.
Het enorme leed voor de achterblijvers confronteert ons ook met ons eigen verdriet en onze angsten.
Daar kunnen we niet zomaar overheen stappen. Een heel oud gebed waar ik altijd veel steun en kracht uit put is:
....Geef me de gemoedsrust te aanvaarden wat ik niet kan veranderen, moed te veranderen wat ik kan veranderen en de wijsheid om tussen deze twee het onderscheid te kennen.
Misschien kun je er iets mee.
Een mens wil maar een ding en dat is zo lang mogelijk en zo gezond mogelijk leven en soms gaat dat niet op. Het enige wat we kunnen doen is een luisterend oor en een warme hand bieden aan hen die dat zo nodig hebben.
Aan jou Rita wil ik dat ook bieden want het houd ook bij jou niet op. De goede en slechte berichten vechten om je aandacht en ze verdienen het allemaal om er even bij stil te staan en door te laten dringen. Pas dan kun je het los proberen te laten en verder gaan met je leven.
Ik ben bang dat ik binnenkort ook weer zo'n bericht door moet geven. Ik heb een lieve vriendin of eigenlijk noem ik haar mijn tweede moeder. 83 Jaar oud, al meer dan 70 jaar gehandicapt oorlogsslachtoffer en sinds vorige week in de wetenschap dat ze een hersentumor heeft. Morgen mag ik haar bezoeken en hoor ik hoe het er echt voor staat. Mijn hart huilt nu al en ik vind het zo triest dat ze dit na alle ellende ook nog op haar bordje krijgt. Weer rest me niets dat kaarsjes op te steken, mijn gebed te bidden en voor haar te hopen dat het geen lange lijdensweg mag worden. Zij was zo een sterke en onafhankelijke vrouw. Ze zwom 6 keer in de week om haar handicap aan te kunnen en zelfstandig te kunnen leven. Ik heb heel veel respect voor haar en zal haar straks zeer gaan missen.
Voor nu lieve Rita heel veel sterkte en tot het volgende nieuws.
Anne.
Wat fijn te lezen dat jullie een fijne vakantie hebben gehad en de batterij weer een beetje hebt kunnen opladen. Wat een triest nieuws toch allemaal weer voor je, ik wens je heel veel kracht en sterkte.Het is inderdaad heel erg snel gegaan met Victor, maar hij was er ook helemaal klaar voor en dat zal vast meegespeeld hebben. Morgen is de crematie en dan breekt ook voor mij de vakantie aan....hopelijk een vakantie zonder slechte berichten want daar ben ik even helemaal aan toe! We houden contact!
Liefs, Rita.
ben weg geweest en lees je bloq en denk alleen maar GVD rita...wat krijg je allemaal over je heen...potverdorie die rot kanker...
tegelijk zie ik een door brand verwoest veld tussen wat eens bomen waren...dor doods en vooral verwoest....eens stond ik daar en zag tot mijn ontroering ineens ergens kleine groene scheuten die omhoog kwamen....haast teder omarmde ze de zwart geblakerde boom....dat het lam geslagen gevoel in je troost mag vinden bij het zien door mijn ogen dat het leven je altijd weer weet te vinden....hoe dan ook waar dan ook...
lieve rita ik hoop dat je samen met je maatje jezelf weer kan vinden....liefs tiny.