89. Toch een feestje...
Het is alweer een poos geleden dat ik voor het laatst iets geschreven heb. Dat kwam niet omdat ik niets te melden had, maar gewoon omdat ik de puf niet meer had om ook maar iets te schrijven. Naast het gegeven dat mijn energie niet toereikend was, zat mijn hoofd te vol met ontelbaar veel zaken dat het me niet lukte om ook maar iets leesbaars neer te zetten. Er valt dus heel wat te melden, maar laat ik beginnen met het goede nieuws.
Vanmorgen stond het blaasonderzoek weer op de agenda en tot mijn onuitsprekelijke opluchting zag mijn blaas er prachtig uit en ook in de urine zijn geen vreemde zaken aangetroffen. Ik mag nu VIER maanden wegblijven en omdat vooralsnog de noodzaak voor een BCG spoeling ontbreekt wil mijn uroloog mijn blaas niet onnodig belasten en heeft de geplande onderhoudsspoeling gecanceld. Zo ontzettend blij met deze uroloog die in de eerste plaats aan het belang van de patiënt denkt en het 'behandelprotocol' aan zijn laars lapt als deze niet in het voordeel van de patiënt blijkt te werken.
Lichamelijk gezien gaat het dus prima met me, maar geestelijk is het nou niet 'je van het'. Na het overlijden van Chromo en mijn collega is er kennelijk in mijn hoofd iets 'geknapt'. Dat uitte zich in eerste instantie in ernstige concentratieproblemen, groeiende irritatie aan met name omgevingsgeluiden en een onophoudelijke trein in mijn hoofd met ontelbare volgeladen wagons waar ik iets mee moet. Daar kwam nog eens bij dat het takenpakket op mijn werk aanzienlijk werd uitgebreid waardoor het noodzakelijk was dat ik in zeer korte tijd ontelbaar veel nieuwe vaardigheden moest aanleren. Het was al een wanorde in mijn hoofd, maar nu de vertrouwde structuur in mijn werk nagenoeg volledig verdwenen was voelde ik me als een drenkeling in een zee vol onbekende 'gevaren'. Het feit dat ik mijn werk voor een groot deel in onze, weliswaar zeer luxieuze, kantoortuin moet uitvoeren, maakte het er wat betreft mijn concentratieproblemen niet echt gemakkelijker op.
Ik weet niet precies wat nou de aanleiding was dat de bom voor mij barstte. Was het de verontrustende mededeling dat er weer drie collega's de diagnose kanker hadden gekregen. De een prostaatkanker, de andere eierstokkanker en bij het derde geval blijkt het om darmkanker te gaan. Alledrie in mijn leeftijdcategorie en met alledrie heb ik ruim veertig jaar nauw samengewerkt. Dat hakt er in lieve mensen en zorgt ervoor dat ik behoorlijk 'kanker moe' begin te raken. Maar hoe leg je dat uit als diezelfde mensen aan de telefoon hangen om hun hartverscheurende verhalen te delen? Wat zeg je dan? Nu even niet lieve mensen, ik kan het er even niet bij hebben? En hier op de site, als enige moderator van onze discussiegroep, kon ik het ook hier niet over mijn hart verkrijgen om nee te zeggen.
Wat de aanleiding ook was, de bom barstte op het moment dat ik volledig in paniek, op het punt stond de onophoudelijk rinkelende telefoons in de kantoortuin het raam uit te gooien en de kwebbelende collega''s hun nek om te draaien. Toen wist ik dat het teveel werd, dat ik mezelf een halt toe moest roepen en aan de noodrem moest trekken. Om een lang verhaal zo kort mogelijk te houden; volgens de diagnose van de maatschappelijk werker zit ik niet zo heel ver van een burnout vandaan. Is mijn hoofd behoorlijk overprikkeld waardoor geluiden als oorverdovend worden ervaren. Hoog tijd dus om gas terug te nemen, spijkers met koppen te slaan! Ik heb goddank de mogelijkheid om thuis te kunnen werken en zodra het me in de kantoortuin te veel wordt, pak ik mijn boeltje en ga thuis in alle rust verder werken. Dat helpt enorm!
Ondertussen hebben zich twee moderatoren aangemeld dus ook die volgeladen wagon kan nu even losgekoppeld worden. En met het goede nieuws van vandaag kan de volgende wagon verdwijnen. Kijk, dat schiet lekker op zo! Na de deelnemersbijeenkomst pak ik mijn boeltje en vertrek voor een paar dagen rust aan zee! Ik ben er nog niet, maar de eerste stappen zijn gezet en ondanks alles dus toch een feestje....
18 reacties
Ga nu eens goed voor jezelf zorgen, je baas doet dat niet, werk is leuk, als je goed in je vel zit. Maar nu had je wel iets te veel op je bordje.
Goed dat je uiteindelijk de signalen begreep en een STOP hebt gedaan.
En vandaag is toch een TOPPERTJE, wij allebei goed nieuws.... Rekketet !!
Heel veel liefs, Doortje
getrokken, tijd om even op adem te komen en te genieten van de rust! Hele fijne dagen aan zee en hele dikke kux
Nog steeds moeite met het ont-moeten merk ik wel. Ik begrijp dat wel want dat was ooit ook mijn grootste struikelblok. Je vergeet jezelf en blijft maar voor anderen je best doen. En dan zegt je lichaam ineens "NEE". Dan moet je wel pas op de plaats maken. Dit is een grote waarschuwing die je krijgt. Je kunt namelijk niet iedereen redden en opvangen. Het is belangrijk op tijd aan de bel te trekken. Keuzes maken omdat je anders niet kunt blijven functioneren. Als je dat niet doet ga je er aan onderdoor en heeft niemand meer iets aan je.
Goed dat je even een paar dagen voor jezelf kiest. Vier de goede resultaten want dat geeft positieve energie. Gun jezelf een paar dagen vrijaf en geniet daarvan. Neem de tijd om verlies te verwerken want dat hoort erbij. Maar neem ook de tijd om blij voor jezelf te zijn. Het gaat goed met je blaas en vier dat.
Als je eens een luisterend oor nodig hebt mag je me bellen. We kunnen ook ergens een bakkie doen zodat je ook het gevoel krijgt dat er ook naar jou geluisterd wordt. Gelukkig kun je hier ook je ei kwijt. Er zijn heel veel lieve mensen hier die je als geen ander begrijpen. Af en toe gewoon even begrip voor je gevoelens krijgen doet je zo goed.
Geniet van het komende uitstapje. Lekkere strandwandelingen maken. Dan kun je weer dichter bij jezelf komen.
Hele fijne dagen gewenst.
Knuffel van mij.
En vier maanden, dat is fijn. In het nieuwe jaar pas. Liefs, Ingrid
Leuk om te horen het goede nieuws,voel met je mee zit er ook helemaal door 2 vriendinnen overleden 1 aan borstkanker de andere hersenbloeding ,en van de myto spoeling is bij de laatste mijn lichaam te protesteren mijn handen en voeten en vagina kwamen blaren op en begonnen dik te worden,heb heel veel pijn gehad en jeuk nu na twee weken begint alles af te vellen het is net of ik verbrand ben geweest,dus ga het ook rustig aan doen ,maar we laten ons bootje door kabbelen,moet in november weer voor controle,hoop dat ik dezelfde uitslag krijg als jij,nou meid doe het rustig aan en wens je verder sterkte gr pie
Beetje late reactie maar ik zit weinig achter de pc en op mijn mobiel typ ik veel fouten. Verder wist ik ook niet goed wat te schrijven en dat kwam omdat alles mij momenteel ook een beetje veel is. Het gaat wel goed op zich, maar er is zoveel ziekte, pijn, verdriet bij allerlei mensen die ik ken. Het neemt toe naarmate je ouder wordt en meer mensen kent. Af en toe moet je je er even voor afsluiten omdat het heel veel van je eigen energie vraag. Misschien zelfs teveel, zoals bij jou over burn out wordt gesproken. Ik leef nog steeds met je mee en ben erg blij over de goede berichten over je blaas. Geniet van de zee en laat de wind even alle sores wegblazen. Met een helderder hoofd kun je dan de stappen zetten die voor jou nu (en later) het beste zijn.
Lieve groet,
Dorothé