91. Laat me maar even...

Laat me maar even...
Nee, nu even geen vragen asjeblieft
Geen troostende woorden of armen om me heen
Geen bakkie koffie om de pijn te verzachten

Laat me maar even voelen wat ik voel
Geef me de ruimte om mijn vuisten te ballen
Te schreeuwen en te stampvoeten van woede
Laat me maar even de onmacht uiten

Laat me maar even vloeken
Tegen die rotziekte die kanker heet
Zo wreed, zo oneerlijk,
Zo kansloos was jij in de strijd.

Laat mijn tranen maar even stromen
Ze geven lucht aan mijn verdriet
Geen woorden, geen argumenten
Alsjeblieft, laat me gewoon even voelen wat ik voel

Vanmorgen ontving ik het trieste bericht dat mijn collega haar strijd tegen kanker heeft verloren. Ze mocht slechts 58 jaar worden. Rust zacht lieve Marja. Ruim 35 jaar was jij een belangrijk deel van mijn werkende leven. We zijn samen opgegroeid, hebben zoveel gedeeld en meegemaakt samen en nu ben je dus 'zomaar' vertrokken en heb je zonder het te weten, een deel van mij met je meegenomen.

http://www.kanker.nl/rita1958/blog