92. Grijs is geen kleur, het is een toestand...

Het afgelopen jaar is in heel veel opzichten beladen geweest en de confrontaties met de kankermonsters waren op zijn zachtst gezegd nogal heftig te noemen. Veel heftiger dan ik aanvankelijk had ingeschat. Vooral de ziekte en het overlijden van mijn collega maakte heel veel bij me los. Naast de boosheid en het verdriet, werd ik overspoeld door emoties en gedachten die me in eerste instantie heel somber stemde. Er was een vijand mijn leven binnengedrongen. Een vijand die levens onherstelbaar beschadigde en ze uit het leven rukte. Naast mijn eigen kankersores, leek mijn directe omgeving veilig voor deze vijand en ik koesterde me in die schijnveiligheid. Nu kanker het afgelopen jaar niet alleen in de familiaire kring, maar ook in mijn werkomgeving zo ongenadig heeft toegeslagen, heb ik vaak het gevoel alsof ik me voortdurend in een 'mijnenveld' bevind, waarin ieder moment een ongeziene mijn kan ontploffen.

Angst is vaak een slechte raadgever en een heel hardnekkig 'heerschap' die zich niet zomaar met een kluitje in het riet laat wegsturen heb ik gemerkt. Het kostte mij grote moeite om te accepteren dat dit nare heerschap, net als zijn metgezel kanker, nooit meer uit mijn leven zou verdwijnen en het enige dat ik kan doen is ermee leren omgaan en zoals met elke les in het leven gaat dit met vallen en opstaan en ook dat zal ik moeten leren accepteren.

De heftigheid van de emoties verbaasde me in eerste instantie heel erg totdat ik ( met het schaamrood op mijn kaken) moest toegeven dat de confrontatie met de ziekte en het overlijden vooral te maken had met mijn eigen angst en verdriet. Ik dacht dat ik de hele kankersores achter me had gelaten, dat het mijn leven niet meer zo beïnvloedde, dat ik het allemaal keurig had verwerkt en het een plekje had gegeven. Die 'verwaandheid' van die gedachten zijn vooral ingegeven door het feit dat ik mezelf gelukkig moest prijzen dat ik, in tegenstelling tot ontelbaar veel anderen, een behandelbare vorm van kanker heb gehad. Met andere woorden; ik moest vooral dankbaar zijn en mocht vooral niet klagen....en dat deed ik ook niet totdat ik eens goed in de spiegel durfde te kijken en te erkennen dat kanker ook mijn leven blijvend zal beïnvloeden en dat is een verdomd lastige constatering die me aanvankelijk nogal somber stemde en toch wel wat kleur uit mijn leven liet verdwijnen.

Begin december, vlak na de uitvaart van mijn collega, liep ik over de afdeling waarin wij samen zoveel jaar hebben doorgebracht en het trof me bijzonder pijnlijk om een ander op haar plaats te zien. Alles leek gewoon zijn gang te gaan, zo vanzelfsprekend alsof er nooit een ander had gezeten. Alsof de 38 werkzame jaren van Marja in een klap waren uitgewist, alsof ze er nooit was geweest. Marja, die nooit ziek was, zelden een vrije dag nam en er daardoor ook altijd was....zomaar verdwenen, uitgewist in de tijd... Die pijnlijke confrontatie herinnerde me aan mijn eigen inzet, zelden ziekgemeld, zelden een vrije dag....! Maar nu niet meer....Na een blik op mijn omvangrijke hoeveelheid snipperdagen nam ik een, voor mij, tamelijk ongewoon besluit en deelde mijn leidinggevende mee dat ik ruim drie weken vakantie ging houden! December moest, na alle ellende, een feestmaand worden waarin genieten de hoofdrol moest krijgen.

En we hebben genoten! Mijn verjaardag op de 15e en onze 40e (jawel!) trouwdag een dag later, hebben we gevierd in Deventer waar we ons heerlijk hebben ondergedompeld in de Dickens kerstsfeer en waar ik toch ook nog even voor alle overleden dierbaren en voor de kanjers van kanker.nl een kerstbal in Joris kerstboom heb gehangen. Het voelde goed om jullie even in het licht te zien hangen. De rest van mijn vakantie hebben we besteed aan aangenaam gezelschap, leuke dingen en heel veel uitstapjes en zo hebben we het jaar toch nog goed kunnen afsluiten.

De landing in 2018 en het ontwaken uit de 'vakantiebubbel' was een moeizame aangelegenheid en dat had vooral te maken met de datum waarop de cystoscopie stond gepland en die iedere dag een beetje dichter bij kwam en waarbij mijn weerzin tegen die fysieke polonaise iedere dag een beetje groeide. Vannacht schrok ik badend in het zweet wakker en ik voelde me net zo afschuwelijk als op het moment toen ik drie jaar geleden de diagnose hoorde. Met frisse tegenzin gingen we dus vanmiddag op weg naar de cystoscopie en zoals gebruikelijk liep het spreekuur weer fors uit. Pfff wat kan wachten dan zo ontzettend lang duren zeg. Tot mijn immense opluchting was mijn blaas schoon en ook in de urine waren geen verontrustende zaken aangetroffen. In het gesprek na afloop van het onderzoek gaf ik aan de controles toch zolangzamerhand wel erg belastend te vinden en na enige aarzeling van zijn kant stelde hij voor om de volgende controle pas over zes maanden te laten plaatsvinden, mits ik geen tussentijdse klachten krijg uiteraard.

Opgelucht zaten we even later aan de koffie met gebak en terwijl ik een appje stuurde naar mijn vriendin dat alles goed was, gebeurde er iets opmerkelijks. Vanuit het niets begon een geweldig geluksgevoel omhoog te borrelen, het was alsof de zon eindelijk door die maandenlange grauwe, grijze mist was heengebroken. Er begon weer iets te leven in mij. Doodgewaande ideeën, creativiteit en inspiratie begonnen zomaar opeens te stromen alsof ze nooit waren weggeweest. Direct na de koffie hebben we de hobbywinkel bestormd en tassen volgeladen met klei, kleurige verf en andere benodigdheden en ik kan haast niet wachten om aan de slag te gaan. Terwijl we naar huis rijden schuift er toch weer even een wolkje voor de zon, ik moet ineens denken aan degenen die het niet hebben gered, die er veel slechter aan toe zijn dan ik en net als ik me schuldig begin te voelen, realiseer ik me dat dit gevoel geen enkel doel dient, geen enkele bijdrage levert aan hun en mijn leven.

Grijs is niet echt mijn kleur, het is een toestand die mijn leven is binnengedrongen als een soort schemer voor het donker. Een noodzakelijk soort schemertoestand die de ergste pijn buitensloot, waarin je bestaat, maar niet echt leeft. Een schemer die de zon vervaagd, ideeën, inspiratie en creativiteit laat verdorren, een leven zonder kleur. De zon heeft vandaag de mist doen verdampen, heeft de verdorde stroom in mij opnieuw tot leven gebracht en ik sta weer open voor kleur, voor leven...

http://www.kanker.nl/rita1958/blog