93. Zwaartekracht...de kunst van relativeren

Het was ijzig koud gisteren, maar de zon scheen zo uitbundig dat ik onmogelijk binnen kon blijven. We reden naar Hoek van Holland en omdat ik nog maar net hersteld was van een zware griep, zette ik mijn wollen muts op en trok die tot ver over mijn oren. Dat ik daarmee het werk van de kapster een paar uur daarvoor, volledig om zeep hielp, deerde me op dat moment echt niet. Na een half uur stevig doorwandelen langs het strand, besloten we ons op te warmen in een van de weinige strandtenten die in dit seizoen open zijn. Daar aangekomen zagen we twee dames buiten zitten, achter het glas genoten ze zichtbaar van de warme zon en wij besloten de gok te wagen en namen plaats aan een tafeltje vlak achter de dames. Het was er heerlijk en terwijl Fred naar binnen ging om een bestelling te plaatsen zakte ik heerlijk onderuit en koesterde me in de zon. Een van de twee dames kondigde aan om binnen om een fleece deken te vragen voor de andere dame. Welnee meid, nergens voor nodig, klonk het monter, ik heb het helemaal niet koud, het is heerlijk hier. Ja, maar toch ga ik een deken voor je halen, hoorde ik vastberaden, in jouw toestand is het onverantwoord om zo onbeschermd buiten te zitten en ik wil het niet op mijn geweten hebben dat je nog zieker wordt dan je al bent. Oké, oké, als ik jou daar een plezier mee doe, ga die deken dan maar halen, verzuchtte ze berustend.

De andere dame verdween om de deken te halen en zonder het te willen keek ik recht in het vrolijke gezicht van de kennelijk zieke dame die het blijkbaar nodig vond om een verklaring te geven. Ach, ja mijn vriendin is nogal bezorgd om me, ze denkt nog steeds dat als ze maar heel erg goed voor me blijft zorgen, ik dan langer bij haar blijf, maar dat is niet mogelijk besloot ze berustend. Ze las de onuitgesproken vraag op mijn gezicht en antwoordde zonder een spoor van emotie in haar stem; ' ja, ik ben ziek, ongeneeslijk ziek en ik heb nog een paar maanden om te leven als ik geluk heb, en als ik geen geluk heb dan is het korter'. Jeetje, dat is nogal wat, reageerde ik geschrokken, u lijkt me nog zo jong, veel te jong om binnenkort al te moeten sterven. Tot mijn verbazing klonk er eerst een oprechte schaterlach voor ze vriendelijk vroeg; 'waar mijn beste, staat beschreven of vastgelegd dat je oud moet zijn om te sterven, nergens toch?' Nee, dat is waar beaamde ik, maar het lijkt zo oneerlijk voegde ik er aan toe. 'Welnee kind, daar is niets oneerlijks aan, dat valt gewoon in de categorie 'zwaartekracht' en dat moet je accepteren. Het lag op het puntje van mijn tong om te vragen wat ze daarmee bedoelde, maar op dat moment kwam haar vriendin terug met de deken en had Fred inmiddels een kop dampende chocolademelk met slagroom voor me neergezet.

Terwijl ik genoot van mijn chocolade zag ik ontroerd hoe de vriendin op liefdevolle wijze de deken over haar heen drappeerde. Heerlijk, dank je wel, je had toch gelijk met die deken en zullen we ons nu dan maar op de chocolade storten net als onze buren? Terwijl de vriendin het gevraagde ging halen zag ik mijn kans schoon en vroeg haar wat ze met de categorie 'zwaartekracht' bedoelde. Ze schoof haar stoel een beetje dichter bij me en begon me te onderwijzen in haar levensfilosofie. ' weet je, zolang je leeft zullen er dingen gebeuren in je leven die je absoluut niet wilt, maar ondanks dat je het niet wilt, gebeuren die dingen toch, daar kun je niets aan veranderen en omdat je het niet kan veranderen zul je het moeten accepteren en los te laten. Doe je dat niet dan wordt je een zuurpruim en kun je niet meer genieten van de dingen die wel goed zijn. Zolang je leeft zullen er mensen om je heen zijn die niet doen wat jij verwacht, dat is heel vervelend, maar ondanks dat gebeurd het toch en zal het blijven gebeuren, daar kun je niets aan veranderen en omdat je het niet kunt veranderen zul je het moeten accepteren en los te laten, anders wordt je een bitter en rancuneus mens en daar wordt niemand gelukkig van. Met andere woorden; ' verander wat je niet kunt accepteren en accepteer en laat los wat je niet kunt veranderen. Dingen gebeuren zoals ze gebeuren en zijn zoals ze zijn, ongeacht hoe jij daar over denkt of voelt. Dat is dezelfde wetmatigheid als de wet van de zwaartekracht die bepaald dat alles wat ook maar een beetje gewicht heeft, vroeg of laat naar beneden valt ondanks het feit dat jij die dingen veel liever naar boven ziet vallen, valt alles toch gewoon naar beneden. Richt je aandacht dus op alles wat er wel is, waar je wel invloed op hebt en geniet ervan op het moment dat het er is want er zal altijd een moment komen dat het er niet is en dat stop ik dan in de categorie ' zwaartekracht' en laat het los! Op die manier heb ik mijn hele leven geleefd en zal ik ook de korte tijd die mij nog rest verder leven en ik moet zeggen dat me dat prima bevalt en ik er ondanks alles wat ik in het leven aan ellende heb meegemaakt, er toch in geslaagd ben om een gelukkig mens te zijn!'

Ik ben diep onder de indruk van jouw levensfilosofie antwoordde ik naar waarheid en ik ga proberen die toe te passen in mijn eigen leven. Je hebt me een grote dienst bewezen en ik wil je danken dat je dit met me hebt willen delen! Geen dank hoor kind, reageerde ze met een grote grijns op haar gezicht, ga ermee aan de slag, maar wordt niet teleurgesteld of gefrustreerd als het een keertje niet lukt. Nee, verklaarde ik plechtig, dan haal ik mijn schouders op, plaats de mislukking in de categorie 'zwaartekracht' laat het los en probeer het opnieuw! Met die woorden en een warme handdruk nam ik afscheid van die bijzondere dame.

Na het eten voelde ik me een beetje rillerig worden en trok een warme deken over me heen. Als Fred me even later hoort niezen, trakteert hij me op een stroom verwijten dat ik niet in de kou had moeten wandelen etc.etc. Ik hoorde zijn verwijten gelaten aan, haalde mijn schouders op en merkte op dat dit onder de categorie 'zwaartekracht' viel en besteedde er geen aandacht meer aan...

* Dit blogbericht is geheel of gedeeltelijk te lezen in mijn boek; Ontwortelen.

http://www.kanker.nl/rita1958/blog