96. Productief 'herkauwen'
Zoals ik een tijdje geleden al meldde, stond mijn hoofd al maanden in de 'herkauwstand'. Het vervelende gevolg daarvan was dat ik s'nachts meerdere keren wakker schrok. Ik heb van alles geprobeerd om dat hoofd van mij in de 'uitstand' te krijgen, maar daar bleek geen kruid tegen gewassen te zijn. Ik werd daar naast behoorlijk chagrijnig ook doodmoe en op een gegeven moment zelfs moedeloos van. Ik wilde zo zielsgraag gewoon een nacht doorslapen, hoe moeilijk kan dat zijn? Nou, heel moeilijk dus!
Op zo'n kwade dag kreeg ik ineens een uiterst zeldzaam helder idee. Ik herinnerde me dat ik jaren geleden ook zo'n soortgelijke toestand had gehad. Door een samenloop van omstandigheden ging toen onverwacht en ongewild de 'beerput' van mijn kinderjaren open. Ik ben toen maandenlang bezig geweest om het weggestopte en vooral ongewenste 'filmmateriaal', opnieuw te aanschouwen en te verwerken. Ook toen bleef mijn brein nog lange tijd daarna in de herkauwstand staan en hield me voortdurend uit de slaap. Ten einde raad ben ik toen maar gaan schrijven en op de een of andere manier had dat een positief effect op mijn herkauwende brein. Geleidelijk aan werd de stapel volgeschreven vellen papier steeds groter en mijn brein steeds leger totdat het me niet meer uit mijn slaap hield.
Ik zat er niet echt op te wachten om mijn 'kankerervaringen' op papier te herkauwen. Dat leek me een volstrekt overbodige en ook zinloze handeling omdat ik hier in mijn blog al zoveel van me af had geschreven. Bovendien had ik voor mijn gevoel die ervaringen al voor een groot deel verwerkt en kon ik me niet voorstellen dat er nog nieuwe inzichten geboren zouden worden. Aan de andere kant voelde ik wel de noodzaak om iets te doén want dat het vanzelf wel over zou gaan, daar geloofde ik niet meer in.
Met aanvankelijk frisse tegenzin zette ik het eerste woord op papier. Dat woord nodigde uit tot een ander woord en die woorden werden zinnen. De zinnen regen zich aaneen tot alinea's en voor ik het wist kwam mijn 'kankertuin' tot leven. Ik zag mezelf vooral in de beginfase wanhopig worstelen om me staande te kunnen houden in het door kanker besmette grondgebied. Ik begon te zien welke 'gewassen' en 'kruiden' daar allemaal groeiden. Vervolgens maakte ik de wortels van die gewassen zichtbaar en spoorde de ingrediënten op van waaruit ze waren ontstaan.
Het werd gaandeweg steeds duidelijker dat veel van die 'oude' wortels de door kanker besmette tuingrond 'misbruikten' om eens flink te gaan woekeren. Zo slaagden ze er steeds opnieuw in om mijn kankertuin in een ommezien vol te zetten met ongewenste gewassen. Ik moest van die wortels af. Ik moest ze leren loslaten om ruimte te kunnen geven aan nieuwe wortels. Ik wist ook dat ik dat niet zonder hulp zou kunnen.
In mijn zoektocht naar die nieuwe wortels werd de 'tuin' van kanker.nl aan mijn persoonlijke kankertuin toegevoegd. Door de kunst van het 'kankertuinieren' bij andere lotgenoten af te kijken, werden nieuwe inzichten geboren. Met de zaadjes en stekjes van die nieuwe inzichten slaagde ik erin om nieuwe tuingereedschappen te ontwikkelen waarmee ik aan de slag kon in mijn eigen 'kankertuin'.
Niet lang nadat ik de eerste zinnen aan het geduldige papier had toevertrouwd, begon ik tot mijn grote verbazing en verrassing enig verschil te merken in de toestand van mijn hoofd. Naarmate ik meer van me af schreef werd het geleidelijk aan steeds rustiger in mijn hoofd. Toen ik weken later het laatste woord eruit had geperst, stopte mijn brein volledig met herkauwen. Ik kon eindelijk na al die maanden van chronisch slaapgebrek, gewoon dóórslapen zonder steeds wakker te schrikken. Wat een weelde, wat een gelukzalige toestand!
Tja, en dan zit ik tot slot letterlijk met die stapel volgeschreven vellen papier in mijn handen. Wat móet ik met die oogst van al dat herkauwen? Opbergen in de la, naast die andere stapel volgeschreven vellen papier van jaren geleden? Ik had mijn doel bereikt, dus de noodzaak om deze stapel te bewaren was er niet. Toch kon ik het niet over mijn hart verkrijgen om die stapel zomaar weg te gooien. Er begon zich voorzichtig een plannetje in mijn hoofd te ontvouwen, maar daar vertel ik in een volgend blog meer over.
10 reacties
Groetjes,
Dorothé