Detox

Het gesprek met de nieuwe arts op een heel nieuwe afdeling nam plots een wending. Was het eerst kalm en overzichtelijk viel er opeens en uit het niets het woord chemotherapie. Natuurlijk had ik me gerealiseerd dat de serieuze en bovendien kwaadaardige tumor die enkele weken daarvoor succesvol was verwijderd misschien nog eens in een donkere afterparty zou kunnen opdoemen. The party ain’t over till it’s over.

De afdeling waar ik ben is, meer dan de monotone verpleegafdeling, kleurrijk en op een bepaalde manier olijk gedecoreerd. Maar zeker niet de mensen die er in de wachtruimte zitten.  Ze kijken stuk voor stuk bezorgd en proberen de lange wachttijd uit te zitten. Veelal ziet iedereen er hier niet uit alsof ze net van vakantie terug zijn. Bleek, mager en uitgeput meestal ondersteund door een partner of begeleider. Welkom op de planeet oncologie.

Mijn arts aan de andere kant van de tafel pikt de conversatie opnieuw op want ze ziet dat mijn gedachte even de kamer had verlaten. ‘Tja, het is helemaal aan u hoor maar ik stel toch voor om zo snel als  mogelijk te starten’. Chemotherapie is wat ik uit de verhalen hoor en uit de ogen van de patiënten in de wachtruimte aflees de hel op aarde. Een serie van 5 waarin u deels thuismedicatie meekrijgt. Enfin ze deelt nogmaals het hele plaatje. Als we over een dag of 10 starten bent u zeker rond de kerstdagen helemaal klaar. Yeh, ging er een snelle gedachte door me heen, je hebt lekker praten, jij hoeft het niet te doen. Ik kijk mijn partner in crime naast me aan want als ik het ga doen doen we het samen. ‘Better safe then sorry’ is het plan van de artsen omdat ze juist met mijn casus onvoldoende data hebben om zich zekerder te voelen bij een plan B. Het antwoord wordt een JA. Maar met gezonde tegenzin. 10 dagen later meld ik me voor mijn eerste sap-kuur. Detoxen in the firm.

Met lood in de schoenen maak ik me op voor het onbekende. Blij genoeg dat ik er nog ben wordt ik vandaag blootgesteld aan een middeleeuws ritueel dat chemo heet. ‘Je mag kiezen waar je wilt liggen’ vraagt een gezellige verpleegkundige. Doe die oranje ligstoel maar zeg ik. Kan dat ook? De andere opties vond ik gelijk nogal sneu en nu kon ik redelijk rechtzittend de gehele afdeling overzien. Bovendien stond er een film klaar, vers gedownload op mijn mobiel waarin wat gelachen kon worden. Herman Finkers, De beentjes van Sint Hildegard. Ik raak in gesprek met mijn buuf op zaal en merk gelijk hoe de ernst hier heeft toegeslagen. Het is inmiddels haar jubileum. 25 keer aan de detox. Wat een hel. Ze maakt constant grapjes waarmee ze het voor haar zelf dragelijk houdt. Vast en zeker. Mijn oranje stoel matcht keurig met de oranje trui die ik aan heb getrokken. Zo blend ik exact in het meubilair. Ik ben er even niet. Het infuus ingebracht, de zak met japanse thee hangt klaar om mijn lichaam over te nemen.

Ik concentreer me op de heerlijke Twentse humor uit de film terwijl ik me realiseer dat alles anders is dan hiervoor.

‘De pillen graag ophalen nog bij de balie’ zegt de verpleegkundige nog bij het afscheid. Na bijna 2 uur strompel ik straf en stram naar de apotheek beneden in het ziekenhuis. Van alles zit op slot in mijn lijf, ik kan bijna niets uitbrengen. Bovendien heb ik zin in ijs of chocola. Of liever alle twee. Whatever. Echter overheerst er één sterke gedachte; laat nu die detox maar zijn werk doen. Nog maar 4 keer.

Binnenkort is in mijn blog het vervolg te lezen.