Nachtzuster

Een klein zaklamp lichtje zorgt voor een eerste ochtend prikkel op zaal. De nachtzuster van dienst schuift op haar fashionable crocs voorbij. Haar tableautje met apparatuur zachtjes vooruit duwend. Net voorbij mijn bed geeft ze een kneepje in mijn teen die net buiten de dekens piept. Gelijk allert wakker. Misschien een tikkie ‘ongepast’ maar tegelijkertijd oh zó lekker!

Zoals gewoonlijk lig ik ook deze prille morgen in de knoop met allerlei infuuszakjes. Wondvocht afdrijvers, drains, een picc-lijn en wel de fraaiste van deze kluwe is de maaghevel. Nu de operatie al even een aantal dagen achter me ligt is dit mijn life-line. Een dikke slang via mijn neus direct naar de maag zodat de maagsappen een uitweg hebben. Dat verdient misschien nog enige uitleg; de maag is met de tumor daar direkt achter al lange tijd uitgeschakeld. No food, no hussle was de policy. De maag ligt nu als een platte pannenkoek in mijn buik te wachten op een natuurlijke reset. De artsen voorspellen de lengte in tijd voor de operatie dat de maag stil heeft gelegen deze ook weer nodig heeft ná de operatie om weer op te starten. Daar ben ik lekker mee. Zomaar enkele weken dus.

Be patient. Komt goed.

De operatie is geslaagd. YEHHH. 6 uur op tafel en geheel doorgezaagd als ware een originele Hans Klok act (maar dan zonder windturbine).  De wond van links naar rechts geeft aan dat het een heftig gepruts is geweest om alles goed weg te snijden en dito weer aan elkaar te monteren. Op de complicatie-index, nu een paar dagen later, ben ik inmiddels weer een paar punten gestegen. Allerlei bloedwaarden hebben het lastig en wijzen nog niet in mijn voordeel. Dat betekent nóg een extra drain. Eén die geprikt wordt midden onder het borstbeen.

Ondertussen worstel ik me door de dikke pil die op het kastje naast me ligt; Rutger Bregman’s 'De meeste mensen deugen'. Een prachtig filosifsch en hoopvol betoog. Bijna ondoordringbaar vanwege de onmetelijke hoeveelheid aan pagina’s. Ik kan het! Niet alleen voor mij een goede breek van de dag is het ook voor iedere arts en verpleger die aanschuift een manier om een frisse conversatie te starten. Het houdt je een beetje scherp gedurende de lange dagen. Wachten blijkt nu eenmaal niet mijn grootste hobby.

De zaalarts deze ochtend vervolgt na een korte body check ons gesprek met een plotse wending; ‘de uitslag is binnen’. We willen dit graag met je morgen einde dag bespreken. In één keer zit ik weer tegen het plafond. Kort daarvoor had mijn buuv op zaal net zo’n gesprek achter de rug met een uiterst wankele uitkomst. Samen janken we over ‘haar’ toekomst die in ene zo ongewis werd. 

De TL-verlichting van het kantoortje maakt het er nog steeds niet gezelliger op. Wachtend op de afspraak met mijn favoriete dok. Een vrouwlijke arts met een open blik en altijd goede zin.  Ze komt binnen met een hoop energie. Ze treft twee mannen aan die haar verwachtingsvol aanstaren. Een positieve uitslag alstublieft schreeuw ik van binnen. Ze neemt een kleine aanloop in ons gesprekje maar komt snel ’to the point’. Rond de weggesneden tumor is alles schoon zegt ze met een grote ontspannen glimlach. De ontlading bij mij is groot. Opnieuw als ik dit opschrijf onroert me dit. Het is zo alles bepalend òf en hoe je doorkunt. Ook mijn dok is opgelucht maar ook niet onbezorgd. Ze tipt nog even aan iets over details en chemo ladidadida….enfin alles vliegt langs me heen…mijn gedachtes fladderen weg. Op naar de rest van mijn leven!

Binnenkort is in mijn blog het vervolg te lezen.