Rocket man
Ik klap mijn laptop open, klaar om het vervolg van mijn avontuur op te tikken. In mijn favoriete tentje is een knappe barista net begonnen aan mijn flat white. Zó zin in. Vreemde naam voor een straffe bak eigenlijk; een double espresso met slechts een beetje melk en schuim. Geenszins een slappe bak dus. Het brengt me in herinnering mijn eerste ‘zip’ van een aardige koffie ná de operatie, zomer 2020. Ziekenhuis koffie is zeker niet alles (understatement) maar ik verlangde na een periode van een aantal weken zó naar de smaak van koffie dat ik er alles voor over had. Smaak is dus wel een dingetje vanaf toen tot op de dag van vandaag.
De arts staat voor ons. Hij is gewapend met enkele stiften en staat voor een whiteboard. Zo eentje die normaliter in geen enkel kantoor zou misstaan. Ook wel bekend onder de knullige naam van ‘flipover’. Zijn stem is indringend, of vriendelijker gezegd, gedragen. Duidelijk een vakman. Zijn volle stem vult de gehele ruimte. Ik luister aandachtig en wil geen detail missen. Focus nu, zeg ik tegen mezelf.
‘We gaan een Whipple operatie bij je uitvoeren, en wel zo snel als mogelijk. Je conditie neemt de afgelopen dagen alleen maar af en dat is geen goed teken. Voor een zware buikoperatie die we bij je gaan doen moet je wel wàt reserve hebben’.
Ik was de afgelopen weken rap kilo’s verloren vanwege de allerhande voeding via sondes en dergelijken. Ik mocht geen enkel vast voedsel meer tot me nemen en vocht was tot het absolute minimum per uur teruggeschroefd. Van de catering mevrouw mocht ik dan ook alleen maar een raket ijsje. My nick name was born; The Rocket Man.
Met de stiften tekent hij het plan. Geroutineerd, met losse pols gaan de stiften over het board. Het is duidelijk zijn terrein; de hoofdaannemer. Hij plaatst de tumor in de 12 -vingerige darm (met rood natuurlijk) in het midden. Daaromheen alle andere organen waarmee we te dealen krijgen. Het wordt daarmee nogal complex begrijp ik snel. De maag, galblaas, alvleesklier, dikke darm, dunne darm en alle leidingen die het hele systeem standaard aan elkaar verbind. De gehele spijsvertering is best ingenieus bedacht besef ik me nu. Àls het werkt!
Hij gaat verder met zijn betoog. De verbouwing wordt meer dan een behoorlijke renovatie. Er wordt ruim gesneden om erger te voorkomen. Hij vraagt of ik oké ben. Kennelijk een kleine check of ik nog aan boord ben. ‘Heb er zin in’ weet ik uit te brengen. Typisch zo’n uitdrukking van mij die niet echt kan verhullen dat ik eigenlijk in mijn broek doe van onzekerheid. Het wordt natuurlijk bloed spannend ook omdat ze tijdens de operatie nog van alles kunnen tegen komen waar we nog even niet op rekenen. Daarmee is de vergelijking met een verbouwing alleszins redelijk en op zijn plaats lijkt me zo. Ook daar is er altijd nog een stelpost onvoorzien opgenomen in de begroting en uitwerking.
‘Is het eigenlijk ook voor jou spannend’ vraag ik moedig aan de arts. Verrast over de openheid van mijn vraag aarzelt hij niet om deze oprecht te beantwoorden. Het team VU is er klaar voor. Ready for take off.
Binnenkort is in mijn blog het vervolg te lezen.