Zomer gloeien

Buiten begint een nieuwe zomer te gloeien. Ondertussen zit ìk al enkele minuten binnen. Binnen in een witte ruimte zonder één enkel raam waardoor deze zomeravond ongetwijfeld ongezien aan me voorbij zal trekken. De kamer bevindt zich op de derde etage van het VU ziekenhuis in Amsterdam. Om eerlijk te zijn is het er nogal sfeerloos. Een eenvoudig tafeltje met wat extra stoelen en een white board. Als ik naar boven kijk wordt het al niet beter terwijl ik kijk naar een systeemplafond uit de vorige eeuw. Mijn partner zit ook in de ruimte. Hij drinkt uit een kartonnen bekertje met matige koffie uit de automaat van verderop in de gang. Al met al een slecht decor voor een matige film lijkt me zo. Alsof de filmproducent dit onderdeel totaal uit de handen heeft laten glippen. Dat kan beter zegt mijn designers hart. Mijn gedachtes schieten heen en weer. Benen liggen gekruist over elkaar en intussen ben ik een boel gespannen. Mijn partner zit naast me en samen wachten we op dè chirurg van dienst die ik vanaf hier graag als de hoofd aannemer bij u introduceer. Met een energieke zwaai komt hij op me af. Een boomlange jonge arts met doordringende ogen. We maken contact. Ook ik heb ‘er zin in’ want ik heb al best lang op wat actie moeten wachten. Dit verdient wat uitleg.

Laat ik eens terug gaan naar een dag of tien daarvoor. Die ochtend in het ziekenhuis in Hoofddorp werd er een gastroscopie uitgevoerd. Mèt een klein roesje. Dat roesje was voor mij een must-do, want met een camera via de slokdarm richting maag leek me toch geen plezant vooruitzicht. Nog een beetje blurry kwam ik na de behandeling langzaam uit de roes en werd mijn wereld gelukkig weer steeds scherper. Er kwam een rossige, leuk ogende arts op me af. Zo eentje die je er wel bij wilt hebben in je vrienden club. Altijd gezellig met hem erbij.  Ik was reeds crispy van geest toen de arts mij even apart nam. Hij ging recht voor me zitten. Indringend nam hij het woord. “Ik heb slecht nieuws. Ik ben gestuit op een flinke tumor en ik heb een sterk vermoeden dat het kwaadaardig is”. Punt.

Achteraf toch jammer dat ook ik zó standaard, of doodnormaal bleek op dat moment. In mijn dromen ben ik zo vaak unieker, mondiger en heldhaftiger maar als zovelen in een zelfde situatie was ik opslag bevroren. Vastgenageld op een krukje terwijl het plafond naar beneden kwam en tegelijkertijd de vloer onder me weg zakte. Gelukkig herpak ik mezelf. En nu? De oplossingsdrift dient zich alweer aan.

“Ik ken goede snijders in het VU” zegt de rossige arts. Die kunnen het middels een operatie weghalen. Wonderlijk dat je meteen weer grond voelt. De impact van de koude mededeling wordt een plan. De rilling zet zich om in het zachtjes gloeien van de zomer.

Binnenkort is in mijn blog het vervolg te lezen.