04-04-2022 Het gesprek

Ik ga niet alleen naar het gesprek met de oncoloog. Een goede vriendin, die over een flinke dosis rust én medische kennis beschikt, begeleid me. Mezelf kennende hoor ik straks maar één ding waarna de volgende zinnen volkomen aan me voorbij zullen gaan.
Dat ene ding is "we hebben een uitzaaiing gevonden in het bekkenbot". De oncoloog wacht even met de rest van het verhaal en kijkt mij bestuderend aan. Ik knik en weet meteen dat ik het al wist. Die rugpijn was niet alleen maar van het tillen van mijn zieke man. Ik was niet eens geschokt.

De oncoloog vervolgt haar verhaal dat het 'maar' één uitzaaiing is en dat de behandeling curatief zal zijn. De rest van haar woorden valt in een zwart gat en ik hoor mijn vriendin verder praten over het behandelplan.
Ik kan vanaf dat moment alleen maar aan mijn man denken, hij zat in december ook zo tegenover zijn oncoloog. Alleen was het nieuws dat hij kreeg minder goed waarna hij nog maar vijf weken mocht leven.

Curatief...dat woord blijft in flikkerende neonverlichting boven mij hoofd hangen. Ik krijg dus een tweede kans maar zal ervoor moeten vechten. Het wordt een chemotraject dat vijf maanden zal duren, waarna een borstamputatie volgt met als toetje een reeks bestralingen.

Of ik er tegenop zie? Nee, begin maar meteen... ik wil nog even leven. Flits