15-02-2022

Ik ben al eens eerder met borstkanker in aanraking geweest, dat was dertig jaar geleden. Mijn rechterborst werd geamputeerd nadat er diverse verdachte kalkspatjes werden gezien (DCIS). Dat was in 1992 en ik was 38. Hoewel ik meteen een reconstructie wilde kon dat echter niet. Men ging er van uit dat je er even over zou moeten kunnen nadenken.
Uiteindelijk kreeg ik een watergevulde siliconenimplantaat.  Na een aantal jaren paste het implantaat niet meer bij mijn lichaam. Ik was zwaarder geworden en mijn linker borst was dat ook. Het implantaat  aan de rechterkant was in dit alles uiteraard niet meegegroeid. Sterker nog, ze was een soort harde bal geworden die te hoog geplaatst leek te zijn.  In 2002 kreeg ik een nieuwe en dit was een gehele siliconenimplantaat. Sindsdien woont zij bij mij, al twintig jaar!

In het ziekenhuis meld ik mij bij de aanmeldzuil (wat een geweldige uitvinding), rijbewijs wordt gescand en het apparaat print mijn persoonlijke programma uit. Ik volg de aanwijzingen op het blaadje en beland op de afdeling radiologie; daar staan drie onderdelen gepland mammografie, echo en zo nodig punctie. Perfect alles achter elkaar.
Meteen na de mammografie mag ik door naar de echo. Mijn vermoeden dat er iets mis is met mijn borst wordt hier meteen bevestigd.  De volgende stap is het afnemen van biopten. Zorgvuldig worden de stappen met mij doorgenomen. Wat doen we, hoe klinkt het apparaat die de biopten neemt en hoe voelt het. Vooral dat laatste vond ik belangrijk. De herinneringen aan de onderzoeken en biopten van dertig jaar geleden van mijn rechter borst waren op z'n minst gezegd bepaald niet prettig.

Nu ging alles onder lokale verdoving en ik heb er weinig tot niets van gemerkt. Zelfs van de punctie uit een okselklier voelde ik praktisch niets. Toen ik klaar was en zei men "U heeft het heel goed gedaan." Dat gaf een gek soort vreugde, zo'n blijdschap van vroeger als je eindelijk zelf je veters kon strikken.
Wat mij het meest emotioneerde was het feit dat ik daar alleen was en weer alleen naar huis ging. Een huilbui bleef dan ook niet uit. Al snotterend maakte ik het verplegend personeel duidelijk dat dit niet vanwege de ingreep was maar omdat mijn man, die ik de maand ervoor had begraven, nu bij me zou moeten zijn. Net zoals hij dertig jaar geleden bij me stond en me troostte.
Wie verzint er nou zo'n samenloop van rottige omstandigheden, maar het gebeurt en het leven gaat gewoon door. Flits