18-02-2022 PET-CT
Het ziekenhuis laat er geen gras over groeien. Na de boodschap van dinsdag 15 februari, 'u heeft borstkanker' mag ik op vrijdag de 18e voor een PET-CT. Ik krijg een hele stapel papieren mee die uitleg geven over de hoeveelheid water die ik moet drinken en wat er tijdens de behandelingen gebeurt.
Ik hoor niet bij de categorie mensen die altijd een flesje water meesjouwt om ervoor te zorgen dat ze goed gehydrateerd blijven. Water betekent voor mij plassen, net als een reu kan ik dan bij elke boom mijn vlag uitzetten.
Met veel moeite lukt het me om de dag voorafgaand aan de PET twee liter water weg te werken. 's Nachts slaap ik slecht vanwege de retourtjes wc. De volgende ochtend vroeg ontbijten want in de zes uur daarna mag ik alleen water. Ter afsluiting moet ik nog een litertje naar binnen gieten in een tijdsbestek van twee uur vóór de scan.
Een kennis begeleid me want autorijden zou niet verstandig zijn, staat er in de documentatie. Dan ineens zit ik in de zelfde wachtkamer waar ik twee maanden geleden ook zat, alleen toen niet voor mezelf maar met mijn doodzieke man. In gedachten zie ik zijn gezicht, mager en bleek met in zijn handen het programma uit de aanmeldzuil. Tranen, nee, nu even niet. Ondertussen babbelt de kennis babbelt over haar slechte internetontvangst en ik heb nog steeds dat verrekte waterflesje niet leeg. Ik ben nu wel een beetje zenuwachtig.
Mijn naam wordt genoemd. Ik zwaai naar mijn kennisje die roept dat ze beneden zal zitten vanwege haar internet. Sterkte doei.
Een bos blonde krullen gaat mij voor en legt snel de procedure uit. Het gaat veel te snel voor me en dat pik ik niet. Omdat ik zelf een oude pleeg ben herken ik dit type 'collega'; ze zijn snel, efficiënt en hebben veel kennis van zaken. Ik spreek haar aan op haar routinematigheid en ze reageert geschokt. Aan haar houding zie ik dat ze het niet zo bedoelde. Iets rustiger nu probeert ze uit te leggen wat ze doet en wat er van mij wordt verwacht. Een echt hoog cijfer scoort ze nog niet.
Na eerst een wc stop krijg ik een infuus met radioactieve vloeistof, hier voel je niets van. Dan moet ik een uurtje rustig blijven liggen op een bed. Na een half uur moet ik natuurlijk weer plassen! Knijpen en naar de klok staren. Een kwartier later plof ik zowat en druk op het belletje. Een donkere paardenstaart komt tevoorschijn, van haar mag ik snel naar de wc en dan weer rustig verder liggen. De PET-scan, aangestuurd door de blonde krullen, voltrekt zich uiteraard snel en efficiënt.
Hierna volgt de CT-scan. Er wordt een jodiumhoudend contrastmiddel ingebracht. Je lichaam reageert hierop door even heel warm te worden. Een korte heftige opvlieger vanaf je stuit tot aan je kruin. Vooraf werd hier niets over gezegd maar ik wist het omdat mijn man, die hetzelfde onderging, me dit verteld had. Dat leverde de blonde krullen een min op achter haar toch al niet hoge cijfer!
Als alles achter de rug is, is het de bedoeling dat je een kwartiertje rust neemt, maar na vijf minuten stond ik al weer in de gang. Duizelig kachelde ik naar de dichtstbijzijnde wc, want ik moest weer!
Gelukkig had ik wat te eten meegenomen waardoor ik me al snel een stuk beter ging voelen. Eenmaal thuis een lekkere kop koffie en alles was weer als vanouds. Ook braaf verder gegaan met extra drinken en bouillon alsmede de dag erna. Het idee dat mijn buik een soort klotsende waterzak was heeft me nog dagen beziggehouden. Ik ga nog niet met een flesje op pad maar ik moet wel leren wat meer te drinken, dat is duidelijk. Flits