23-02-2022 MRI

Een week na de PET-CT wordt er een MRI-scan van mijn borst gemaakt. Weer krijg ik  contrastvloeistof ingespoten maar hier merk ik niets van.
Dan op m'n buik met beide borsten in twee uitsparingen, lekker ligt het niet. Maar voor lekker moet je hier ook niet zijn. De radioloog is een wat oudere man, hij is heel aardig en dat is zó prettig! Hij neemt zelfs de tijd voor een praatje. Als het klaar is kan ik gewoon weer zelf naar huis met de auto.

Thuis is een leeg huis, maar met wel twee dolblije honden en een lichtelijk gepikeerde kat (ze is altijd wel ergens over gepikeerd, dus niets nieuws). Voor de derde hond, een herplaats jachthond die we net een half jaar hadden, moest ik op zoek naar een nieuw baasje.
Mijn man was dol op haar en het werd echt een beetje zijn hond. Hoewel ze al drie was, had ze in haar leventje nooit iets geleerd. Ze kon daardoor niet loslopen zonder te vergeten waar ze bij hoorde. Ik trainde haar dagelijks en al snel begon ze de commando's te begrijpen. Een wereldhond en een leuk maatje voor mijn andere twee honden.
Maar hoe moest ik dit nu voortzetten. Tijdens de ziekte van mijn man in december had ik er al geen tijd voor, na zijn sterven ook al niet en nu was ik zelf ziek.

Met nog weer een extra schep verdriet verhuist ze naar hele fijne nieuwe baasjes, dat gelukkig wel. Het vertrek van de jachthond zorgt opnieuw voor onrust in huis. De andere twee blaffen bij het minste of geringste en ze drentelen de hele dag achter mij aan. Ik probeer een nieuw vast dagritme aan te houden. Ritme geeft rust, maar hoe dat straks tijdens mijn chemo's gaat is nog maar de vraag.
Dat mijn huisdieren na het verlies van baasje en een hondenvriendje de kluts kwijt zijn is niet zo gek. Daarnaast hebben ze heel goed in de gaten dat er iets "erg fout" met mij is.
 
Als je alleen achterblijft na een sterfgeval moet er veel geregeld worden. Sommige mensen hebben kinderen of familie die wat overneemt, bij ons is dat niet het geval. Ik doe alles alleen en dat vind ik zelfs prettig. Voor mij betekent dat emoties uit en handelen aan.
Om die emoties toch af en toe de vrije loop te geven zet ik muziek op. Gewoon lekkere stampmuziek en door de kamer dansen. Dansen en huilmomenten gaan goed samen heb ik gemerkt, net als muziek en huilen. Zet een adagio op en ik jankt zakdoekjes vol.

Mijn alpaca's mis ik ook, de nieuwsgierige lieve koppies boven het hek als ik aan kwam lopen. Gelukkig krijg ik af en toe foto's of filmpjes via de app, weer brullen natuurlijk. Mijn hele leven zou ondersteboven moeten liggen en toch lijkt er een kracht om me heen te hangen die zegt VECHT.

De borstkanker is er en mijn rugpijn ook, maar dat die twee met elkaar verbonden zijn is nu nog een vermoeden. Flits