16-03-2022 Het botbiopt

Het is zo'n dag waarop je een dierbaar mens heel dicht bij wilt hebben. In de ochtend arriveer ik op de afdeling chirurgie en wordt in een ziekenhuisbed gestopt. Ben ineens patiënt. Beetje maf, kom er thuis net uit, heb ontbeten, honden uitgelaten en de kippen gevoerd.

Ik lig op een klein zaaltje en in de andere bedden liggen "echte" patiënten, ik hoor hun ochtendrituelen en ook alles waar ik liever geen deel van uitmaak.
Als ik aan de beurt ben word ik met bed en al naar de radiologie gereden. Voordat het begint wordt alles duidelijk uitgelegd. Ook het gedeelte waar de verdoving nauwelijks op werkt, namelijk het bot.

Tijdens de ingreep is alles nog "best te doen" totdat het botvlies aan de beurt is. Ik wil hier niet dramatisch over uitweiden omdat iedereen pijn anders ervaart.
Bij mij is dat even hard piepen en mezelf een blauwe plek knijpen. Het boren in het bot viel vervolgens weer mee. Precies op de plek van mijn heupbeen waar ik steeds pijn had gevoeld worden een paar biopten uitgeboord. Ik visualiseer bij het boren vechtende kankercellen die tegen hun wil van hun gastvrouw (mijn heupbeen) worden gescheiden. Lekker, laat het ze maar voelen, de rotzakken... Dat helpt en ik knijp er nog een blauwe plek bij.

Vanaf het moment dat ik klaar ben is ook alle pijn weg. Ik kan gewoon rechtop zitten en laat mijn tranen de vrije loop. Tranen voor mijn overleden man die tijdens de ingreep  in gedachten steeds naast me stond, onzichtbaar maar zo voelbaar aanwezig.
Ik ben dankbaar voor de troostende woorden en schouderklopjes van ziekenhuispersoneel. Maar zijn sterke  arm en zijn rustige stem mis ik nu het meest. Flits