een rondje ikea

Zo, nog een half dagje werken en dan heb ik vakantie. Vrijdag ben ik jarig, dus zaterdag gaan we feestje vieren en dat moet natuurlijk voorbereid worden. Vanwege het gebrek aan energie duurt alles langer dan normaal dus ik neem extra vrij om mijn verjaardag te kunnen vieren. Niet omdat ik zoveel waarde hecht aan ouder worden, maar omdat ik gewoon graag een goede gastvrouw ben voor de dierbaren om mij heen en als je dan hartje zomer jarig bent is een verjaardag een goed excuus voor een gezellig tuinfeestje. Ik bereid voor en ruim de troep op, maar op mijn verjaardag is het zelfbediening, behalve voor mij, want als je dan toch loopt, wil je voor mij... en zo kan ik heerlijk met iedereen kletsen. 

De laatste tijd gaat het echt supergoed met mijn energie! Ik kan best veel als je het vergelijkt met de winter en het is erg druk op mijn werk met een grote klus die uitloopt en best wat sturing vraagt. De klus is leuk, ik doe het goed dus het werk vraagt veel, maar ik krijg er ook veel voor terug. Ik merk dat ik weinig aan de dagelijkse dingen toe kom. ik zorg voor mijn beesten en werk en probeer als het lukt de was te doen. Meer komt er niet uit mijn handen, maar dat calculeer ik in en mentaal en fysiek voel ik me best goed. 

Na een drukke week werken is het weekend. Ik heb even vakantie van stal (uiteraard worden de beesten top verzorgd!), zodat ik thuis aan wat klusjes toe kom om goed voorbereid mijn feestje te kunnen vieren. We willen vooral nog wat in de tuin doen, aangezien de tuinverbouwing door mijn ziekte na 2 jaar nog steeds niet af is. 

Als we dan op zaterdag eindelijk beiden vrij zijn valt de regen met bakken uit de hemel. Geen tuinweer dus... maar we moeten ook  nog even naar de ikea.... we maken grapjes over dat ik de rolstoel ga, maar overal staan banken, stoelen en zitjes in de ikea, dus ik gok erop dat ik er wel doorheen kom. In het showroom gedeelte gaat het nog best goed en we genieten met volle teugen. Uiteraard vinden we gaandeweg veel zaken die best  handig zijn en manlief vindt een mandje zodat we de spullen wat makkelijker mee kunnen nemen., want uiteraard komen we niet met maar 1 dingtjes terug, maar met een kar vol en veel inspiratie voor zaken die we eerst nog even moeten opmeten. 

Als we in de kelder komen kan ik gelukkig een karretje meenemen zodat ik die kan gebruiken als een soort rollator, maar hoe dichter we bij de kassa komen, hoe moeier ik word. Keihard teruggefloten door de werkelijkheid.... 2 uurtjes ikea waaronder een bezoek aan het restaurant en heel veel pauzes op bankjes, bedden en andere stapels met spullen waar je op kan zitten en ik ben gesloopt... 

Eenmaal thuis dirigeert mijn man  me meteen naar boven en eenmaal in bed vallen al snel mijn ogen dicht... ik lig ongeveer 3 uur in bed waarvan ik 1/3 daadwerkelijk slaap voor ik weer een beetje aanspreekbaar ben... 

Eenmaal weer beneden maak ik de balans op. Een rondje Ikea is 1-1,5km wandelen en ik ben zo kapot dat ik daarna drie uur in bed moet liggen. Ik ben eerst gefrustreerd, want ik wil dit niet!!! Vroeger gingen we even naar de Ikea na een dag werken om eenmaal thuis direct de nieuwe aankopen op de juiste plek te leggen (ze liggen nu nog steeds op tafel). Manlief zegt tegen me terwijl ik dit schrijf dat hij juist blij verrast was hoe goed het ging! Want ik hield het wel gewoon vol. Dat is ook wel zo, maar toch... komop zeg, 1,5km lopen in twee uur en dan drie uur moeten slapen gggggggggrrrrrrrrrrrr. Des duivels kan ik er van worden. Mijn hoofd wil nog zoveel, ik heb zoveel ideeen die nog uitgevoerd moeten worden, ik ben er gewoon nog niet aan toe om ziek te zijn.

Mijn zus probeerde me van de week op te beuren, ze gaf aan dat ik nog steeds meer kan dan zij, maar in mijn hart weet ik dat dat niet zo is. Ze bedoelt het goed, maar zij hoeft niet elke tien minuten te zitten, zij kan gewoon nog mest wegbrengen naar de tuin en dan water geven. Ja, het klopt dat ze daarna ook hartstikke moe is, maar na een middagdutje kan zij daarna er weer tegenaan. Het lijkt alsof ik veel doe (en dat doe ik eigenlijk ook nog steeds, ik weet het heus wel) en ik weet ook, dat het zo goed gaat, dat mensen niet merken hoe moe ik ben als ze me zien. Ik kom vrolijk en energiek over en het lijkt alsof ik nog steeds een zeer actief leven lijdt. Misschien is dat ook wel zo, maar het is nog maar een kwart van 5 jaar geleden en dat is ook datgene wat mij zo frustreert. Ik word vrijdag 47, maar mijn schoonmoeder deed op haar 87 2x zoveel op een dag als ik (ok, zij was zo beresterk, ook niet echt een goed voorbeeld ;)). Mijn moeder en stiefvader van respectievelijk 76 en 77 hebben dezelfde energie als ik. Dat is hartstikke leuk leven.... als je bejaard bent! MAAR IK BEN DAT NOG NIET!!! IK ZIT NOG VOLOP IN HET LEVEN MET INDERDAAD WAT AFNEMENDE ENERGIE DOOR DE OUDERDOM MAAR IK BEN NOG GEEN BEJAARDE!!!

Het lucht zo heerlijk op om even hardop ongenuanceerd te zeuren en zeiken! Want ik waardeer het leven volop, vorige week overleed de buurvrouw van mijn zus, 42, twee jonge kinderen achterlatend...een agressieve vorm van kanker... ik ben wel ziek, maar deze status kan nog als ik geluk heb 20jaar aanhouden. Tel je zegeningen is echt mijn motto, dus schouders eronder en door! Maar ik heb ook geleerd dat je soms gewoon even moet schreeuwen en de ongenuanceerde emoties eruit moet gooien. Het hoort er allemaal bij, bij dit acceptatieproces! Het gaat beter, met mij gaat het beter, ik voel me beter, maar kom niet aan met dat ik niet ziek ben... want dat ben ik wel.... misschien ook een beetje spanning voor de UWV.... zoals verwacht nog niets gehoord, kan wel oktober worden voor we iets horen en ondertussen voel ik me door het beter managen van energie elke dag een stukje beter en terwijl de feiten uitwijzen dat ik niet meer fulltime kan werken.

Zenuwen voor het gesprek met UWV, wat als ze gaan zeggen dat ik wel gewoon kan werken, dat ik me aanstel... ik ben toch niet gek! bang om uitgemaakt te worden voor leugenaar, profiteur, aansteller... luiwammes... ik heb zo hard gewerkt in mijn leven en met zoveel plezier zo hard gewerkt en nog steeds werk ik hard, alleen het duurt allemaal wat langer. ik ben zo bang dat plezier verward wordt met aanstellen, grote angst dat mensen me een aansteller vinden of nog erger een leugenaar. De emoties vliegen door mijn hoofd en het uiten van deze emoties geeft energie verlichting.... en daar doen we het voor. Het is ook een weg naar genezing, als ik dan toch ziek moest worden, doe me dan dit maar daar haal ik de eindstreep wel mee. Mentaal ben ik zo aan het genezen. Zoveel jeugdtrauma's, zulke heftige zaken die mijn karakter en beeldvorming gevormd hebben en nu, nu ik ziek ben probeer ik ze los te laten, te veranderen, kleine stapjes, steeds een stapje makkelijker voor mezelf, mijn omgeving. Steeds een beetje meer zelfvertrouwen en toch steeds dat stemmetje die zegt dat het niet genoeg is maar ook het oor dat steeds vaker hoort dat ik de complimenten krijg. Mijn harde werken, inzet en motivatie straalt ook door op anderen, ze zien me graag, ik hen ook, maar altijd dat gevoel van niet genoeg zijn. Nu ben ik ziek, hoef ik me niet meer te bewijzen, maar toch voelt het alsof ik dat wel moet, niet door mijn omgeving, maar wel van mezelf. Ik probeer los te laten, te accepteren en dat gaat de ene dag makkelijker dan de andere...

Ik blik terug op een rondje Ikea, ik hou ervan! Mijn oudste ikeakastje heb ik al sinds mijn 6e en hij staat nog steeds in de winkel. Trots op mezelf, mijn volharding, mijn onverwoestbaarheid, ik ben er nog. Onkruid vergaat niet en net als Ikea kan ik een leven lang mee. 

Ik lees voor het eerst mijn blog niet terug. Verwijder niet de taalfouten, maak de zinnen niet logisch, haal niet  de herhalingen weg... gewoon even ruwe bolster, gewoon even het hart gelucht. En dat allemaal na de frustraties van een rondje ikea... maar oh wat was het gezellig <3. gelukkig kon ik bij de kassa even zitten want zoals op een random foto... zo is het altijd bij de ikea :D