Op weg naar acceptatie… De laatste keer…
Afgelopen zaterdag zat ik te kijken naar mijn nichtje met tapdansen in de nieuwjaars voorstelling. De tranen stromen over mijn wangen…. Ik zal daar nooit meer staan.
Als kind droomde ik van tapdansen, hoewel we het thuis financieel niet slecht hadden, hadden we het zeker niet breed. Mijn moeder deed er alles aan om ons te laten paardrijden, maar als ik ook wilde dansen, dan moest ik stoppen met paardrijden. Dat laatste was geen optie en dus groeide ik op met een kleine droom van danseres zonder daar enige moeite voor te doen.
Dansen zit in mijn bloed, mijn opa en oma hadden vroeger een goedlopende dansschool, in mijn latere leven ben ik door mijn achternaam meerdere keren mensen tegen gekomen (ondanks dat ik ergens anders ben opgegroeid) die van hen hadden leren dansen en daar met veel plezier op terug keken. Op latere leeftijd leerde ik zelfs dat mijn opa ooit Nederlands kampioen tapdansen is geweest. Als jongste kind van de jongste zoon waren mijn opa en oma al oud toen ik oud genoeg was om te leren dansen. Ze hebben mij nog wel de chachacha geleerd, maar toen mijn vader plotseling overleed verwaterde het contact snel. Lang heb ik mijn opa en oma verweten dat ze niet voor mij zorgden toen mijn vader was overleden, maar op latere leeftijd begreep ik hoe het voor hun was om een kind te verliezen en dat de gezondheid van mijn opa heel hard achteruit ging na het overlijden van mijn vader.
Mijn leven bestond vooral uit paarden en op mijn 15e kochten mijn zus en ik ons eerste paard. Naast mijn school werkte ik 20 uur per week om deze te betalen en zo kon er nog een paard bij en langzaam veranderde onze ministal in een privékinderboerderij waar veel van onze energie en tijd in ging zitten. Tot op de dag van vandaag hebben we dit stalletje en een moestuin en nog steeds ben ik zo dankbaar daarvoor…. Maar ik dwaal af deze blog gaat over dansen en niet over mijn beesten.
Goed, dansen, dat zit dus in mijn bloed. Op een paar balletlessen als kind en wat stijldansen in mijn puberteit na heb ik nooit echt les gehad, maar zodra de muziek klonk stond ik te dansen. Als een echte kaaskop, dat wel, echt soepel in de heupen ben ik niet, maar zodra de muziek klonk, stond ik op de dansvloer. Van Hazes tot hardcore ik danste overal op de hele avond lang en drank of drugs had ik daar nooit voor nodig. In de kroeg, op de bar, feestjes, bruiloften, ik danste van begin avond tot in de late uurtjes.
Acht jaar gelden vond mijn nichtje op de koningsmarkt tapschoenen vond en vroeg of ze nu op dansen mocht. Na een paar proeflessen was ze verkocht, maar zus zag op tegen het halen en brengen naar de dansschool op zaterdagochtend. Ik vond het alleen maar geweldig dat tappen… en dus vroeg ik aan mijn nichtje of ze het leuk vond als ik met haar mee ging tappen. Mijn zus hoefde dan niet te rijden en ik kon eindelijk gaan tapdansen. En zo geschiedde. Als enige volwassene danste ik met kinderen van destijds een jaar of vijf tot negen oud in het beginnersklasje. Iedereen vroeg zich af of ik het wel leuk vond, maar oh wat genoot ik, als moeder de gans danste ik samen met mijn nichtje en de andere kinderen uit de klas. Bovendien viel het door hun gebrek aan ritme niet zo op dat ik het conditioneel best zwaar had met mijn overgewicht en dus danste ik er vrolijk elke zaterdag erop los. Elke week werden we een beetje beter en twee keer per jaar traden we op. We mochten naar volgende groepen en zo kwamen er ook steeds meer volwassenen in mijn dansgroep. Onze fantastische dansschool ging creatief met de pandemie om en zo dansten we twee jaar buiten op houten plaatjes. Eén keer traden we op Koningsdag op en mijn moeder had allemaal oranje kledingstukken voor ons gemaakt. Wat een feest was dat.
Vanaf het seizoen 2021-2022 merkte ik dat het tappen me steeds moeilijker afging. Normaal was ik wel moe na het tappen, maar kon dan de rest van de dag nog gewoon functioneren. Naarmate het seizoen vorderde werd ik steeds moeier. Op het laatst kon ik na 45 minuten tappen de rest van de dag eigenlijk niets meer. Mijn diagnose van CLL kreeg ik 1 week voor de uitvoering van de eindvoorstelling. Ik heb deze nog meegedaan, maar als je het filmpje terugziet zie je dat ik er niks van bak. Ik ben wel blij dat ik het gedaan heb…. Het was mijn laatste dansvoorstelling.
Ik had en heb nog steeds zoveel lol in het dansen. Vooral dat tappen…. Het geluid dat je uit tapschoenen krijgt is echt magisch. Ik kan het niet zo heel goed, maar toch… dat geluid van ijzer op de dansvloer… ritmische klikken die van subtiel, romantisch naar onwijs krachtig kunnen overlopen. De danser bepaald hoe het klinkt en kan je door het geluid van de schoenen laten huilen, lachen, intimideren of verleiden.
Als je jong bent gebeurd er zoveel voor de eerste keer, een leven lang leren betekend een leven lang eerste keren, dus eigenlijk wilde ik als titel van mijn blog nooit meer die eerste keer… maar dat dekt de lading niet. Ik ga nog heel veel eerste keren krijgen. De eerste keer verhoogde bloedwaarden, de eerste keer chemo, de eerste keer ziekenhuisopname en zo kan ik nog uren doorgaan. Bij het schrijven van mijn eerste blog zette ik een foto van mogelijk mijn laatste wandeling in de bergen… de laatste keer dekt de lading beter…
Ik droom ervan dat ik t.z.t. genezen kan worden, ik droom ervan dat als ik afval ik toch weer heel veel energie krijg, ik droom ervan dat dit niet het eindpunt is, maar de realiteit is hard. Dit is mijn nieuwe energie, dit is de laatste keer tapdansen en zo zullen er waarschijnlijk nog vele laatste keren komen.
Zo dankbaar dat ik 7,5 jaar geleden ben gaan dansen en er zoveel plezier uit heb gehaald. Mooie herinneringen, trots op mezelf, ik deed het toch maar gewoon. En nu kies ik weer voor mezelf. Dansen had nooit mijn hoogste prioriteit en dus ga ik mijn energie gebruiken voor daar waar wel mijn prioriteit ligt. Maar voor elke deur die sluit gaat een nieuwe open. CLL is niet mijn eindpunt dat weet ik zeker. En zo accepteer ik steeds een stukje meer dat er nog veel laatste keren zullen komen.
