vasthouden, stromen of afvoeren

Het is al  laat, we lagen al in bed, maar eenmaal in bed kan ik me niet concentreren op slapen. Vreemd is dat eigenlijk. Heel moe zijn en toch niet kunnen slapen. Ik pieker niet echt maar kan de gedachten ook niet los laten. Ik weet wat wel werkt.. schrijven. Schrijven in mijn blog, mijn blog over kanker, maar eigenlijk is het een blog over mij. Wie ben ik? Ik weet precies wie ik ben en toch ook niet. Ik weet wat ik vandaag ga vertellen, wat eruit moet, maar zelfs op papier willen mijn gedachten weigeren. Er is chaos in mijn hoofd, zoveel gedachten, zo verbonden met elkaar ze stromen door elkaar heen. Ik wil ze ordenen in lijntjes, vasthouden op de plaats waar ik ze ooit heb neergezet, maar het gaat niet meer. De lijntjes en gedachten gaan als een wirwar door elkaar. Als water in een rivier proberen ze weg te stromen, maar onderweg komen ze allemaal rotsblokken tegen en de draadjes raken in elkaar verward nemen elkaar mee naar lager gelegen gronden. Het voelt als  diepte in, maar de voedselrijke gronden liggen niet boven op de berg, die liggen in de delta. Water, het is net als woorden, ze zijn er of te weinig of te veel. Ik beloof je, deze blog zijn het er veel te veel voor één blog, maar de woorden moeten eruit. De laatste zinnen van deze alinea voeg ik toe als ik een groot gedeelte van mijn verhaal al verteld heb... maar deze woorden horen niet onderaan, ze horen bovenaan. 

De keren dat ik in deze blog het woordje maar schrijf is bizar veel.... maar is de ontkenning van wat je eerder zegt en Maarjolijn is de verbastering van mijn naam omdat ik zo graag het woordje maar gebruik. Ik vraag me af of ik de blog moet herschrijven en al die maars eruit moet halen, maar dat is niet slim. De woorden die op mijn tong liggen willen er niet uit. Ik heb de chaos van de maren nodig om de woorden te uiten die ik echt kwijt wil. 

Mijn kanker.... ik haat het ziek zijn, de vermoeidheid, de tintelingen in mijn lijf, het bij elk wissewasje ziek zijn maar de verplichte rust heelt me ook. Ik moet loslaten, laten stromen en afvoeren, omdat ik voor vasthouden de energie niet meer heb. En dat laten stromen, dat is een zegen! Elke dag dat ik ziek ben voel ik me een mooier, completer en eerlijker mens. Ik ben een vrouw en vaak zeggen vrouwen dat ze zo goed zijn in dingen laten stromen... ik herken me daar weinig in. Ik ben wel echt een vrouw, maar maak altijd het grapje dat ik teveel testosteron heb voor een gemiddelde vrouw. Ik ben dan ook van vasthouden en misschien toch wel het stroomlijnen. Naast vrouw ben ik ook waterschapper... ook die houden van stromen en afvoeren. Maar met de droogte van de afgelopen jaren (2024 was dan weer juist extreem nat) zijn we ook weer meer gaan vasthouden. Waterschappers bewegen altijd mee met het water en doen wat ze denken dat juist is. Met de stroom mee, maar altijd proberen om de controle te hebben over het peil, de regie te behouden van waar al dat water heen stroomt. Het is niet voor niks dat ik waterschapper ben geworden... die woorden passen wel bij me.  

Vaak lees ik hier, hoe kan je positief blijven als je de dood in de ogen kijkt of het onbezorgde leven is weg. Ik lach daar om zonder de andere te willen beledigen! Ik denk dat ik in mijn leven nog nooit een onbezorgde dag heb gehad. Denk niet dat ik nooit genoten heb, integendeel! Ik kijk tot nu toe terug op een waanzinnig leven. Ik heb zoveel gedaan en meegemaakt dat ik me regelmatig afvraag of dit leven wel echt is. Maar in één ding was ik ook altijd heel goed... vasthouden. Letterlijk en figuurlijk. 

Ik kan slecht tegen veranderingen, tenzij ik zelf de regie heb. Lees, ik vind het heel leuk om nieuwe vriendschappen te maken, nieuwe hobby's uit te proberen, te verbouwen en te bouwen, op avontuur te gaan etc. Maar opgelegde veranderingen.... daar kan ik slecht tegen. Denk dan aan reorganisaties, mensen die sterven, kanker krijgen of vrienden die uit je leven ontglippen. Ik wil alles krampachtig hetzelfde houden tot ik zelf denk dat het anders kan, dan kan ik rigoureus het leven omgooien, maar als anderen dat doen en ik ben daar geen onderdeel van.... dan vind ik dat heel lastig. 

Het is overduidelijk waar dit vandaan komt... niet in de regie zijn betekend namelijk voor mij in situaties komen waarin je je niet veilig voelt. Waar anderen voor jou de keuzes gaan maken en helaas heb ik al jong geleerd, dat daar geen drol aan is. 

Toen ik kanker kreeg voelde ik mezelf wegzakken. Niet in een depressie, die heb ik naar eigen zeggen nooit gehad. Wel merkte ik dat ik mezelf ging opsluiten, oude gedragingen weer de boventoon gingen voeren en ik mijn gevoel alleen maar wilde weg eten. Omdat ik de signalen herkende zocht ik meteen hulp en ik kreeg hulp en goede ook. 

van 2010 tot 2012 zat ik in een zware burn-out. Ik leerde tijdens de therapie dat ik graag doe alsof alles makkelijk gaat en ik overal maling aan heb. Ik toon me sterk en stoer, maar van binnen ben ik kritisch en perfectionistisch. Naar de buitenwereld zeker! Ik sta erom bekend dat ik niet snel tevreden ben... maar als je dan denkt dat ik moeilijk ben voor anderen.... de lat voor mezelf ligt nog 100x hoger. Fouten maken mag immers iedereen... behalve ik. 

In de therapie (2010-2012) leer ik patronen te herkennen en symptomen te bestrijden. Ik pel langzaam wat laagjes van de dikke schil af die om mijn emoties heen zit. Ik breek muurtjes af en laat mijn schild voorzichtig zakken. Ik vraag of ik PTSS heb, maar dat wordt stellig ontkent. Afgelopen jaar (2024) las ik in mijn dossier van toen dat ik vooral problemen heb op mijn werk door mijn gedrag en daarom in therapie ben.  Herkenbaar, want dat was gedeeltelijk absoluut waar...  maar jeetje wat was dat miskent. Hoe dik  is mijn muur geweest dat ik dacht een goede hulpvraag te doen maar de therapeuten niet verder kwamen dan dit. Ondertussen denk ik terug aan vroeger en vraag me regelmatig af waar ik toch zo'n rijk leven aan verdient heb. Ik ben een betrouwbare en loyale vriendin.... naar ook moeilijk, koppig en stellig. Hoewel ik de laatste jaren al steeds zachter werd, is dat door de leukemie in een stroomversnelling geraakt. 

Mijn kanker ervaar ik ook als een zegen. Nog nooit heb ik me zo goed, zelfverzekerd en vol vertrouwen in mezelf ervaren. Door de kanker moest ik stil gaan staan en door het stilstaan gingen die dingen die ik altijd krampachtig vasthield eindelijk stromen. Ik moest letterlijk gaan loslaten om mezelf weer een beetje bij elkaar te krijgen en mijn leven weer te laten stromen. Ik ben er nog niet... maar we zijn op de goede weg. 

Omdat ik er zelf niet uitkwam maar wel heel helder de hulpvragen kon formuleren stuurde de bedrijfsarts me naar een therapeute. Elke drie weken spraken we 1 a 2uur via de telefoon. Sommigen vonden het vreemd dat het zoveel telefonisch ging en zetten er vraagtekens bij of ze mij op deze manier wel goed kon helpen.... maar het was juist precies wat ik nodig had. Geen reistijd, een veilige omgeving en geen medelevende blikken.... maar juist een professionele afstand waardoor ik alleen maar handreikingen kreeg om mijn eigen pad te bewandelen. Zij heeft zoveel voor mij gedaan terwijl het belangrijkste wat ze deed was gewoon de weg wijzen. In een eerdere blog schreef ik dat positief zijn een keuze is. Niet altijd een makkelijke keuze, maar wel een keuze. Toen ik moeite had om het leven positief te ervaren hielp mijn therapeute mij de weg te vinden, maar de antwoorden lagen/ liggen in mezelf en ik moest zelf de keuze maken welke paden ik ga bewandelen en welke ik achter me laat. Heden en verleden gaan door elkaar heen. Moest ik het of wil ik het, doe ik het of deed ik het en eigenlijk is het natuurlijk allebei. Ze hielp me de weg terug naar het pad, maar ik maak nu de keuzes. 

Op mijn 30ste kreeg ik een boekje... waar je in gelooft komt naar je toe. Het is vreemd, maar ergens heb ik altijd geweten dat ik rond mijn 40-45ste ziek zou worden. Ik noem mezelf een halve zweefteef. Ik geloof niet echt in  al dat zweveringe gedoe, maar toch weer genoeg om te weten dat er een kern van waarheid inzit. Ik vraag me steeds af, ben ik nou ziek geworden omdat ik dat altijd dacht... of is dit toch echt mijn levensweg die al van te voren is vastgelegd? Ik vind het een fijne gedachte dat de dingen in het leven vast gelegd zijn. Waar of niet waar, maakt me eigenlijk niet uit. Het helpt mij om te leren dealen met de dingen die me gebeuren. Het is immers veel makkelijker om te geloven dat ik mezelf een zwaar leven heb toegedicht om te kijken welke lessen ik kan leren. Dan heeft alle ellende nog nut. Als ik alle ellende in mijn leven moest doorstaan om straks gewoon tot aarde te vergaan.... wat heeft het leven dan voor zin? Geloven in een leven na de dood is dus makkelijk, maar eerlijk gezegd... ik kan het vaak ook niet rijmen met de slechte dingen in de wereld. De oorlogen die mensen onderling uitvechten, daar kan ik echt met mijn pet niet bij en ik weet ook niet hoe ik dat in mijn eigen geloofswereld kan inbrengen... Ik wil altijd graag bij de goeden horen....kan me niet voorstellen dat je bij de slechte wil horen. Dan zijn er mensen die zeggen dat dat het werk van de duivel is, maar zover gaat mijn geloof nou ook weer niet. En ach, als er straks niets rest dan de dood... hoe erg is het dan dat ik gefantaseerd heb over een leven na de dood. 

Inmiddels ben ik aardig afgedwaald. Ik ging naar beneden omdat ik wilde schrijven over twee hele dierbare vrienden. Ik merk dat ik ondanks mijn ziekte de afgelopen jaren heel veel in hun investeerde en zij niet in mij. Onze laatste ontmoeting vroegen ze drie dagen van te voren of ik kwam eten en hoewel het erg gezellig was voelde ik ook een afstand. Ik weet niet of die van mij kwam of van hen. Toen ik in mijn burn-out zat waren ze er onvoorwaardelijk voor mij. Ze hielden mij op de been en zorgden voor me. Hoewel ze dat nooit gevraagd hebben, had ik altijd het gevoel dat ik nooit kon teruggeven wat ze mij hadden gegeven. In de coronatijd veranderde onze vriendschap. Er kwam steeds meer afstand en ze kregen andere vrienden in hun leven die dichterbij woonden, ouders waren van vriendjes van hun kinderen en met drukke banen en gezinsleven vulden anderen steeds meer de dagelijkse contacten en was er steeds minder tijd voor de contacten met mij. Mensen zeggen altijd vrienden komen en gaan.... dat hoort erbij, maar ik wil deze mensen helemaal niet kwijt, maar ik kan ze ook niet krampachtig in mijn leven houden....met mij volle verstand snap ik de processen, er is geen onwil in het spel, het leven gaat gewoon zo. Ik kan zelf ook weinig investeren, misschien vinden zij ook wel dat ik te weinig langs kom.... aan de andere kant... al 13 jaar kom ik vooral bij hun vanwege de kinderen... al twee zomers beloven ze mijn nieuwe tuin in te wijden met een BBQ, maar er komt niks van terecht. Ik kan het niet verwijten, ook mijn dagen vliegen voorbij en ook ik zoek nieuwe mensen in mijn leven om mijn dagen mee te vullen. 

Zoals ik al zei, mensen komen en gaan, maar in dit geval gaan ze terwijl ik daar niets tegen kan doen. Als ze niet reageren op berichtjes en beloftes niet nakomen kan ik ze alleen maar laten gaan. Maar dit is nou zo'n typisch geval van ik heb geen invloed maar wil het niet. Ik ben bang om hun vriendschap te verliezen maar hoe harder ik deze naar me toe wil trekken, hoe meer ik ze van me afduw. Het leven gaat gewoon nu even zo en ik moet en mag vertrouwen op mezelf, maar oh wat vind ik dat lastig. Ik voel me eenzaam, alleen en afgewezen. Allemaal oprechte emoties, maar ze zijn niet terecht. Ik deel deze emoties immers niet met ze en al zou ik ze wel delen, het is geen onwil dat de vriendschap op een laag pitje staat. Mijn vrienden in Spanje spreek ik ook maar 2x per jaar, waarom is het voor hen wel ok en voor deze niet?  Begrijp me vooral niet verkeerd! Het zijn echt dierbare vrienden al meer dan 20 jaar, maar soms is het net als in alle relaties best even eenzaam. 

De afgelopen winter heb ik me verschrikkelijk eenzaam gevoelt. Ik was zo in de war met alle emoties en gaf weinig energie aan anderen en investeerde ook weinig. Ik ken mezelf en weet dat ik in die periode (nog steeds trouwens) veel tegenstrijdige emoties uitstraalde. Ook in deze blog smeek ik om aandacht terwijl ik tegelijkertijd aangeef dat ik me prima, alleen een beetje moe voel. Beide zijn waar en onwaar. 

Door de leukemie is de balans weg. Alles wat ik mezelf geleerd had leek onder mijn voeten vandaan te stromen. Als los zand werd de grond weggevaagd door de regenbuien. Mijn zorgvuldig opgebouwde muren hielden het water niet meer tegen en alles begon te stromen. In dat stromen probeer ik nieuwe paden aan te leggen. De fundering die nog goed is mag blijven, alles wat niet goed is mag weg. Maar de ballast belemmerd ook het stromen. waardoor ik regelmatig de weg kwijt ben. 

voor het eerst ga ik de woorden openbaar publiceren. Het is al lang geen geheim meer, op mijn werk ben ik er open over, ik moet er open over zijn, ik moet de woorden uitspreken. Alles houdt me tegen ik verzin steeds nieuwe zinnen om het uit te stellen... volgende week start mijn traumabehandeling. Want als er iets is wat de kanker me gegeven heeft,,,, dan is het erkenning dat ik jeugdtrauma's heb. Ze horen hier voor mijn gevoel niet thuis en tegelijkertijd ook weer wel. Want hoewel niemand de oorzaken van CLL weet... is chronische stress wel verantwoordelijk voor heel veel ziektes en misschien ook wel mijn CLL.  Eerder vertelde ik al dat mijn vader zelfmoord pleegde toen ik 10 was, maar  daarna ben ik tussen mijn 12e en 17e ook nog seksueel misbruikt. Hoewel ik inmiddels weet dat er nog veel ergere verhalen zijn dan de mijne, kan ik niet ontkennen dat het  toch langdurig vrij regelmatig (soms tijd niet, soms  1 a 2 xp/m) optredende misbruik een grote invloed heeft gehad op mijn leven. 

Altijd wilde ik in de regie zijn, altijd was ik bezig met de opties wat als en maar dan. Lang begreep ik niet dat anderen niet zover vooruit keken. Lang begreep ik niet dat mijn gedrag logisch was, maar niet normaal. Lang begreep ik niet, dat ik in mijn hart helemaal niet een controlfreak ben, maar juist een grote open avonturier. Ik wil helemaal niet vasthouden. Ik wil stromen, ik wil stenen verleggen en kijken hoe de loop veranderd en waar het water mij naar toe zal brengen. 

Volgens mij al eerder geschreven... in de kast ligt een boek, ik moest kanker krijgen om mezelf te genezen. Ik wil het boek nog steeds niet lezen, ik volg mijn eigen weg, maar oh, wat is de titel van toepassing op mij. Nee, ik ben niet blij met de klachten en de vermoeidheid, maar oh wat maakt mijn kankerreis mij een mooier en beter mens. Letterlijk en figuurlijk gooi ik de dingen van me af. Nog meer dan ooit waardeer ik de zonnestralen in het leven en terwijl vandaag de regen met bakken uit de lucht viel, was ik heerlijk binnen een beetje aan het opruimen. De regen spoelde het stof uit mijn hoofd en ik het stof uit de kamer. Ik begrijp nu, dat ik ook echt met geen mogelijkheid had kunnen slapen zonder dit relaas te uiten. 

Het klinkt misschien stom maar ergens ben ik zo dankbaar voor de kanker. Zonder de kanker had ik dit traject nooit aangegaan. Toen een paar jaar geleden de #metoo opkwam, hield ik angstvallig mijn  mond, omdat ik nog niet klaar was om de strijd met de wereld aan te gaan. Maar de strijd tegen de kanker, ook al is dat gezien de fase waar ik in zit nog niet echt de strijd tegen kanker zoals sommige anderen hier die voeren!, heeft ook een strijdlust in mijzelf aangewakkerd. Ik ben de moeite waard om te zijn en te leven. De kanker krijgt mij niet klein. Ik ben nu even ziek, zodat ik pas op de plaatst maak, de overtollige balast afgooi, het water een andere weg laat stromen, zodat ik straks, als de bloedwaarden gaan veranderen de wereld ook veranderd is en ik ga genezen. In ieder geval genees ik nu eindelijk de oude wonden. Ik zie er tegenop om volgende week te starten met een pittige en intensieve traumatherapie, maar ik hoop dat het een stukje energie terug geeft, omdat ik die niet hoef te stoppen in vasthouden, maar gewoon alles lekker kan laten stromen. 

Met een lach en een traan op mijn gezicht overvalt ineens de vermoeidheid me. Bijna 2 uur lang ben ik bezig geweest met schrijven. Ik ga niet redigeren, ik ga niet teruglezen (wat ik uiteindelijk wel gedaan heb, iets met perfectionisme ofzo, maar er zitten nog genoeg foutjes in ;)), ik ga loslaten en ik denk dat ik ook heel snel in slaap ga vallen zo direct. Weltrusten wereld, tot de volgende blog.