de wereld op zijn kop

Het is begin juli 2022, verdwaast loop ik het ziekenhuis uit op weg naar de auto. Ik heb elk woord begrepen van wat de arts tegen me zij, maar het klinkt zo onwerkelijk. Als ik de parkeerkaart wil afrekenen  auto blijkt dat ik mijn portemonnee thuis heb laten liggen. Ik weet niet wat ik voel, maar op dat moment vooral gêne dat ik bij de kaartjesautomaat moet bellen naar de portier om naar buiten te mogen. Ik doe mijn best om neutraal te klinken, maar nu, ruim 1,5 jaar later moet ik nog steeds huilen als ik aan dat moment terug denk. Terwijl er door mijn hoofd van alles heen schiet vraagt de portier met een grapje hoe ik nou kan shoppen in de stad en dan pas bij de kaartjesautomaat mijn portemonnee kan missen. Achter me staan een paar mensen en weer schieten mijn gedachten alle kanten op. Ik wil huilen, maar nog meer wil ik me groot houden en doen alsof er niets aan de hand. Met een trillende stem zeg ik dat ik niet was shoppen, maar in het ziekenhuis was en direct helpt de portier me gratis naar buiten. 

In de auto op weg naar huis schiet er van alles door me heen. Hoe ga ik dit mijn moeder vertellen, mijn zus, mijn man... die met zijn moeder op vakantie is in Frankrijk.... mijn werk... mijn vrienden. 

Ik herhaal in mijn hoofd de woorden van de specialist, je hebt Chronische Lymfatische Leukemie, oftewel CLL. We weten precies wat je hebt en hoe we je t.z.t. kunnen  behandelen, maar niet hoe je er aan komt en ook niet wanneer we je moeten behandelen. Je kan er wel oud mee worden, maar je klachten kloppen precies bij het ziektebeeld wat je in je bloed hebben gevonden. De meeste mensen gaan aan iets anders dood, maar gezien je leeftijd verwachten we wel dat je een keer behandeld moet worden. Wanneer? Dat weten we dus niet. Gemiddeld heb je  nog tien  'gezonde' jaren, maar ja, dat kunnen er ook vijf of twintig zijn. 

Als een robot rij ik naar mijn moeder toe. Daar aangekomen vertel ik haar mijn diagnose en samen huilen we. We weten dat kanker niet het einde is, mijn moeder zit sinds datzelfde voorjaar in een behandeling tegen borstkanker en ook haar prognose is goed. We bespreken wat ik ga doen en wie ik het ga vertellen en ik besluit open kaart naar iedereen te spelen. Mijn hele leven heb ik mijn emoties opgekropt omdat ik door een paar jeugdtrauma's dat niet kon en dat is klaar. Ik word er niet beter van als ik mijn emoties opkrop en wil juist mijn kostbare 'gezonde' tijd in dit leven nog zo goed mogelijk besteden. Ik zeg dat ze er dus open over mag praten, maar we zijn het eens, dat ik moet proberen zoveel mogelijk mensen zelf het nieuws te vertellen. Na mijn moeder rij ik naar mijn zwager. Mijn zus is op het werk en mijn nichtje op school. Ik vertel hem dat ik ziek ben en het hen vanavond op het al geplande etentje op de stal zal vertellen. We huilen samen en hij beloofd lief te zijn voor zijn gezin als ze thuis komen. 

Als ik naar huis rijd krijg ik een appje van mijn man, of ik al nieuws heb uit het ziekenhuis.  Met moeite negeer ik hem, ik weet dat ze op zoek zijn naar een camping en wil wachten tot hij veilig op een camping staat als ik hem het nieuws vertel. Hij reist graag en is met zijn moeder mogelijk hun laatste vakantie aan het maken gezien de hoge leeftijd van mijn schoonmoeder. We wisten dat ik naar het ziekenhuis moest, maar met vage klachten en een onderzoek dat mogelijk maanden zou duren hadden we besloten dat ze gewoon lekker naar Frankrijk gingen. Aangezien ik niet zo van reizen hou bleef ik lekker alleen thuis. Tijdens zijn vakanties hebben we altijd veel contact via whatsapp en (beeld)bellen. Als hij op de camping zit voeren we 'het' gesprek en samen huilen we. Zijn eerste reactie is direct naar huis rijden, maar dat vind ik niet goed. Ik heb hem liever heel thuis en als ik nog tien gezonde jaren heb, dan kan ik nog wel twee dagen zonder hem. We hangen op en besluiten 's avonds nog even te bellen. Zo kan het nieuws indalen en kunnen we vanavond een beslissing nemen. Na ons gesprek ga ik naar de stal  en ook daar voer ik weer een emotioneel gesprek. 

Als ik 's avond uitgeput thuis kom bellen mijn man en ik weer. Hij heeft besloten om naar huis te komen, maar wel zoals zij altijd reizen dus met twee dagen is hij thuis. Hij wil bij mij zijn en kan toch geen vakantie meer vieren, maar is het ook met me eens, dat als een idioot naar huis rijden niet zinvol is. Ik ben blij, ik hou van hem en ben blij als hij er is, maar even een paar dagen alleen dit nieuws op me in laten werken is ook wel lekker. 

Wat volgt zijn een paar hectische weken. Over drie weken ben ik jarig. Ik wordt 45 en mijn man en ik zijn dan vijf jaar getrouwd. Het motto van onze bruiloft was vier het leven en de liefde en op dit jubileum voelt dat nog veel meer dan ooit als ons motto. Mijn verjaardag midden in de zomer is altijd een heerlijk feest. Niet omdat ik zoveel belang hecht aan mijn verjaardag vieren maar omdat het zomer is en ik er van hou om samen met mijn dierbaren te zijn. Het is altijd druk en iedereen blijft eten en de dag voor het feest staan we dan ook altijd uitgebreid te koken. In de periode tussen diagnose en mijn verjaardag bel ik al mijn vrienden op met het nieuws dat ik ziek ben. Als een robot vertel ik de diagnose en dat ik in principe nog 'gezond' ben, maar dat ik ook even niet weet hoe het zit. Achteraf is het misschien raar dat ik dat op zo'n manier gedaan heb, maar het is wel fijn dat iedereen het weet en zo kan ik op mijn verjaardag ook gewoon een feestje vieren want ondanks het verdriet valt er ook genoeg te lachen.  

Op mijn verjaardag is het bloedheet en we zitten als sinds april in een tuinverbouwing maar met vereende krachten maken we er een mooi feest van. Ik blik terug op een emotionele maar ook een prachtige dag in onze onaffe tuin met bouwbar. We gaan gewoon opruimen en dan komt vanzelf alles goed. Het leven is mooi en ik weet inmiddels gelukkig dat de wereld ook weer een beetje gewoon wordt. Nooit meer zoals het was, eigenlijk ook niet 'gezond' maar toch wel echt ziek, maar niet meer zo op zijn kop.