Verlangens, frustraties en de weg naar acceptatie

Gisteren liep ik over mijn weitje om mijn shetlander te pakken die naar binnen moest. 100m heen en 100m terug. Als een klein kind lijkt de wei eindeloos lang en ver en als ik met pony eindelijk terug ben bij de stal plof ik op één van de stoelen neer die overal staan. Ik kan niet meer. Ik voel me moedeloos en kapot. Zo ziek ben ik toch nog niet, maar ik heb de conditie van een plofkip en zo voel ik me ook, alsof ik elk moment door mijn hoeven kan zakken. 

Ik ben bang.... mijn conditie holt hard achteruit en hoewel ik vermoed dat ik gewoon te veel doe en daardoor geen hersteltijd heb en daardoor zoveel pijn dat ik niet meer kan, ben ik bang. ik was 44 toen ik de diagnose kreeg, slecht 1%  van de patiënten is onder de 45 bij diagnose. Dus een uitzondering. ik ben vrouw... 40% van de zieken is vrouw, weer in de minderheid. BIj de meeste patienten is het verloop traag... maar wat als het bij mij niet traag gaat. Wat als ik daar ook in de minderheid behoor. Mijn prognose is goed, mijn overlevingskansen hoog, maar mijn vermoeidheid is killing. 

Ik ben een positief ingesteld mens met veel veerkracht, maar met elke stap energie die uit mijn lijf verdwijnt, verdwijnt er een stukje kracht. Ik blijf vertrouwen dat het tijdelijk is, dat er weer dagen met meer energie komen, maar wanneer. Ik ben focking 46 en voel me een bejaarde. Mijn lijf is verre van de slankste (dik dus) en ondanks mijn overgewicht was ik altijd bezig en actief. Zowel in mijn werk als thuis draaide ik nergens mijn hand voor om. Of het nou kracht- of conditietraining was, ik hield van alles. Het liefst combineerde ik het door gewoon heerlijk mijn kruiwagens mest van de beesten naar de moestuintjes te brengen en zo liep ik met gemak 7km op een dag met een kruiwagen (helft van de tijd vol) heen en weer. Als we dan op vakantie gingen kon ik met deze basisconditie uren wandelen door de bergen en heuvels waar we waren. Zwemmen ging me altijd gemakkelijk af en 40km fietsen deed ik met plezier. De laatste jaren weliswaar op de elektrische fiets, maar mijn billen hielden er altijd eerder mee op dan mijn beenspieren. Zitvlees heb ik nooit gehad. 

Hoe anders is het nu... na vijf minuten fysieke arbeid hijg ik als een stoomlocomotief en moet ik minstens tien minuten zitten. Op mijn stalletjes met geiten, shetlanders, kippen en konijnen staan overal stoeltjes om te zitten. Het werk dat ik een paar jaar geleden in drie kwartier deed, doe ik nu in drie uur en een kruiwagen naar de tuintjes brengen lukt al helemaal niet meer. Mijn lijf doet pijn. Mijn spieren zijn overbelast door de vermoeidheid en mijn gewrichten doen pijn door mijn overgewicht. Klachten die ik nooit had omdat ik fysiek weliswaar dik, maar vooral sterk en gezond was nemen steeds vaker mijn leven over. 

Mijn dierbaren maken zich zorgen, vinden dat ik moet afvallen, maar hoe dan? Ik ben al veel minder gaan eten, maar er gaat geen gram af, omdat ik het niet meer verbrand en hoe moeier ik wordt, hoe meer ik het wil weg eten. Ik weet waar mijn overgewicht vandaan komt, ik ben er ook hard mee aan het werk, maar het is zo verdomde lastig. Ik moet opener worden over mijn emoties, meer vertellen over hoe het gaat. Maar als ik dan zeg dat het goed gaat krijg ik te horen dat ik de waarheid verzwijg en als ik zeg dat het niet goed met me gaat ben ik zo negatief en een dramaqueen. 

Ik weet dat mijn dierbaren van me houden en dat ze zich net zoveel zorgen maken als ik zelf. Ik weet dat we allemaal in een lastig pakket zitten. Ik weet dat we allemaal moeten schakelen. Maar ik ben wel diegene die moet leren leven met die vermoeidheid. Afgelopen week had ik een drukke week op het werk. Ik moest niet alleen drie dagen achter elkaar naar kantoor (terwijl ik sinds mijn diagnose hooguit 1dag p/w op kantoor kom) het waren ook lange dagen terwijl ik thuis maar 4 uurtjes per dag werk. Donderdag hadden we nog een borreltje die ik meestal ontwijk, maar ik mis mijn collega's en de gezelligheid die we altijd  hadden, dus toch maar even mee. Door de vorst moesten de  beestjes extra verzorgt worden en zo deed ik in drie dagen wat ik normaal in vijf dagen doe. En dan weet je... de batterij is dood, dus we moeten opladen. En zoals iemand hier zo mooi schreef.... de batterij wordt nooit meer groen, maar blijft in het oranje hangen. 

Ik zie ook de andere kant van de medaille. De wereld die steeds sneller lijkt te draaien en die van mij staat stil. Stilstaan is niet achteruitgang, stilstaan is in deze hectische maatschappij vooruitgang. Ik heb zoveel tijd om stil te staan en als ik dan tussen mijn beestjes of op mijn tuintje in het zonnetje zit dan vliegt de tijd voorbij zonder dat ik het in de gaten heb. Uren duren minuten en voor ik het weet is de dag weer voorbij. Ik kan intent genieten van de kleine dingen in de wereld zittend op  mijn stoeltje. Ik zie alles tussen de wolken en de bodem. Het zonnetje dat laag door het bos schijnt, het laagje ijs op de plassen, vogels die de wormen tussen de bladeren zoeken, het roodborstje dat vraagt om zijn wormpjes, de konijnen die aan het graven zijn, de onderlinge verhoudingen tussen de geiten, hoe de oudste geit de pony's de baas is, hoe de bijen de nectar halen uit de bloemen en zo kan ik nog uren doorgaan. 

Ik verveel me geen moment van de dag, ik geniet het grootste deel, in al die tijd die ik heb om na te denken voel ik mijn oude energie stromen, mijn hoofd wil alles, ik heb er zin in... en dan sta ik op en wordt de werkelijkheid weer waarheid... mijn energie is niet meer en mijn bijdrage aan deze mooie wereld is een stuk kleiner geworden, niet omdat ik het niet wil... maar omdat ik het niet kan. En ik weet ten gunste van mijn energie moet ik dat leren accepteren.. maar ik weet alleen nog steeds niet hoe. Wel vind ik het fijn dat ik deze site gevonden heb en hier beetje bij beetje mijn gevoelens op papier kan zetten.