Hoe kanker mij vertrouwen in mijn lichaam gaf

Van veel medepatiënten hoorde ik dat de kanker ervoor had gezorgd dat ze het vertrouwen in hun lichaam waren kwijtgeraakt. Bij mij gebeurde het tegenovergestelde: sinds de kanker heb ik een nieuwe en veel betere relatie met mijn lichaam dan ooit tevoren. Ik vertrouw tegenwoordig volledig op mijn lijf.

Dat vertrouwen ontstond, denk ik, op het moment dat ik de diagnose kreeg. Ik had in januari van 2018 mijn baan opgezegd en was een coachopleiding begonnen. Tijdens die opleiding speelde voor mij de vraag: ‘Ga ik een eigen coachpraktijk beginnen? En zo ja, hoe dan?’ Er ontstond langzaam een subtiel sluimerend gevoel van onrust. Een gevoel dat continue op de achtergrond aanwezig was, ook al was ik me daar lang niet 24/7 bewust van. Ik dacht in die tijd dat de onrust erover ging dat ik er eigenlijk nog niet klaar was om voor mezelf te beginnen.

Even een paar maanden vooruit: juli 2018. We gaan een weekend kamperen. Op een compleet verlate natuurcamping lig ik op mijn rug in het gras tussen de bomen. Voor mij de beste manier om volledig te ontspannen De gedachten verdwijnen langzaam uit mijn hoofd en ik voel alleen maar rust en verbinding met de natuur. Heerlijk!

Zonder dat ik er zelf erg in heb beweegt mijn rechterhand naar mijn linkerborst. Niet bewust, het gebeurt gewoon. Ineens voelt mijn rechterhand iets wat onbekend is. Dat is het moment waarop mijn hoofd aanhaakt en registreert: ‘Dit hoort hier niet, dit knobbeltje zat er eerder niet.’ Ik voel zenuwen opkomen. ‘Het zal toch niet?’, ‘Had ik dan toch mijn DNA moeten laten testen toen mama overleed aan borstkanker?’, ‘Ik ben pas 29, hoe kan dit?’ , ‘Ach, misschien is het wel niks, het valt vast mee.’

Nog geen 2 weken later zitten mijn vriend en ik in de spreekkamer van de oncoloog voor de uitslag. Na 2 weken van stress, pijnlijke onderzoek en – misschien nog wel het moeilijkste – vertellen aan mijn broer en vader dat ik mogelijk dezelfde ziekte heb als waar mama aan is overleden. Het zijn dagen geweest waarin de hele familie in spanning heeft toegeleefd naar dit moment.

‘Ik heb geen goed nieuws’, valt de oncoloog meteen maar met de deur in huis.

Terwijl mijn vriend naast mij in huilen uitbarst daalt er in mij een enorme rust neer. Ahh, dat was het dus! De sluimerende onrust die ik de afgelopen maanden heb gevoeld stroomt zo mijn lichaam uit. Alsof mijn lijf wil zeggen: ‘Hèhè, de boodschap is aangekomen.’

Mijn vriend en de oncoloog zijn ondertussen druk in gesprek over de eigenschappen van de tumor, behandelmogelijkheden, overlevingskansen, percentages. Mijn hoofd probeert mee te doen aan het gesprek, of in ieder geval te luisteren en aantekeningen te maken.  Maar een ander deel van mij is met iets heel anders bezig: Mijn lichaam wist dit al en probeert me al een paar maanden te vertellen dat er iets niet goed is. Het is geen toeval geweest dat mijn rechterhand zich naar mijn borst bewoog op dat ene moment van complete ontspanning. Daar zag mijn intuïtie kans om mijn aandacht te sturen. Compleet overdonderd door dit besef en vol verwondering zit ik daar in de spreekkamer.

En terwijl de percentages en therapieën me om de oren vliegen spreek ik ter plekke met mijn lichaam af dat we vanaf nu altijd zullen samenwerken. Ik zal de tijd nemen om te luisteren naar wat mijn lijf te zeggen heeft en handelen naar waar het om vraagt.

Tot op de dag van vandaag houd ik me aan deze afspraak en heb ik gemerkt dat mijn lichaam me niet in de steek laat, zolang ik mijn lichaam niet in de steek laat. Zo heeft de vertrouwensband de afgelopen 2 jaar kunnen groeien.

 Wil je de blog van ‘Hanneke vertelt…’ automatisch in je mailbox ontvangen? Meld je dan hier aan.