De moeite waard

Het was een raar bezoek aan de tandarts  "Hoe gaat het, heeft u klachten? " vroeg de tandarts. "Soms een beetje gezeur bij de kies aan de rechterkant" antwoordde ik. Dan maken we even een foto. Foto liet zien dat er inderdaad een gaatje zat onder de vulling van de kies. Daar moet eigenlijk een nieuwe vulling in. "Maar ik begrijp niet dat u daar nou zo'n last van heeft, dat kan bijna niet zei de tandarts". "Nou ú vroeg me of ik klachten had en dit was mijn antwoord. Zo veel last heb ik er nou ook weer niet van. Maar ik kom hier tenslotte voor controle, vandaar". Mijn gebit is wat krakkemikkig, mede ten gevolge van de chemokuren, en ik vroeg "is 'ie nog een nieuwe vulling waard?" Tandarts tuurde een poosje peinzend naar het beeldscherm met mijn gegevens en zei toen: " tja,zouden we het nog wel moeten doen?" Moeten doen? Hoe bedoelt u 'nog wel moeten doen'? "Nou in uw situatie". Mijn situatie? Pardon, ik bén nog niet dood hoor. Ik heb bovendien net een reeks bestralingen achter de rug voor een uitzaaiing in mijn long, dus ik hoop eigenlijk nog weer een poosje vooruit te kunnen. Ik bedoel of de kiés het nog wel waard was. Niet ik. Zelf vind ik namelijk dat ik die nieuwe vulling absoluut nog waard ben. De tandarts en de assistente schrokken zichtbaar. Nee, nee natuurlijk bent u nog niet dood. Zeker niet. Ja,nee, natuurlijk bent u nog een vulling waard. Zeker. Tuurlijk! Weet u wat, zei de tandarts en klopte me enthousiast op mijn schouder,we gaan gewoon een nieuwe vulling zetten. We gaan het gewoon doén. We doen het! 

Ik was eerst verbouwereerd.Een beetje geschokt ook. Maar tegelijkertijd vond ik het ook wel hilarisch. Het was zó absurd, een vúlling! Ik kon er de humor ook nog wel van in zien. 'Nog waard'. Natuurlijk ben ik dat nog waard. Maar dat gevoel van 'eigen waarde' was voor mij niet heel vanzelfsprekend in combinatie met de kanker diagnose. Ik herinner me nog goed; toen ik in september 2014 de diagnose kreeg met een slechte prognose, had ik net een nieuwe winterjas gekocht. Die stond nog met het prijskaartje eraan in een tas onder de kapstok. Vanwege het mooie weer wat er opeens weer was, had ik de jas nog niet uitgepakt nadat ik hem gekocht had. Het eerste wat ik tegen Lief zei toen ik na het verpletterde nieuws thuis kwam uit het ziekenhuis: "breng jij die jas terug naar de winkel. Ik vind het zonde om hem te houden. Ik ga dood". Lief was woest. Zonde !?! ? Een van de levenslessen van mijn moeder : "weet je wat zonde is? Boter aan je gat smeren en droog brood eten" De jas bleef. Winters lang heb ik hem gedragen. En afgelopen winter heb ik een nieuwe jas gekocht. 

Ik moest er aan wennen dat ik doorleefde. Daar had ik niet bij stil gestaan dat dat ook nog kon. Inmiddels gaat het me goed af; vinden dat ik het allemaal nog waard ben. Na jaren rotzooien met een berg goedkope plastic leesbrillen, heb ik een paar weken terug een fraaie, dure bril aangeschaft. Twee zelfs. Ik kan jaren vooruit. Een lekker gevoel. Aan mijn brillen zal het niet liggen. 

Zware chemokuren of andere behandelingen; was het je dat waard. De vraag of iets je waard was kun je pas achteraf beantwoorden. Als je heel ziek bent geworden van een chemokuur en die blijkt niet aan te slaan, niets heeft gedaan, dan was het je misschien achteraf niet waard geweest. Heeft de chemo wel zijn werk gedaan en de kanker verslagen of een poos verjaagd, ja dan was de narigheid en ongemak het je wel waard waarschijnlijk. Maar de tragiek is dat je dat van te voren niet kunt weten. Achteraf kun je pas zeggen of iets je waard was.

De foto bij deze blog is genomen vanuit een vakantiehuisje in Giethoorn, juni 2020. Lief houdt ervan reisjes en vakanties uit te stippelen of unieke huisjes in de natuur te boeken. Ik vind het prima. Het is altijd leuk of bijzonder dus ik bemoei me er verder niet tegenaan. Zo ook met Giethoorn. "Ik heb nu toch een leuk huisje gevonden. In Giethoorn. Staat helemaal vrij. Met een punter. En uitzicht op de Bovenwiede." Dat klinkt top. Gelijk doen. Een paar dagen voor vertrek wilde ik toch wel even wat meer informatie. Klein detail wat Lief niet had vermeld, het was minstens een kwartier lopen vanaf de parkeerplaats, door het dorp en een smal paadje langs de vaart, voor je bij het huisje was. Met tassen,boodschappen, een gitaar, fietsen, boeken en beddegoed. Bij het huis stond een  kruiwagen waarmee je heen en weer kon om je spullen te halen. Op z'n zachts gezegd was ik hier niet zo heel blij mee. Wat een werk allemaal. Wat een gedoe. Toen we weer huiswaarts gingen na de vakantieweek liet Lief ook nog eens een weekendtas met kleding in het water vallen. Míjn weekendtas. En was het dat nou allemaal waard, voor die ene week in Giethoorn? Bekijk de foto en oordeel zelf. Ik vond het zeker allemaal méér dan waard. Zo waard dat we vorig jaar het huis weer een week gehuurd hebben. Maar achteraf kon ik dat pas zeggen.

Als je leeft met kanker en weet dat je niet meer beter wordt, kun je daar achteraf  dus niets meer over zeggen. Dus leef gewoon zolang je leeft. Gun jezelf die nieuwe bril of vulling.  Gewoon, omdat je het waard bent. 

En over de tandarts; het is een bijzonder aardige en betrokken man. Ik neem hem niets kwalijk. Ik ben ervan overtuigd dat hij het goed bedoelde met zijn, laten we zeggen, nogal onhandige opmerking.