DiskoBlauw
Kanker
Ik heb Kanker. Het is een kwestie van misschien nog jaren. Zegt Roosje, mijn Oncoloog.
Ik heb Kanker. Ik denk, ik heb geen Kanker, mijn lichaam heeft Kanker.
Ik kan Roosje niet peilen. Dat komt doordat ik verblind bent door mijn liefde voor haar, zegt Remko die ook bij t gesprek is. Ja dat zal t zijn.
Dan de rust. Ik....heb geen Kanker.
Chemostroop
De chemo stroomt als dunne stroop in mijn lichaam. De kleine spiertjes rondom mijn ogen maken snel onwillekeurige trekkende bewegingen. Het zijn vijf blauwe zakken met genezend gif. Samengesteld door Oncologe Roosje. Mn arm met de infuuslijn is wat pijnlijk. De lieve zuster in doorschijnende jurk legt een kleffe warme natte handdoek op mn arm. Dan begin ik ook nog te zweten. Geen gewoon zweet maar klam chemozweet dat mn t-shirt doortrekt.
Er branden gaten in mn lacosteshirt.
De tijd vliegt🕊️.
Buiten is door de chemo mijn neus gevoelig voor de koude. Alsof er fijngemalen ijsblokjes in mijn neusgaten zijn gepropt. Ook mijn handen zijn koud en mijn vingers tintelen als bij aanraking van zwakstroom. Trekken krom als de klauwen van een kraai.
Ik kan bijna niet meer doorlopen vanwege t ijzig prikkende gevoel in mijn neus, waardoor ik mijn ogen moet samenknijpen.
Ik let goed op bij het zebrapad. Heb ik Kanker en wordt ik dalijk overreden door een auto. Dubbel pech zou dat zijn.
Ik mag geen koude drank drinken want dan kan ik het gevoel krijgen dat ik stik. Wel Coca Cola. Dat mag altijd.
Thuis drink ik een Coca Cola. Als ik aan de chemo ben is Coca Cola superlekker. https://youtu.be/_8GHchvvzms?si=2Q555dlGaOJ_atI9
Operatie 1: Da Vinci
Michael is een chirurg zoals je een chirurg voorsteld. Een vriendelijke grote vent, waarbij iedereen stil is als ie binnenkomt. Met achterover gekamd ouwerwets briliantine in het haar. Zo een waar de medici in opleiding met ontzag achteraan lopen. Iemand die wel van een goed glas wijn houdt in een bootje aan de Vinkeveense plassen. Goed voor vrouw en kinderen. Een baas: Hakken en zagen, dat ook. Hij is een van de weinigen in Nederland die de Da Vinci-robot kan bedienen vanuit zijn gamecontroleroom, met handen en voeten.
Zoals een electrische pepermolen niet veel beter is dan een handmolen. Is de Da Vinci een beetje beter dan de handen van een chirurg, preciezer.
In de discoblauw verlichte operatie ruimte staat de witte Da Vinci-robot voor me klaar. Met zijn vier octopus achtige armen zal hij in mijn buik kruipen om twee tumoren van 7 cm uit mijn lever te gaan verwijderen.
Als ie maar geen error krijgt!", zeg ik lachend. "Daar hoeft u niet bang voor te zijn meneer", zegt een donkerharige operatieassistente." Ze is mooi.
Ik krijg een lichtblauw doorschijnend kapje met zuurstof op. Ik moet diep in en uit ademen. "Denkt u nu aan de mooiste droom die u ooit gedroomd hebt", zegt de donkerharige verdovingszuster. Ik weet van mezelf dat ik dan de lelijkste droom denk. Dus vraag ik aan de zuster of ik mijn lichaam van een afstand mag bekijken. "Als u dat prettig vindt doet u dat meneer", zegt ze vriendelijk.
En weg ben ik.
Operatie 2: Ablatie
U kunt uw onderbroek uitdoen. Mijn operatieschort wordt door de zuster weggeschoven en ik lig daar in mn blote lul. De preutsheid in de maatschappij, is op de operatietafel ineens verdwenen.
Ik ben alleen lichaam.
Twee prikken met verdoving in mijn lies. Auw dat zijn venijnige naaldjes. Dan wordt de katheter in mn liesslagader gestoken. Ik kan de loop van de katheter naar mijn lever op het röntgenbeeldscherm volgen. Ik begin chaotisch te ademhalen als bij een rebirthingtherapie in een tantrasekte. "U kunt beter niet hyperventileren meneer", zegt de chirurg.
De zuster prikt een infuusnaald aan in mijn bovenhand. Maar als een babypaling ontwijkt mijn ader steeds de naald.
Ik merk dat het woord pijn verdwijnt als de pijn maar lang genoeg duurt. Dan maar in de ader aan de binnenkant elleboog. Een verademing in vergelijking met de bovenhand.
Dan een intense rust. Ik voel me stil hier op de spacy verlichte operatiekamer met een dunne slang in mn lichaam. En omringd door operatieassistenten die door hun vermommingen sexeloos zijn geworden. De Propofol druppelt door het infuus mijn lichaam in. Hiermee pleegde Michael Jackson zelfmoord. "Ja, maar wel met een wat hogere dosis, lacht de anesthesist."
Ik val in slaap en wordt naar de CT- ruimte gebracht. Daar wordt met een hete naald die aan t uiteinde van de katheter zit, de tumoren in mijn lever weggebrand.
In de uitslaapkamer wordt ik wakker. Ik brabbel minuten lang boeddhistische filosofien. Waarvan ik denk dat ik ze denk. 'Ik ben niet mijn lichaam'.
Ik probeer te plassen in een soort poo. Het lukt niet. De zuster steekt een katheter in mijn lul. Ik snap niet dat er mensen zijn in de sm-sien die dit als hobby doen. Mijn blaas loopt leeg. Ze laat de zak met bijna een liter urine aan me zien. Dan trekt ze de katheter eruit. Aaiii...Eruit is pijnlijker dan erin.
Moeder: Laatste Adem
95 jaar. Haar rechterarm en rechterheup waren gebroken. Na een val bij het tafeltje in de woonkamer. Bij het raampje met uitzicht op de Nieuwmarkt. Waar ze zo vaak kleurrijke mandala' s zat te tekenen. Het leek alsof haar rechterarm en been niet meer bij haar lichaam hoorden. Haar hoofd trok vreemd naar achter, met oogjes zo klein, zo klein. Als een muis.
Doordat de morfine vanwege de botpijn langzaam opgevoerd werd, sliep ze veel en at en dronk daardoor bijna niet meer. Ze hield ook haar urine op
Die nacht; Haar longen stroomde vol met vocht. Haar hartritmestoornis werd steeds chaotischer.
Ze rochelde een paar keer hard en blies haar laatste adem uit. De ruimte was getuige.
Maar die kus op mijn wang die avond voor ze stierf. Gaf ze uit zichzelf.
Nu is het zo heerlijk warm stil in haar hoofd.
Krullie
https://youtu.be/HHKEHTr7o3Y?si=7dzVRVBuqAt4vfy
Droom
Vannacht verscheen mij in een droomgezicht mijn oude moeder,
eindelijk eens goed gekleed:
boven het woud waarin zij met de Dood wandelde verhief zich een sprakeloze stilte.
Ik was niet bang. Het scheen mij toe dat ze gelukkig was
Gerard Reve