MRI, ben ik schoon of nie?

“Mevrouw, wat een ellende hè?”, verzucht de arts medelevend tegen me. BAM. Die vraag komt binnen. Ik ben totaal van slag en uit mijn evenwicht gebracht. Sprakeloos. Door die ene vraag. Een klein woord met zo’n grote lading. Een klein woord dat ik niet als zodanig voel. Dat niet aansluit bij mijn huidige emoties van opwinding en blijdschap. Maar dat woordje raakt me wel. Als een donderslag bij heldere hemel.

Het is april 2022. Borstkanker. Een diagnose die je nooit hoopt te ontvangen en toch krijgt. Ineens ben ik één op die zeven vrouwen die het overkomt. Het eerste dat bij me opkomt, is hoe ga ik dit de kinderen vertellen?  Als een zombie loop ik de rest van de dag als een zombie rond. Verwerkend, reflecterend, peinzend en mediterend. 

Leefkracht

Hoewel ik alle vertrouwen in mijn lichaam heb, rijzen ook de vragen: zijn er uitzaaiingen, is er nog iets aan te doen? Ik kijk terug op mijn leven bedenk: wat als het nu, binnenkort stopt? Heb ik dan mijn leven geleefd en heb ik niets gemist? Vragen die ik volmondig met ja kan beantwoorden. Maar de gedachte dan ik misschien (te) snel afscheid moet nemen van mijn kinderen, is het ergste die ik me kan voorstellen. Het ergste dat mij en hen kan overkomen. Dat laat ik niet gebeuren! Althans niet zomaar.

Nadat die diagnose is bevestigd, belandt mijn en ons leven in een stroomversnelling. Letterlijk met alle ziekenhuisbezoeken, afspraken en behandelingen. Figuurlijk met alle bijkomende en wisselende emoties en … jawel … met positieve energie. Want ik ben iemand die zich laat leiden door mogelijkheden, met een enorme dosis levenslust en een intrinsiek gevoede leefkracht. 

Zelf actie ondernemen

Ik ben niet het type dat lijdzaam toekijkt en afwacht. Je kunt ook zelf actie ondernemen. Hoe zorg je bijvoorbeeld naast alle reguliere medische ondersteuning goed voor jezelf: zowel mentaal als fysiek. Ik begin te lezen, [linkje naar je boekenlijst] verdiep me in de betekenis van kanker en in het natuurlijk genezend vermogen van mijn lichaam. Hoe ik dat kan voeden met behulp van andere leefstijlen en beweegmogelijkheden. 

Aan de andere kant neemt mijn praktische ik het voortouw. Ik regel mijn haarwerk nog voordat ik mijn wilde haren allemaal kwijtraak en ik zorg ervoor dat mijn huishouden op orde is en blijft. Chemo? Operatie? Kom maar op! Ik ben er klaar voor! 

Vertrouwen

Die verdiepende en praktische voorbereidingen werpen gedurende het hele traject hun vruchten af. Ontspannen onderga ik de zestien chemokuren en pas mijn leefstijl en beweegmogelijkheden aan. Door heel bewust mijn afspraken te verdelen, creëer ik ruimte voor leuke dingen. Waardevolle momenten met mijn gezin en familie, een gezellige lunch met een vriendin of een netwerkavond met collega-ondernemers. Het kost me soms wat kruim, maar het levert me zoveel meer hernieuwde en positieve energie op.

De ontspanning in mij straalt ook uit naar ons gezinsleven. Er heerst rust en regelmaat, humor en openheid. En natuurlijk zijn er minder leuke en slechte dagen, maar de heersende boventonen zijn ontspanning, liefde en vertrouwen. Die geven ons kracht en dat werkt twee kanten op. We ontvangen het, houden het vast en stralen het uit. Naar elkaar, met elkaar en voor elkaar.

Alles onder controle

In september lopen de spanningen op. Een volgende scan staat op het programma. “MRI, ben ik schoon of nie?”, vraag ik mezelf gekscherend. Mijn gevoel antwoordt met een uitgelaten “JA!”, de wetenschap moet dat alleen nog bevestigen. En dat gebeurt. “Alles is schoon”, krijg ik te horen. Geen uitzaaiingen, alles onder controle. Woehoew! 

Op naar de volgende stap: de operatie. Eindelijk! Stuiterend van opwinding en met een overload aan positieve energie wacht ik op het voorbereidend gesprek met de arts. Blijdschap overheerst. Tot de arts het gesprek verzuchtend opent: “Mevrouw, wat een ellende hè?” BAM. Die komt binnen.

Gelukkig herstel ik mezelf snel. Het positieve in mij overheerst: mijn levenslust en leefkracht laten zich niet uit het veld slaan. Nee hoor, geen ellende. Ik heb er zin in en kan niet wachten. Deze operatie is de volgende stap in mijn herstel en naar nog meer mooie momenten met mijn kinderen.