Dankbaar

Je hoort nog wel eens dat kankerpatiënten , gelovige vaak, kwaad zijn op God, hun God,  Allerlei verwensingen en verwijten krijgt deze naar het hoofd geslingerd.

Nu ben ik zelf ook best wel kwaad, zeker nu ik sinds de verwijdering van mijn strottenhoofd geen stem meer heb, en verwijten is mij niet vreemd. Maar ik richt dat niet op de Eeuwige. Nee, ik kan en wil niet geloven in een god die de oorzaak van mijn kanker zou zijn, en waar ik dan mijn ongenoegen op projecteer. Nee, het  tegenovergestelde is,bij mij dan, het geval, ik ben dankbaar.

Waar voor dankbaar? Voor de kanker?

Ik had liever deze ziekte niet gekregen, maar ik ben ervan overtuigd dat het je overkomt,botte pech zal ik maar zeggen. God zit daar, denk ik, niet tussen.

Waarvoor dankbaar? Voor alle tegenslag, keer op keer?

Ook niet, net als iedere kankerpatiënt hoop ook ik op goede keer, op een laatste maal geopereerd te zijn en vrij van kanker.

Maar waarvoor ben ik dan dankbaar?

Ik besefte, tijdens de Heilige Mis in de kerk op oudejaarsdag, dat ik dankbaar ben dat ik er nog steeds ben. Dat ik na een zwaar jaar van tegenslag ik toch weer in de kerkbanken zat. 

Het is deze dankbaarheid die ik uitsprak, het behouden zijn ondanks alles, ook al is het een gehavend lichaam. 

Een zelfde gevoel heb ik ook wanneer ik een boswandeling maak, ik zeg dan stilletjes dankuwel.

Het waardevolle feit er nog te "zijn", en het volle besef daarvan is voor mij een grote houvast,ook ten tijde van pijn en verdriet,van mij eenzaam en verweesd voelen, in mijn donkere uren van aan mijzelf te zijn overgelaten.

Maakt dit dankbaar zijn het makkelijker? 

Nee, wel draagbaarder. 

Juist omdat het draagbaar is kan ik het verdragen, hoe moeilijk ook, en zolang ik draag, ben ik nog onderweg.

Ik weet niet waarheen.

De Chinese denker Confucius sprak ooit: "De weg is het doel", en ik heb het idee dat hij er niet veel naast zat .