Donker en duister
Dit wordt geen vrolijke blog bijdrage, u bent dus gewaarschuwd!
Schrijven over tegenslag, je niet gehoord en niet begrepen voelen, eenzaam zijn met en in jezelf ook al heb je vele, jouw liefhebbende mensen om je heen, doen kankerpatiënten niet vaak, tenminste, zo lijkt het mij.
Veel vaker lees je optimistische berichten, zoals een geslaagde operatie of "schoon" verklaringen (ik heb toch zo'n hekel aan dat "schoon", alsof je met kanker vies bent). Maar misère, tegenslag of totale wanhoop zelden.
En toch is dat wat vaker voorkomt, zo is mijn eigen ervaring, dan "Jubel und Hochzeit".
Over die diepte ervaring wil ik wat schrijven, juist omdat het bij mij nu zeker geen Jubelzeit is.
Wat doe je dan, hoe leef ik dan, wat leef ik eigenlijk, hoe trek ik dit?
Mijn eerste en steeds terugkerende ervaring is dat je alleen staat, ook al heb je zoveel liefdevolle zorg om je heen, je staat alleen, en moet het alleen zien te klaren. Een zware opgave, je blijft een mens en hebt iets nodig, een takje in de stroom, een stukje droge oever, wat licht door het donkere struikgewas. Iets heb je nodig, anders redt je het niet.
Ikzelf ga schrijven, zoals dit, maar ook muziek kan mij enorm troosten. Muziek, songteksten begrijpen mij en ik voel het gevoel waaruit het ontstaan is bij die mens die het geschapen heeft. Het kan religieuze muziek zijn, zoals het Erbarme dich van Bach (https://youtu.be/Zry9dpM1_n4?feature=shared) of pure melodie, stil en verstillend (https://youtu.be/FZe3mXlnfNc?feature=shared) maar ook een Popsong, of Gospel geeft mij een takje om te grijpen, even een droog stukje in de woeste stroom van wanhoop.
Het zijn stuk voor stuk (misschien behalve die van van Jim Reeves) love songs, ze zingen over de liefde naar de ander, het gemis, de grote afstand, het diepe verlangen.
Voor mij worden ze heel troost gevend wanneer ik in plaats van die ander, een mens, God, de Eeuwige zie, zijn honger naar hem, zijn gemis en mijn verlatenheid.
Ik deel er enkele met jullie, en het zou mooi zijn als jullie er terug delen!