Letters en woorden.

Al eerder heb ik erover geschreven, het niet meer kunnen praten na het verwijderen van het strottenhoofd (en een tot nu toe nog steeds niet werkende stemprothese). 

Mijn enige manier van communiceren is via pen en papier of mijn mobieltje met behulp van de Talkie app of de app "notitieboekje".

Dit is een kwantitatieve manier van "spreken". Aan de andere kant hiervan staat het kwalitatieve spreken, wat voor mij voorgoed verleden tijd is geworden.

Taal, het communicatief instrument wat aan de mens gegeven is, is kwantitatief in het schrift, kwalitatief in het spreken. Ik zal het trachten te verduidelijken.

We hebben 26 letters in ons alfabet en daarbij leestekens zoals punt en komma en klanktekens, het uitroepteken en vraagteken. Deze bij elkaar geven aan geschreven tekst de intonatie en melodie voor de lezer. Dood schrift wordt op deze wijze levend .

Gesproken taal is taal zonder alfabet, lees en klanktekens, ze leeft uit de spreker de ruimte in naar de toe gesprokene en maakt op die wijze het zijn tussen twee personen tot iets unieks de mens gegeven.

Doordat ik niet meer kan praten is dit unieke uit mijn leven verdwenen, alleen het kwantitatieve spreken is wat mij nog rest. Toen ik nog mijn eigen stem had was mijn spraak kwalitatief, ze had klank, melodie, emotie, ze was "mij" en aan haar kon je horen wat er in dat "mij" zich een weg naar die ander tegenover "mij" zocht. Die ander kon horen wat er in mij sprak.

Wat de app op mijn mobiel doet, en het geschrevene op papier ook, is een aaneenrijgen van kwantitatieve spraakletters, leestekens. De klanksymbolen uitroepteken en vraagteken werken er niet. Het door mij ingetypte/ geschrevene kan de ander lezen, maar het blijft levenloos kwantitatief. Hetzelfde geldt voor de Talkie app.

Levend spreken, communiceren als bedoeld voor een mens behoeft geen kwantiteit maar kwaliteit, en is mede daardoor een kwaliteit van leven, en dat, "kwaliteit van leven" is een term die kankerpatiënten maar al te goed kennen!

Als kankerpatiënt krijgen we bijna allemaal te maken met vraag die de keuze van iedere behandeling ons stelt: is er na de behandeling nog kwaliteit van leven? Ik stel ze hier ook, is alleen kwantitatief spreken nog een kwaliteit van leven, van communiceren?

Het valt mij zwaar te moede daarop met een "ja" te antwoorden, nu, een half jaar na de verwijdering van mijn strottenhoofd en het falen van de spraakprothese. Het leven is uit mijn spreken, met de verwijdering van het strottenhoofd, mede verwijderd, definitief en voorgoed, en dagelijks wordt ik daarmee geconfronteerd, voel ik mij als een mens in een kooi van gaas die spreken wil tot die andere mens, ook in een kooi van gaas omdat die  , net als mij, alleen mijn kwantitatieve communicatie ervaart.

Ik realiseerde me dit niet vlak voor de operatie, zou ik het mijzelf gerealiseerd hebben en de operatie geweigerd, ik zou dan vermoedelijk nu een pijnlijke dood zijn gestorven. De vraag van "kwaliteit van leven" stelde ik mij niet, ik wilde en wil leven, en die wil was en is sterker gebleken dan de vraagstelling.

Misschien gelukkig maar.