Kanker en dwangstoornis (2), er gebeurt is vreemds...

Sommige momenten staan je erg bij, het moment dat je het slechte nieuws te horen krijgt, "U heeft kanker".

Daarvoor zit natuurlijk een aanloop periode van de speurtocht naar de oorzaak van je, mijn klacht, keelpijn die niet over gaat. Ze vinden en zien niets, de KNO arts vertrouwd het toch niet en besluit om voor een kijkoperatie onder algehele verdoving te kiezen. Dat was op zich al een heuvel om te beklimmen, maar de berg moest nog komen.

Je bent net ontwaakt uit de narcose en ligt wat bij te komen. Ik kletste wat met mijn partner, en dan komt de arts binnen die de kijkoperatie gedaan heeft...,...kanker in/ op het strottehoofdklepje.

Niets dringt tot je door, ook de boodschap zelf niet, het lijkt alsof ik zojuist gehoord heb dat aan die andere persoon in de kamer het slechte nieuws werd verteld. Zelf ben ik stil, kijk wat vervreemd voor mij uit, en mijn linkeroog laat een traan over mijn wang rollen. Ook mijn vriendin weet niet zoveel te zeggen, en ja, wat moest ze zeggen, het is meer een weten dat zwijgen past.

Wat later komt het zakelijke, een verpleegster neemt de verdere zaken over. Daarvoor even met z'n tweeën naar buiten geweest, in de zon zitten, pijpje roken en inhoudelijk niet al te veel conversatie. We weten dat we weer "naar binnen" moeten. Terug op zaal, zoals dat in de vaktermen schijnt te worden genoemd, deelt de verpleegster mee wat het verloop van de komende route zal zijn. Scan hier, scan daar, foto's, echo, en nog een afspraak waarin na de officieuze mededeling van nu, de officiële mededeling gedaan zal worden.

Tot zover voor menigeen wellicht herkenbaar, maar er gebeurt, zo besef ik eigenlijk nu pas steeds meer. Iets vreemds, iets toenemend vreemds zelfs. Kanker, niet het gezwel, maar de geestelijke vorm zeg maar, neemt de plaats van mijn dwanggedachtes en intrusies* in.

Zwijgend zitten we in de trein naar huis, alles in de wereld is hetzelfde als op de heenweg, behalve de tijd en wij. Naast de hoop dat het misschien geen kanker is, is mijn dwang ook verdwenen. Niet dat ik het besef, nee, ook daar is geen ruimte meer voor, er is stuivertje gewisseld, al wist ik nog niet voor hoe lang.

Zo kom je dan heel geleidelijk in de ruimte van het wetende niet weten, van fictie die feit worden zal, van een periode waarin OCS en kanker, zo schijnt het mij toe, een illuster spelletje op weg naar een te sluiten verbond spelen. Ik ken de knikkers niet, en evenmin het spel. Slechts het speelveld heeft zich aangediend, en mijn positie daarin, de plek van mijn dwang en de rol van de kanker zijn nog niet bepaalt. Het schuiven begon.

*http://www.proud2bme.nl/De_psychologie_van.../Wat_zijn_Intrusies