C'est le gauche (het is de linker)

Mijn man rijdt mij in de camper naar het ziekenhuis voor mijn borstamputatie. Hij is van plan om een paar dagen achterop het parkeerterrein te kamperen, zodat hij dicht bij me kan zijn en niet 4 keer per dag op en neer naar de stad hoeft te rijden. Hij loopt mee naar de afdeling chirurgie. Onderweg bekent hij dat hij onder speciale instructie staat van zowel mijn moeder als de huisarts om persoonlijk mij daar af te leveren. 

'Welke borst?', vraagt de verpleegkundige die de intake doet. Ik wijs naar mijn linkerborst. Ze brengen me naar mijn kamer en snel daarna wordt ik opgehaald en naar de afdeling Nucléaire gebracht voor de poortwachtersprocedure. 'Welke borst?', vraagt de verpleegkundige daar. 'De linker', zeg ik, 'staat dat niet ergens genoteerd?'. Hij vertelt een mop over een man wiens verkeerde been werd geamputeerd. Ik vind dit eigenlijk helemaal niet zo grappig, maar ik lach toch maar mee. Ik lach altijd heel lief tegen degene die op het punt staat een enorme spuit in me te zetten. 'Dit kan even branden', zegt hij. Het doet teringzeer. 

Na de procedure word ik teruggebracht naar mijn kamer. Mijn man belt vanuit de supermarkt over mijn laatste avondmaal: wil ik sushi of Thai? Een anesthesist komt de kamer binnen om nog wat dingen door te spreken. 'Welke borst?', vraagt hij. Ik doe weer afstand van mijn borst, verloochenen haar voor de derde keer. Er kraait een haan (nee, geintje). Ik zeg de anesthesist wel dat ik hier een beetje nerveus van word, dat hij ook niet weet welke borst. Zullen we er even een dikke viltstift bij pakken? De anesthesist zegt dat hij heel goed weet welke borst. Dit is protocol, een vraag om te checken of ik mentaal nog aanwezig ben bij wat er gaat gebeuren.

Zodra hij weg is, komt de chirurgienne. Ik vraag of ze een nieuwe prothese heeft besteld, een b-cup. De eerder voorgestelde c-cup lijkt me namelijk te groot. 'Ik ga de prothese gebruiken die de plasticienne voor u heeft geselecteerd', antwoordt de chirurgienne. Ik vraag haar of ze morgen ook meteen de port-a-cath eruit kan halen. Ik vind dat harde ding onder mijn vel zo goor. 'Dat ga ik even overleggen', zegt ze, 'Wie is uw oncoloog?'.

Als ze weg is, belt mijn man opnieuw. Hij staat nu in de medische-hulpmiddelen winkel aan de overkant van het ziekenhuis om de speciale bh op te halen die ik voorgeschreven heb gekregen voor na de operatie. 'Welke maat?', vraagt hij. 'Weet je dat niet eens?', vraag ik. 'Ik heb hier geen tijd voor', zegt hij, 'ik moet ook de hond nog uitlaten voordat het donker wordt.' '75b', zeg ik. Laten we er maar op vertrouwen dat de chirurgienne zich inhoudt en ik niet wakker word als een halve Lolo Ferrari.