Une belle journée (een mooie dag)
De ochtend van de operatie moet ik mijn hele lichaam wassen met een Betadine-oplossing en krijg ik een blauw pak om aan te trekken. Ik ben de eerste vandaag. Mijn man komt nog net op tijd de kamer binnen rennen voor een knuffel.
Ze brengen me te voet naar het bloc (de operatiekamer). De anesthesist van gisteren is er en een assistente en een studente. Ze vragen me welke borst. Ik klim op de tafel. De assistente legt de studente uit op welke apparaten ze me gaan aansluiten. Ze prikken een infuus in mijn hand, plakken electroden. De chirurgienne komt binnen in haar operatiepak. Ze vraagt of ik goed geslapen heb. Ik probeer nog een soort van grappig te zijn en vraag of zij goed geslapen heeft. Dat lijkt me veel belangrijker. Ik krijg een minzame glimlach. De assistente legt een kunststof deken over mijn benen. De anesthesist spuit iets in het infuus in mijn hand. De assistente zegt dat mijn waardes goed zijn, dat ik het fantastisch doe, dat het een mooie dag is vandaag. Inmiddels adem ik door een masker dat door de studente tegen mijn gezicht wordt gehouden. Ik moet lachen, ik zeg dat dit helemaal geen mooie dag is voor mij. Ik word wakker in een bed. Het hoofd van een vrouw verschijnt. 'Deze hier', roept ze. Het bed begint te bewegen. Door gangen, lift in, lift uit. Ze brengen me terug naar mijn kamer. Daar wacht mijn man. Het is gebeurd.
8 reacties
Hahaha ik hou van je grapjes.jammer voor hen dat ze die niet appreciëren. Their loss.
Je beschrijft het gevoel dat ik ervoer toen mijn prostaat verwijderd werd. ‘Hier komt er een die is niet echt rustig’ hoorde ik iemand zeggen terwijl ik probeerde op te nemen wat ik op me heen zag. Ik was niet rustig want ze waren vergeten mij een rustgevend pilletje te geven.
Sterkte.
Ik had ook geen pilletje gekregen, was al sinds het pre-op-drankje van 5 uur 's ochtdens helemaal hyper. Gelukkig had de anesthesist goeie shit.
Het is gedaan, nu kun je in ieder geval aan de gang met verwerken in plaats van er tegenop zien. (het enige positieve dat ik kon bedenken...)
Ben heel benieuwd naar het vervolg, hoe jij het hebt ervaren.
Ja ik heb mezelf in de aanloop helemaal gek gemaakt. Ik raad het niemand aan. Misschien waren het nog de hormonen door de chemo en misschien was een pilletje toch niet verkeerd geweest. Het vervolg van de operatie ga ik helemaal uitspinnen. Sorry, maar jullie zijn mijn therapeut.
Geen sorry, we helpen elkaar. ❤️
Dag Niene,
Ik heb met belangstelling je blog helemaal gelezen. Ik woon ook in Frankrijk en bij mij is begin oktober van dit jaar bij Le depistage een verdachte plek ontdekt. Na de biopsie blijkt het inderdaad kanker te zijn (octobre rose is wel heel letterlijk bij me binnen gekomen). Ik herken veel van je ervaringen met de Franse medische wereld, de radioloog die de echo en de biopsie maakte was een zakelijke tante. Maar ik heb een schat van een huisarts en vandaag had ik een eerste gesprek met een hele fijne jonge oncologue. Er staan nu scans op het programma en 12 november heb ik een afspraak met een gynégologue. Ik had er geen. Laatste keer dat ik een gynaecoloog zag was bij de geboorte van mijn dochter 42 jaar geleden. Dat is iets dat ze hier echt niet snappen. Ik heb mijn huisarts speciaal gevraagd om empathische specialisten (voor zover die hier bestaan), daar moest ie om lachen en vooralsnog mag ik niet klagen. Ik heb heel veel aan jouw ervaringen. 't Is hier in La Douce toch een beetje anders dan in NL. Merci voor je verhaal. Ik blijf je volgen.
Hoi Ineke,
Het spijt me dat je deze diagnose hebt gekregen en nu dit traject in moet. Ik wens je alle goeds. Je hoeft niet te twijfelen aan de technische kwaliteit van de zorg hier. Wel heel goed dat je direct hebt laten weten dat je met empathie behandeld verwacht te worden. Blijf voor jezelf opkomen, ook tegen verplegend en administratief personeel.
Ik ben heel benieuwd hoe het je zal vergaan en hoop dat je me op de hoogte houdt. Stuur een berichtje als ik nog iets voor je kan betekenen.
Bon courage!
Niene