Chef de la cuisine (de baas in de keuken)

Mijn man gaat bij mij op kookcursus, zodat hij voor de hotelgasten kan koken als ik te ziek word door chemo. Hij blijkt de meest irritante leerling ooit. Het begint als een geintje, maar eindigt in een midlifecrisis. Ik zeg: '2 tenen knoflook en 3 lepels spek'. Hij vraagt: 'Rookspek?' Ik zeg:  'Gewoon spek. Hij vraagt waarom, ik zeg daarom. Hij zegt: 'Zou rookspek niet lekker zijn?' Ik zeg: 'Nee, hier gaat gewoon spek in en je moet die die teen knoflook even opensnijden en dat kiempje eruit halen.' Hij vraagt waarom. Hij vindt het nogal een gepriegel met zijn grote handen. Ik zeg: 'Dat plantje smaakt bitter'. Hij zegt 'Ik moet ook het terras in de gaten houden, hè, de hotelgasten ontvangen, de telefoon opnemen, de bar aanvullen, de administratie bijhouden. Ik heb geen tijd voor dat gepriegel. Wat maakt een beetje bittere knoflook nou toch uit?'

Wat maakt het nou toch uit, wat maakt het nou toch uit? Ik sta al 12 jaar van mijn leven in deze keuken mijn best te doen! Dit zijn mijn recepten. Dit is hoe ik het doe. Ik ben heus geen sterrenkok, maar mijn knoflook smaakt niet bitter. Hij gaat me niet zeggen dat al die moeite die ik jaren heb gedaan, voor niks was en dat het ook gewoon zonder kan.

Om eerlijk te zijn wil ik dus helemaal niet dat hij gaat koken. Ik wil de controle over mijn keuken niet kwijt. Ik ben de controle over mijn lichaam namelijk al kwijt. Iedereen in dat ziekenhuis mag aan mijn borsten komen, me prikken, me snijden, me vullen met gif. Ik vind dat moeilijk. Ik weet dat ik me niet zo moet aanstellen, maar ik kan er niets aan doen.