Des fourmis dans mes pieds (mieren in mijn voeten)

De tweede chemo begint met een consult met mijn nieuwe oncologe. Ze onderzoekt mijn borsten. Ze is tevreden met mijn bloedwaardes. Ik heb ook geen klachten. De kater was na een paar dagen weer weg. 'Geen fourmis in uw handen of voeten?', vraagt ze. Wat zegt ze nou, fourmis? Dat vertaal je volgens mij als mieren. Mieren in mijn voeten? Die uitdrukking heb ik nog nooit gehoord. Het klinkt ook best wel smerig. 'Tintelingen, prikkels', verduidelijkt ze, 'neuropathie'. Ah, zo. Kanker in het Frans...

Ze zegt dat ze me deze keer helaas geen eenpersoons kamer kan geven. Ik moet in een van de drie salons (gedeelde kamers). Ik vind dat helemaal niet erg. Ik heb wel zin om even met andere mensen te praten die hetzelfde doormaken als ik. Ze brengt me naar de verpleegsterspost. Ik krijg een klopje op mijn rug.

De verpleegkundige vraagt of ik een voorkeur heb voor een bepaalde salon. Ik kies de grootste met de meeste stoelen.

Als ik zit, begint het rituele aanprikken van de port-a-cath. Die verbindt ze met een zakje met premedicatie, een antihistamine geloof ik. Het inlopen daarvan duurt een half uur. Daarna zal ze een zakje felrood spul ophangen. Dat noemt ze de 'grenadine', het is de E van de EC kuur. Daarna volgt het zakje van de C. In totaal 2 uur. De verpleegkundige stelt de machine in die het druppelen regelt. Het ding maakt een geluid als een ouderwetse dot matrix printer. 

Iemand brengt lunch. Niks geen boterham met kaas. Nee, drie gangen warm, versgekookt, verstandig eten. Stukje goed stokbrood ernaast, karafje water. Wat is dit toch een beschaafd land. 

Helaas wil niemand praten. De stoelen staan heel ver uit elkaar en ze zitten allemaal zwijgend hun lunch naar binnen te happen of ze liggen te slapen. Het is  niet toegestaan een begeleider mee de ruimte in te nemen. Covid-maatregelen, uiteraard, maar in dit ziekenhuis doen ze zowiezo niet aan gezelligheid. Je hoort alleen het geluid van 12 printers. Chemo 2